Η Τζόϋς Ευείδη για τρίτη σεζόν θα συμμετέχει στο «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» των Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου. Το έργο αποτελεί διασκευή ενός αστυνομικού θρίλερ του Ρομπέρ Τομά, που έγινε διεθνώς γνωστός από την ταινία «8 γυναίκες κατηγορούνται». Γνήσια και αυθεντική η Τ. Ευείδη μιλάει στο onlytheater για το θέατρο, όσα έκανε, όσα δεν έκανε και το πώς βρίσκει τις ισορροπίες της σε αυτή τη δουλειά.
Τέλειωσε λοιπόν μια χρονιά επιτυχημένη και θα συνεχίσετε και του χρόνου στο Θέατρο Δανδουλάκη με την παράσταση "Μάντεψε ποιός θα πεθάνει απόψε". Πώς είναι να παίζετε την ίδια παράσταση τρία χρόνια;
Δόξα τω Θεώ η παράσταση πάει καλά κι έχουμε δουλειά. Η επανάληψη είναι πάντα δύσκολη, γιατί πρέπει να επιστρατεύσεις τη φρεσκάδα της ματιάς σου πάνω στο ρόλο. Τον έχω δει πολύ καλά αυτό το ρόλο δυο χρόνια τώρα. Σίγουρα μια επανάληψη είναι μια ευκαιρία να εντρυφήσει περισσότερο ο ηθοποιός σε αυτό που κάνει, αλλά προσπαθώ να μην περιμένω την επανάληψη για να εντρυφήσω. Πάντως αυτός ο ρόλος μου άρεσε πολύ, είναι διαφορετικός απ’ όσα έχω κάνει, είναι πιο σκοτεινός- όσο σκοτεινός βέβαια μπορεί να είναι ένας ρόλος σε μια κωμωδία- και οι συνθήκες αποφάσισαν ότι πρέπει να τον ξανακάνω. Βέβαια η παράσταση είναι πολύ καλή , πιστεύω, οι συντελεστές και οι συνάδελφοι εξαιρετικοί και όλα αυτά συντέλεσαν στην απόφαση να συνεχίσω.
Δεν χρειάζεστε μια ανανέωση;
Δεν θα έλεγα όχι κι σε κάτι καινούργιο, αλλά ως άνθρωπος δε φεύγω ποτέ από δουλειά, ακολουθώ μέχρι τέλους, γιατί εκτιμώ αυτούς που με εμπιστεύονται και δεν είμαι αγνώμων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχω παίξει λιγότερα πράγματα απ’‘όσα πιθανόν θα ήθελα.
Υπάρχουν πράγματα που δεν έχετε κάνει και θα θέλατε πολύ;
Θα ήθελα να κάνω πιο πολλά, δεν έχω ψευδαισθήσεις όμως ότι θα μου τύχουν. Με θέλουν για συγκεκριμένα πράγματα κι αυτά μου ζητάνε, δεν είναι ότι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία όμως, είμαι κι εγώ κολλημένη.
Θα θέλατε να κάνετε ένα δραματικό ρόλο;
Ναι, αλλά δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μου τον προτείνουν. Συνήθως δεν έχουν φαντασία αυτοί που προτείνουν. Ο Μιχάλης και ο Θανάσης που με ξέρουν καλά μου πρότειναν αυτό το ρόλο που είναι διαφορετικός κι εδώ και στο «Οξυγόνο» Και ο Χάρης Ρώμας που μου έδωσε τη Σταυρούλα με σκέφτηκε αλλιώς, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή με ξέρει καλά…
Αν σας έλεγαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξετε ανάμεσα στην τηλεόραση και στο θέατρο;
Προτιμώ πάντα τη δουλειά που θα με κάνει να ζήσω καλύτερα και να μην με κυνηγάει η τράπεζα! Αν είχα λύσει το οικονομικό, σίγουρα θα διάλεγα το θέατρο. Πάντως έχω πια την εμπειρία να καταλάβω πότε μια δουλειά έχει καλές προθέσεις και πότε είναι αρπαχτή. Τις αρπαχτές τις αποφεύγω, είναι λιγότερες βασανισμένες, δεν ιδρώνει η φανέλα, κι έμενα μου αρέσει να ιδρώνω. Αν κάτι δεν μου αρέσει καθόλου, δεν το κάνω, γιατί θα το κάνω χάλια.
