Από τον Οιδίποδα, στο Καμπαρέ και τώρα Γκόγκολ. Σ εμπνέει η εναλλαγή, ο πειραματισμός;
Κοίτα εγώ δουλεύω πια Σεμίνα μου, πάνω από τη μισή μου ζωή, είμαι 42 τελείωσα στα 21. . Η υποκριτική είναι η προσπάθεια να πεις ιστορίες με το σώμα σου ζωντανά και πολύ συχνά έχουν άλλο περιεχόμενο και φόρμα. Με ενδιαφέρει αυτή η διεργασία και αυξάνει τις ώρες πτήσης επί παντός καιρού, κάτι πολύ χρήσιμο.
Ο Ευαγγελάτος μίλησε για την ποιητική απελπισία αυτού του έργου. Πως το ερμηνεύεις εσύ αυτό;
Το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του, είναι ότι ενώ είναι σε πρώτο επίπεδο σπαρταριστή κωμωδία, μια σάτιρα ηθών κι ενώ ισχύει στην τσαρική Ρωσία, ισχύει και σήμερα.
Αν ο Γκόγκολ έγραφε σήμερα τον Επιθεωρητή και είχε απέναντί του προσωπικότητες σαν τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπαγεωργόπουλο, τον Παπαντωνίου κα., τι διαφορετικό θα έγραφε ;
Προφανώς θα αλλάζανε ονόματα και τοποθεσίες αλλά το μεγαλείο του έργου είναι, ότι όπως είναι , λειτουργεί σήμερα. Ο Γκόγκολ αναδεικνύει τη διαφθορά και τη στρεβλότητα μιας κοινωνίας στο καθένα από τα μέλη της, όχι μόνο στη κορυφή της.
Άρα, από τα λάθη που κάνουμε όταν δικαίως αγανακτούμε, είναι να θεωρούμε ότι κάνοντας εξιλαστήρια θύματα κάποιους όντως διεφθαρμένους κι ελλειμματικούς, βγαίνουμε οι υπόλοιποι καθαροί..
Ακριβώς. Θυμίζω πάντα ότι τους τους εκλέγαμε για τριάντα χρόνια και οποιονδήποτε άλλον -από όποια πλευρά του πολιτικού φάσματος- έλεγε κάτι άλλο ψυχραιμότερο, <<παιδιά προσέξτε κάτι δεν πάει καλά>>, όλο το σύστημα τον πέταγε έξω.
Πιστεύεις στη θεωρία της συλλογικής ενοχής;
Δεν είναι η ίδια σε όλους η συλλογική ευθύνη Και στο δίκαιο άλλο πράγμα είναι να κλέψεις ένα κουλούρι και άλλο να υπεξαιρέσεις δυο εκατομμύρια ευρώ. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει μια μετακίνηση. Αυτό είναι κάτι, που ακόμα και τώρα δεν συμβαίνει στη χώρα
Ο ρόλος που υποδύεσαι, ενός τύπου που και τρομοκρατεί και συναρπάζει, εσένα σε γοητεύει;
Ναι. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στο θέατρο ...
Το έχεις κάνει ποτέ στη ζωή σου;
Όχι μωρέ. Οι ηθοποιοί έχουμε τη χαρά να εκδηλώνουμε τόσο πολύ την τρέλα μας , την ανάγκη μας για κάτι που είναι πάνω από την πραγματικότητα , μέσα στους ρόλους. Και ο Επιθεωρητής, ο Χλεστακωφ ο οποίος είναι χειραγωγός, τρομάζει, γοητεύει, συναρπάζει , έχει ένα κλειδί, τον τρόπο προσέγγισης του Ευαγγελάτου και της δικής μου. Το πιο ενδιαφέρον σ'αυτόν, είναι ότι όλα.. γίνονται κατά λάθος.
Αντί δηλαδή να ερμηνεύεις έναν Επιθεωρητή, που με πανουργία ''παίζει'' τους ανθρώπους, ερμηνεύεις έναν μάλλον αφελή νεαρό που απλώς του ..συμβαίνει να χειραγωγεί... .
Έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον ότι δεν κάνω τον γοητευτικό απατεώνα αλλά κάνω αυτό που γράφει ο Γκόγκολ στη πρώτη σελίδα, στην περιγραφή των ηρώων. Ο ηθοποιός με όση μεγαλύτερη απλότητα τον ερμηνεύσει , όσο ανεπιτήδευτα τον
αποδώσει, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία θα έχει. Αυτή, είναι η προσπάθειά μου.
Τι είδους ανθρώπους χρειάζεται σήμερα το θέατρο;
Καλλιεργημένους . Πρέπει να κάνουν θέατρο άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν και να έχει μια σημασία. Συχνά στην εποχή μας σε όλα τα πεδία (και δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα), η ενασχόλησή μας είναι με το ύφος, κάνουμε ασκήσεις ύφους .. Μέσω ενός λογοτεχνικού έργου, μιας ταινίας , ενός πίνακα και πόσο μάλλον μιας θεατρικής παράστασης επικοινωνείς με μια συγκεκριμένη ματιά πάνω στο κόσμο. Ε αυτήν, πρέπει να την έχεις.
Το πιο τρελό σου όνειρο, απωθημένο;
Να δουλεύω σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Δεν το βλέπω να υλοποιείται...
Αν σφίξουν πολύ τα πράγματα, θα γίνω αεροσυνοδός.
Ωραία, ο τίτλος αυτής της συνέντευξης θα είναι <<Θέλω να γίνω αεροσυνοδός!>>