O Ζαχαρίας Ρόχας συμμετέχει στην παράσταση Lulu του Frank Wedekind που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Ιωάννη Παπλωματά. Μια από τις παραστάσεις του 2ο Φεστιβάλ Εταιρικών Θιάσων (21/5) που διοργανώνεται στο θέατρο Προσκήνιο. Βασισμένη στην ιδιόμορφη και σκοτεινή αισθητική του Τιμ Μπάρτον, η Lulu είναι μια παράσταση εξπρεσιονιστική. Μεταφερμένη εκεί που ο κίνδυνος έχει τη δική του λογική: στον λαμπερό και ανεξήγητο κόσμο του τσίρκου, η Lulu δαμάζει κάθε βράδυ το σκοινί της, επιδεικνύει τη μοναξιά της δέκα μέτρα πάνω από το έδαφος, σαν μοναχικός εραστής που ζωντανεύει την ομορφιά σ' ένα γοτθικό παραμύθι όπου όλα είναι πραγματικά, αλλά τίποτε δεν είναι μονοδιάστατο.
Ο Ζαχαρίας θεωρεί ότι «η Lulu είναι μία τραγωδία τεράτων. Για να ενταθεί το ιδιαίτερο περιβάλλον του έργου, ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπλωματάς το τοποθετεί στον ζοφερό και ταυτόχρονα γοητευτικό κόσμο του τσίρκου. Χρησιμοποιεί τη φόρμα που πολλαπλασιάζει το παράδοξο και την ωθεί στον σωματικό παροξυσμό για να ορίσει την απελπισία ενός σάπιου κόσμου. Οι ήρωες του έργου είναι όλοι τους παθιασμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεπεράσουν το σοκ ενός παγκόσμιου πολέμου που απέδειξε με τα εκατομμύρια θύματά του πόσο εφήμερη είναι η ανθρώπινη ζωή και πόσο εύκολα ξοδεύεται. Μόνο που ο θάνατος φέρνει ζωή και το όπλο αυτού του «νέου πολέμου» είναι η ηδονή. Ο Σέεν που υποδύομαι είναι ο άνθρωπος που, όπως ομολογεί η ίδια η Lulu την ώρα που τον σκοτώνει, είναι ο μοναδικός της έρωτας. Χρησιμοποίησα μια σκοτεινή εκφορά λόγου, όπου οι ξέφρενες ταχύτητες διαδέχονται σιωπές που κρύβουν ένοχες σκέψεις, αντιστικτικά απέραντη κούραση και χιούμορ για να εκφράσω την απόλυτη γνώση του Σέεν για την μοιραία κατάληξη του κόσμου μέσα στον οποίο ζει. Η υποκριτική πρόκληση είναι τεράστια και γι’ αυτό εξόχως μεθυστική».
Όσο για την αξία του εταιρισμού και του φεστιβάλ που διοργανώνει ο ΟΕΘ, αν και ο ίδιος δεν έχει την ευθύνη της παραγωγής πιστεύει: «Ο εταιρισμός διερευνά μια διαφορετική προσέγγιση στην έννοια «παραγωγή», διέπεται από εργασιακές σχέσεις ισότητας των εταίρων στο κέρδος και τη ζημία. Παρότι πάντα απέφευγα οποιαδήποτε εμπλοκή με το κομμάτι της παραγωγής, θεώρησα τιμητική την πρόταση του Γιάννη Παπλωματά και της Θεοδώρας Παπαϊωάννου της ομάδας ΣυνArtηση που με προσέγγισαν με τόσο σεβασμό, αγάπη και εμπιστοσύνη που σχεδόν είχα ξεχάσει πως υπάρχουν ακόμα στη χώρα μας. Το Φεστιβάλ του ΟΕΘ, παρόλο που δεν είναι διαγωνιστικό (γιατί όχι άραγε;), δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να γνωρίσει νέους δημιουργούς, που πειραματίζονται με την τέχνη τους. Το μέλλον ανήκει στους νέους και ένα φεστιβάλ που αφορά στους νέους είναι επένδυση για το μέλλον».
Τετάρτη 6 Μαΐου 2015
Α.Κ.