Θα δουλεύατε σε μια ομάδα με νέους;
Φυσικά θα δούλευα, είμαι πολύ ομαδικός τύπος. Γενικώς προσπαθώ να επιλέγω καλές συνεργασίες με σκηνοθέτες με όραμα, που κάτι θέλουν να πουν. Ο Μπέζος, ο Ρέππας, ο Παπαθανασίου έχουν όραμα κι είναι ευχής έργον να δουλεύεις μαζί τους. Θα ήθελα πολύ να κάνω πειραματικές δουλειές, αλλά μέχρι τώρα οι υποχρεώσεις μου δεν μου το έχουν επιτρέψει.
Αν ιδανικά μπορούσατε να κάνετε ό,τι θέλετε, τι θα επιλέγατε;
Προσπαθώ πολύ να μην κάνω όνειρα, να εκτιμώ μόνο αυτό που μου δίνεται, γιατί αλλιώς θα οδηγηθώ στην τρέλα. Μερικά όνειρα δεν πραγματοποιούνται ποτέ, ξέρεις… Ονειρεύομαι να δουλεύω με ανθρώπους που μου δίνουν χαρά...
Πώς σας φαίνεται το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;
Αν κρίνουμε από τον αριθμό των παραστάσεων, πάλι καλά να λέμε. Στράφηκε ο κόσμος στο θέατρο μέσα στην κρίση, βέβαια τα εισιτήρια έπεσαν στα τάρταρα, αλλά έπρεπε να γίνει αυτό. Έχουμε καλές δουλειές, καλούς ηθοποιούς, δεν μπορεί να μείνει ο κόσμος ασυγκίνητος. Μακάρι να είχαμε και περισσότερα λεφτά να κάνουμε καλές παραγωγές.
Τι κάνει για εσάς μια παράσταση καλή;
Για μενα καλή είναι μια τίμια παράσταση που δεν προσπαθεί να μου παραστήσει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που βλέπω.
Άρα να υποθέσω δεν είστε οπαδός της αποδόμησης;
Η αποδόμηση είναι μια μεγάλη κουβέντα. Αν κάποιος την κάνει με μαγκιά, χαλάλι του. Το θέμα είναι να είναι κάτι αληθινό, να με αρπάξει από τα μούτρα. Δε με νοιάζουν τα συστατικά, θέλω να δω κάτι που θα με πάρει, θα με κάνει να ξεχάσω το ρολόι μου.
Η κωμωδία είναι πιο δύσκολη από το δράμα όντως;
Όλα τα είδη του θεάτρου είναι δύσκολα, δεν υπάρχει κάτι εύκολο στο θέατρο. Αλλά τα δύσκολα είναι τα ωραία!
Υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο λεγόμενο εμπορικό και πειραματικό θέατρο. Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ...
Υπάρχει ρατσισμός και σε αυτό. Ώρες ώρες νιώθω σαν να τραγουδώ λαϊκό έντεχνο (γέλια). Συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα σε πολλούς τομείς, αλλά εγώ όλους τους ηθοποιούς, όπου κι αν παίζουν, συνάδελφους μου τους θεωρώ. Κι αν κάτι είναι καλό, θα ακουστεί και θα κάνει επιτυχία.
Πώς φάνηκε όλη αυτή η ιστορία με το Εθνικό;
Δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω αυτά τα σήριαλ, γιατί κουράζομαι. Εγώ το Εθνικό τελείωσα, αλλά το κατώφλι του μόνο επί Κούρκουλου μπόρεσα να το διαβώ και νομίζω ότι ήταν η τελευταία φορά. Το θέμα όμως είναι να γίνονται καλές δουλειές, δεν με νοιάζει ποιος θα κάνει τι… Ευτυχώς που κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε κι όσο είμαστε μακριά από νοσοκομεία, πρέπει να χαιρόμαστε!
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Πέμπτη 14 Μαΐου 2015
Α.Κ