Ο Γιάννης Μαλλούχος ερμηνεύει τρεις μονολόγους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, γεμάτους ρεαλισμό, ευαισθησία, καυστική σάτιρα και κοινωνικοπολιτικές αιχμές στο Θέατρο Βεργίνα, Regency Casino Thessaloniki στις 12 και 13 Ιουνίου. Τρεις λαϊκές φιγούρες που θα σας συγκινήσουν, θα σας κάνουν να γελάσετε και να αναγνωρίσετε κάτι από τον εαυτό σας.
Στις 12 και 13 Ιουνίου, θα παρουσιάστε τρεις μονολόγους του Ιάκωβου Καμπανέλλη. τρία έργα που έχετε ξαναπαίξει...
Ακριβώς, τους είχα ξαναπαίξει και παλιά στη Αυλαία: ο Πανηγυρικός, ο Επικήδειος και το Αυτός και το παντελόνι του. Τρεις λαϊκές φιγούρες που η καθεμιά έχει τη δική της διάσταση. Έχω δώσει στην παράσταση τον γενικό τίτλο Τα μυστήρια της ζωής, γιατί αφορούν και τα τρία έργα το αναπάντεχο, αυτό που δεν ξέρεις ποτέ θα σου παρουσιαστεί. Πολεμάς, δουλεύεις, αγωνίζεσαι, κάνεις σχέδια, αλλά η ζωή σε εκπλήσσει. Ας πούμε, στο Αυτός και το παντελόνι του είναι ένας εργένης που μένει μόνος του και μέσα στη μοναξιά του προσπαθεί να ζήσει. Ακούει μόνο τον ήχο μιας γάτας και προσπαθεί να ράψει το παντελόνι, αλλά δεν ξέρει ούτε ένα μπάλωμα να κάνει. Αναπολεί τα νιάτα του, έναν παλιό του έρωτα, τη δουλειά του όπου αδικήθηκε. Μνήμες που έρχονται όταν μεγαλώσουμε και μας στοιχείωνουν...
Ο Επικήδειος είναι ένα έργο για το φόβο του θανάτου;
Είναι ένα φοβερό κομμάτι που δείχνει τη ματαιοδοξία ενός συγγραφέα που παίρνει τηλέφωνο έναν άλλον συγγραφέα και του παραγγέλνει έναν επικήδειο. Σε αντάλλαγμα θα του γράψει κι εκείνος έναν επικήδειο, πριν πεθάνει. Ο άλλος όμως φοβάται το θάνατο και τον ταράζει αυτή η πρόταση. Οι άνθρωποι, ξέρετε, ακόμα και μετά θάνατο θέλουν να υπάρχουν. Κάτι να αφήσουν πίσω τους.
Ο Πανηγυρικός από την άλλη είναι πιο πολιτικό κείμενο…
Ναι, τελείως διαφορετικό. Πρόκειται για την ομιλία ενός δημάρχου στη Χούντα που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είναι πιο σατιρικό αυτό το κομμάτι, ένας πολιτικός που παγιδεύεται από την ίδια την πραγματικότητα και τελικά φτάνει να ελεεινολογεί τον εαυτό του και το καθεστώς που αντιπροσωπεύει.
Εσείς με ποιον από τους τρεις ήρωες ταυτίζεστε περισσότερο;
Πιο κοντά μου είναι ο εργένης από το Αυτός και το παντελόνι του, γιατί είναι πιο ανθρώπινος. Φτάνει σε μια μεγάλη ηλικία και όλοι τον παραμελούν, ξεχνιέται και μένει μόνος του. Η μοναξιά είναι φοβερό πράγμα.
Πώς νιώθετε που επανέρχεστε σε αυτά τα κείμενα μετά από τόσα χρόνια;
Είναι σαν να τα παίζω πρώτη φορά. Έχω άλλη πείρα τώρα βέβαια, βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Δεν τα επαναλαμβάνω όμως, με συγκινούν σαν να είναι η πρώτη φορά, τα αγαπώ πολύ και τα ζω πάνω στη σκηνή.
Πώς σας φαίνεται σήμερα το θέατρο μετά από πενήντα πέντε χρόνια καριέρας;
Έχει αλλάξει, κι αυτό είναι λογικό: οι εποχές αλλάζουν και το θέατρο συμβαδίζει με τη ζωή. Οι ηθοποιοί παλιά έπαιζαν με στόμφο. Τώρα είναι πιο λιτοί κι αυτό ξεκίνησε από τους κωμικούς ηθοποιούς της δικής μου εποχής. Σήμερα οι νέοι ηθοποιοί είναι μορφωμένοι, ξέρουν να εκφράζονται, έχουν ταλέντο, αλλά υπάρχει μια διαφορά: είναι περισσότερο εγκεφαλικοί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν παίζουν τόσο με την καρδιά.
Μετά από τόσα χρόνια παραμένετε αεικίνητος. Δεν έχετε νιώσει κούραση;
Θα με κουράσει το να κάτσω. Θέλω πάντα κάτι να κάνω. Έχω μάλιστα και μια ομάδα στο Ωραιόκαστρο που σκηνοθετώ. Φέτος μπορεί να παίξω κι εγώ μαζί τους. Αυτό είναι η ζωή μου...
Σας ευχαριστώ.
Κι εγώ.
Τρίτη 2 Ιουνίου 2015
Α.Κ.