Ο Γιώργος Σουλεϊμάν συμμετέχει στην παράσταση του Μιχάλη Πανάδη «Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες» του Ρ.Β. Φασμπίντερ που παρουσιάζεται στη Baumstrasse κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ερμηνεύοντας τον Φραντς, ένα παιδί που στερήθηκε την αγάπη και την αναζητάει σε δύσκολους δρόμους…
Σταγόνες πάνω σε καυτές πέτρες. Ποιες είναι οι σταγόνες και ποιες οι πέτρες τελικά;
Πολύ δυνατή εικόνα από μόνη της. Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να ονομάσει οτιδήποτε «πέτρα» και «σταγόνα» στη ζωή του. Ανάλογα με τα βιώματά του. Αυτό είναι το ωραίο στον τίτλο του έργου. Περιγράφει ένα φυσικό φαινόμενο, όπως έχουμε συζητήσει και στις αρχές των προβών. Η σταγόνα που πέφτει στην καυτή πέτρα και αφού «φωνάξει» με τον χαρακτηριστικό ήχο της, εξατμίζεται και όλο πάλι από την αρχή. Από εκεί και πέρα ο καθένας θα κάνει τη δική του αντιστοιχία.
Για ποιο πράγμα μιλάει το έργο; Τι σας συγκινεί εσάς;
Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, την εξουσία την εξάρτηση.. Θύτες και θύματα μαζί σε μια απλή ιστορία και αυτό είναι το μαγικό. Η απλότητα της ιστορίας! Με συγκινεί ο καναπές (βασικό σκηνικό αντικείμενο της παράστασης) και ό,τι αυτός φέρει.. Πόσοι καναπέδες σε πόσα σπίτια… Άλλοι παλιοί, από το σπίτι της γιαγιάς που έφυγε, άλλοι καινούργιοι που τους χρωστάς ακόμη. Αλλά οι ιστορίες πάνω τους οι ίδιες. Στην αρχή κάθεσαι πάνω τους αμήχανος με την καρδιά έτοιμη να σπάσει, μέχρι να πέσει το πρώτο φιλί... Μετά κάθεσαι ανυπόμονα μέχρι να γυρίσει σπίτι, αργότερα κάθεστε μαζί αγκαλιά και βλέπετε ταινία, χωρίς να τη βλέπετε… Μετά βλέπετε μαζί το ταβάνι και αναρωτιέστε αν ο άλλος σας βαρέθηκε. Λίγους μήνες αργότερα τον βαράς από τα νεύρα σου, γιατί οι καυγάδες έχουν γίνει πολλοί… Και τέλος αφού έχεις πέσει για λίγο στα πατώματα ξανακάθεσαι μόνος σου και κλαις, γιατί η πόρτα έκλεισε και δε θα ξανανοίξει…
Ποιος είναι ο Φραντς;
Ο Φραντς… Τι περνάει κ αυτός κάθε Δευτερότριτο! Ένας εικοσάχρονος νεαρός που έχει μεγαλώσει σε οικοτροφείο χωρίς γονεϊκή φροντίδα. Μπαίνει στο σπίτι του Λέοπολντ για να αγαπηθεί επιτέλους και να νιώσει προστασία! Εκεί ξεκινά η αναμέτρηση! Παρατηρώντας τον «αντίπαλο», αλλά και τον εαυτό του. Έπειτα αφήνεται και ερωτεύεται. Γίνεται θύμα και μπαίνει στη δίνη του έρωτα, ζώντας τα πάντα στο «κόκκινο». Τη χαρά στην αρχή, έπειτα τη ρουτίνα και τέλος τη βία. Πέρασα απ’ όλα τα στάδια με τον Φραντς. Τον συμπάθησα, του θύμωσα, τον λυπήθηκα, πήρα απόσταση και δεν του μιλούσα... Είναι δύσκολη περίπτωση! Βέβαια, σε όλο αυτό δίπλα μου ήταν και είναι ο Μιχάλης (Πανάδης), που έχοντας έναν μοναδικό τρόπο να οδηγεί τα πράγματα, μ’ έκανε στο τέλος να τον αγαπήσω και τον ευχαριστώ!
Η μοίρα του έρωτα είναι όντως η καταστροφή; Γιατί;
Στον έρωτα μπαίνεις θολά… Δε βλέπεις καθαρά ούτε τον εαυτό σου ούτε ποιον έχεις απέναντί σου. Απλά πας με ορμή καταπάνω του… Από τν μία αυτό είναι ωραίο, γιατί σε κάνει να ξεχνάς τον εαυτό σου, που πολύ τον βαριέσαι όταν είσαι μόνος σου, από την άλλη όταν τελειώσει (γιατί θα τελειώσει…) και φύγει η θολούρα συνήθως τρομάζεις, γιατί εκεί που πίστευες ότι είχες πιάσει το νόημα της ζωής και ένιωθες αθάνατος, βλέπεις ότι η φθορά είναι τώρα εδώ και κάθεται αυτή πια δίπλα σου στον καναπέ! Είναι καταστροφικό το συναίσθημα αυτό! Τώρα από εκεί και πέρα το τι θα το κάνει αυτό ο κάθε άνθρωπος είναι στο χέρι του… Μπορεί να το μετουσιώσει σε μια βαθιά σχέση αγάπης με τον άλλον. Ποιος ξέρει;
Άνθρωποι που ερωτεύονται, ζουν μαζί και χωρίζουν. Αυτή είναι η ιστορία του έργου, η ιστορία όλων μας. Και μετά;
«Άραγε πώς θα είναι μετά;» ρωτάει ο Φραντς τον Λέοπολντ στους έξι μήνες της σχέσης τους. Εγώ του λέω να μην ανησυχεί… Στον ιδιο καναπέ θα κάθεται (εμμονή με τον καναπέ όμως ε;) θα καπνίζει, θα ακούει μουσικές, θα πίνει καφέδες, θα φύγει για δουλειά, θα γυρίσει, άντε να κλάψει δυο τρεις φορές ακόμα και μετα θα έρθει ξανά το φως! Βέβαια ο Φραντς δε μ’ ακούει και παίρνει άλλους δρόμους! Όταν κάτι τελειώνει πρέπει να του δώσεις χρόνο για να σου πει όσα εχει να σου πει και μετά να κάνεις τον απολογισμό σου.. . Κρατάς τα θετικά, σημειώνεις κάπου και τ’ αρνητικά (για να τα ξανακάνεις) και πας παρακάτω… μέχρι να έρθει το επόμενο! Το μόνο που μπορεί να μας ησυχάσει είναι να ξέρουμε ότι ποτέ δε θα ξέρουμε πώς θα είναι το μετά!
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Έχω την τύχη να έχω δίπλα μου φίλους-συναδέλφους με τους οποίους έχουμε κοινούς στόχους και πολύ όρεξη για δουλειά!! Έχουμε, λοιπόν, αρκετά σχέδια για την επόμενη θεατρική χρονιά!
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 23 Απριλίου 2015
Α.Κ.