Είδα την ''Ευρυδίκη ή Ένα μιούζικαλ στον Άδη'' κι έφυγα ενθουσιασμένη από τις ερμηνείες της Καρβούνη, του Μαλκότση, του Γάκη, του Νταλιάνη, από τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία σου.. Σ ευχαριστώ γι αυτές τις ώρες.
Το έργο είναι μια μεταγραφή του γνωστού μύθου, του Ορφέα και της Ευρυδίκης που έχει απασχολήσει την όπερα, το μπαλέτο, το θέατρο σε πάμπολλες εκδοχές. Από την πρώτη του παρουσίαση μέχρι σήμερα, παραμένει στο ρεπερτόριο σημαντικών θεάτρων στις ΗΠΑ. Συγγραφέας είναι η ανερχόμενη Αμερικανίδα Σάρα Ρουλ και έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Το έγραψε μετά τον θάνατο του πατέρα της που φαίνεται ότι την σημάδεψε.
Έχει λίγο και το σύνδρομο της Ηλέκτρας;
Ναι, η Ευρυδίκη εμφανίζεται αναποφάσιστη, δεν ξέρει πού και με ποιον να πάει. Είναι ένα ειρωνικό σχόλιο για τις μπερδεμένες σχέσεις των σύγχρονων ανθρώπων. Ο Ορφέας είναι ένας άνθρωπος της Τέχνης που συνέχεια σκέφτεται με μουσική, με νότες ενώ η Ευρυδίκη παρουσιάζεται σαν μια κοπέλα των ιδεών που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει τον οίστρο του Ορφέα και αυτό της δημιουργεί ένα αίσθημα ανασφάλειας και κατωτερότητας.
Όσοι έχουν δει την παράσταση, μιλούν για μια εντελώς αντισυμβατική εκδοχή του θανάτου, του Άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Γιατί τον ..σχεδίασες έτσι;
Αυτό προέκυψε μέσα στην πρόβα και από τον ίδιο τον Κώστα τον Γάκη. Ο θάνατος είναι χυδαίος και ταυτόχρονα εθιστικός. Πρότεινα στον Κώστα να μπει τραγουδώντας το «Σ’ ευχαριστώ» του Δημητριάδη και στην αρχή του φάνηκε περίεργο αλλά σιγά-σιγά ο Θάνατος άρχισε να εμφανίζεται ως απόγονος των ABBA, των Μπόνεϊ Εμ, ακόμη και του Πάριου. Είναι ένας ανταγωνιστής του Ορφέα, σαχλός μεν αλλά δεν αφήνει αδιάφορη την Ευρυδίκη. Είναι όπως όταν ακούμε κομμάτι στο αυτοκίνητο που δεν είναι στο στιλ μας αλλά δεν το αλλάζουμε κιόλας.
Αυτήν την μυστήρια ''έλξη'' προς τον θάνατο που αισθανόμαστε κάποιοι, εσύ την αισθάνθηκες ποτέ κι αν ναι πώς τη διαχειρίστηκες;
Δεν το σκέφτεσαι, απλά. Είναι κάτι που σου νεκρώνει τη σκέψη. Θάνατος είναι, όταν δεν έχεις πια τη δύναμη να αντιδράσεις σε κάτι.
Ο πάνω και ο κάτω κόσμος είναι μια μπερδεμένη ιστορία, στην παράσταση στο θέατρο Πορεία.
Αυτό που ζούμε, ιδίως σήμερα, μοιάζει πολύ με έναν θάνατο, έχει αυτή τη δική του γκρίζα ερημιά.
Άρα όταν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει μνήμη.
Ναι, έτσι είναι. Μνήμες υπάρχουν μεταξύ του προθάλαμου του θανάτου και του οριστικού θανάτου, λίγο πριν το βούτηγμα στο ποτάμι της λήθης και αυτές μπορεί να είναι μια μουσική φράση από Χατζιδάκι, είτε ένα σπάραγμα από ρεμπέτικο
Γιατί επέλεξες αυτό το έργο, αυτήν τη στιγμή;
Τελείως τυχαία, μια φίλη μου έδωσε να το διαβάσω και το βρήκα ενδιαφέρον. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε ισορροπία ανάμεσα στο ειρωνικό και στο γελοίο γιατί εύκολα μπορούσε να γίνει... νηπιαγωγείο. Σημαντικότατος είναι ο ρόλος της μουσικής στην παράσταση, αφού και οι εφτά ηθοποιοί τραγουδούν και συνομιλούν μέσα στη μουσική.
Εσύ την έχεις ζηλέψει την παράσταση; Θα ήθελες να παίξεις σ' αυτήν;
Όχι, τόσα χρόνια έπαιζα. Μου αρκεί η σκηνοθεσία και η μετάφραση . Ισως το καλοκαίρι κάνω κάτι στα πλαίσια του Φεστιβάλ, αλλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο.
Όταν τελείωσες την Ευρυδίκη, πόσο πλουσιότερος αισθάνθηκες;
Λίγο πριν ανέβει ήμουν βέβαιος ότι επρόκειτο για καταστροφή, ότι αυτό που έχω φτιάξει δεν έχει κανένα νόημα. Εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε ότι είχε νόημα, το είδα και εγώ. Η μητέρα μου, μου είπε «δεν ξέρω αν είναι η ωραιότερη παράσταση που έχω δει, αλλά σίγουρα είναι η πιο ιδιαίτερη».
Πού την αφιερώνεις;
Στα παιδιά μου και σε όσους με αγαπούν.