Ο Τρυγαίος σου, ο αμπελουργός, που ανεβαίνει μ ένα ''σκαθάρι'' στον ουρανό μαζί με τον Ερμή καλώντας τους Έλληνες να ελευθερώσουν την Ειρήνη, ετοιμάζεται για Επίδαυρο.
Ναι στις 26, θα πάμε να ελευθερώσουμε την Ειρήνη, που ο Πόλεμος έχει φυλακίσει σε μια σπηλιά και ετοιμάζεται να βάλει μέσα σ' ένα πελώριο γουδί τις ελληνικές πόλεις και να τις “κοπανίσει”. Θα πάμε μ' ένα ροζ σκαθάρι. Το έχω βαφτίσει κιόλας.
Πώς;
Η Ρόζα η ναζιάρα…
Σε πολλά κέφια σε βρίσκω. Σ' έχει επηρεάσει ο Ερμής, που είναι κάπως ιδιαίτερος;
Γι’ αυτό ακριβώς έχω κέφια. Ο Φάνης ο Μουρατίδης, είναι…θεά!
Παρακολουθώντας τις πρόβες σας στη Θεσ/νίκη, συναντήθηκα με τον εξαίρετο Γιώργο Κωνσταντίνου, ο οποίος μου είπε το εξής: Δεν είναι και η πιο σπουδαία κωμωδία του Αριστοφάνη αλλά ο τρόπος που παίζουν ο Χαραλαμπόπουλος και ο Μουρατίδης, συν το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο Χατζάκης, το έχουν κάνει πραγματικά ένα έργο τέχνης…
Καταλαβαίνεις, δεν χρειάζεται να σου πούμε πόσο περήφανοι και πόσο μεγάλη τιμή είναι για μας που μπορούμε να λέμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σχήμα με τον Γιώργο Κωνσταντίνου…που παίζει το ρόλο της Παράβασης κάνοντας τον ποιητή που λέει όμως και ένα πολιτικό κομμάτι, ουσιαστικό για το σήμερα.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, ήταν πόσο συμμετείχες και επί της ουσίας στον λόγο και την κίνηση της παράστασης, που τις αποδεχόταν ο σκηνοθέτης.
Ξέρεις με τον Σωτήρη κλείνουμε δέκα χρόνια συνεργασίας. Είναι ο πρώτος που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω Αριστοφάνη και να βρεθώ στην Επίδαυρο το 2003 με τους Βατράχους. Είναι πολύ όμορφο να μου δίνεται αυτός ο χώρος. Δεν είναι εύκολο να συμβεί αυτό, μόνο με ανθρώπους που η χημεία τους ταιριάζει.
Και που δεν είναι ανασφαλείς ..
Είναι δημιουργικό αυτό, χωρίς υπερβολές. Είναι σαν να είμαστε όλοι ένα πράγμα που δημιουργεί, είμαστε μια γροθιά, ίσως ακούγεται λίγο γραφικό αλλά κάπως έτσι συμβαίνει. Σε σχέση με τον Σωτήρη και με τους νεότερους ηθοποιούς, είμαστε όλοι το ίδιο, δεν υπάρχει πιο παλιός, πιο νέος, πιο πρωταγωνιστής, λιγότερο πρωταγωνιστής γιατί το ζητούμενο και η χαρά μας είναι η παράσταση, το αποτέλεσμα, είναι αυτό που θα επικοινωνήσει με τον θεατή.
πολύ χαρούμενοι.
Μιλάς πάντα τόσο ωραία κι αναρωτιέμαι αν γράφεις και ωραία. Γράφεις Βασίλη;
Θα σου εκμυστηρευθώ κάτι. Από 19 χρονών, από τότε που μπήκα στη δραματική επειδή είχα πολύ ελεύθερο χρόνο και έπρεπε να εκτονώσω αυτή την ενέργεια και άρχισα να γράφω . Έγραφα ποιήματα, στίχους…έχω πάρει και χρυσό δίσκο σαν στιχουργός…Πριν δυο χρόνια περίπου για ένα στίχο που είχα γράψει στους Πέτρινους κήπους του Χρήστου Θηβαίου με τίτλο «Κι ας χαθείς».
Κάποια στιγμή μήπως πούμε όμως και για το μυστικό σου; Για κάτι που ετοιμάζεις και που έχει σχέση με κείμενα..
Εντάξει λοιπόν, θα το πω, γράφω ένα έργο! Είναι κάτι που μ αρέσει , το πιστεύω και μακάρι να έχει τύχη..
Πόση είναι αγωνία σου, τώρα εν όψει Επιδαύρου στις 26;
Είναι ή η έκτη ή η έβδομη φορά που πατάω το χώμα της Επιδαύρου, αλλά δεν σταματάει ποτέ αυτή η όμορφη αγωνία. Είναι η ιερότητα του χώρου, η μαγεία, η ενέργεια και που την αισθάνεται όχι μόνο ο ηθοποιός αλλά και ο θεατής.…Οι αρχιτέκτονες της εποχής εκείνης έφτιαχναν τόσο υπέροχα θέατρα…και να σκεφτείς ότι στο υπόλοιπο κομμάτι της περιοδείας μας μπορεί ακόμη και σε σανίδες οικοδομικές να παίζουμε. Περνώντας τα χρόνια τα καταστρέφουμε όλα αντί να τα φτιάχνουμε.