Το νέο κοινωνικό μονόπρακτο της Αναστασίας Βούλγαρη «Κάποιος να με φωνάξει» είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία και παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη με τις Αντιγόνη Δρακουλάκη και Ελένη Τζαγκαράκη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η κυρία Τζαγκαράκη μάς μίλησε για την αναμονή, το παρελθόν που στοιχείωνει και την ανάγκη να ακούς την καρδιά σου.
Ποιο είναι το βασικό του θέμα του Κάποιος να με φωνάξει;
Το βασικό του θέμα είναι η εγκατάλειψη η υπόσχεση «θα γυρίσω» που δεν πραγματοποιείται και η προδοσία που γίνεται καθημερινότητα για την ηρωίδα!
Εσείς το δικό σας ρόλο πώς τον προσεγγίσατε;
Προσπάθησα αρχικά να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω το κείμενο, να αποκρυπτογραφήσω την κάθε του λέξη… Να θυμηθώ ανθρώπους που προδοθήκαν τις δικές μου «μικρές» προδοσίες και τι μου άφησαν.
Η αναμονή είναι μαρτύριο;
Η αναμονή μπορεί να γίνει λυγμός που δε σταματά, κόμπος που σε δένει στο παρελθόν και το μέλλον γίνεται ουτοπία.
Γιατί το παρελθόν δε μας αφήνει να προχωρήσουμε μερικές φορές;
Το παρελθόν είναι, πιστεύω, πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο, εφόσον οι εμπειρίες υπάρχουν στο παρελθόν μας και εκείνες μας οδηγούν για να επαναπροσδιορίζουμε καταστάσεις και τον ίδιο τον εαυτό μας! Όμως μπορεί να γίνει φράχτης και να μη μας αφήνει να δούμε τη ζωή μας αποκομμένη από αυτό. Το παρελθόν δεν εμπεριέχει μόνο εμάς, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί μέσα εκεί. Κι αυτοί οι άλλοι, τόσο κοντινοί και τόσο απόμακροι, περιμένουν από εμάς να τους εξαγνίσουμε. Αυτό πολλές φορές είναι ακατόρθωτο και μας βασανίζει ως το τέλος.
Εσάς ποιος θα θέλατε να σας φωνάξει;
Εγώ προσπαθώ μετά από πολύ «δουλειά» να ακούω την καρδιά μου και περιμένω κάθε φορά να με φωνάξει
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Παρασκευή 24 Απριλίου 2015
Α.Κ.