Της Χρύσας Φωτοπούλου
Πριν χρόνια, χωρίς ίντερνετ, χωρίς τίποτα, περίμενα υπομονετικά το περιοδικό "Μετρό" (κάθε μήνα;) για να διαβάσω ένα κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου και έπειτα να σκίσω τη σελίδα και να την φυλάξω σε κάτι κίτρινες διαφάνειες. Η παρακάτω συζήτησή μας θα εκτυπωθεί και θα τοποθετηθεί στην κίτρινη διαφάνεια κανονικά, μαζί με τις υπόλοιπες σελίδες απ' το "Μετρό". Και εγώ δε θα το πιστεύω.
Τελικά, τι θα συμβεί στη σκηνή του θεάτρου "Διάνα", Οδυσσέα;
Θα συναντηθούμε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Χρήστο Θηβαίο, υπό την καθοδήγηση του Παντελή Βούλγαρη, παρουσιάζοντας μία παράσταση με βασικό άξονα την υπέροχη περιπέτεια του ελληνικού τραγουδιού, διανθισμένη με κείμενα γύρω από προσωπικές διαδρομές -αλλά οικείες σε όλους μας- για το πώς βιώσαμε ορισμένα σημαντικά γεγονότα από το 1974 μέχρι σήμερα.
Η ιδέα σε ποιον ανήκει;
Στο Βασίλη. Στην αρχή ήθελε να υπάρχουν ηθοποιοί στη σκηνή κι εγώ να τους γράψω τα κείμενα. Λίγες μέρες μετά, μου ζήτησε να είμαι εγώ στη σκηνή “υποδυόμενος” τον εαυτό νου, έναν παραγωγό ραδιοφώνου και να υποστηρίξω ο ίδιος τα κείμενά μου.
Η επαφή σου με το θέατρο ξεκίνησε πριν λίγο καιρό. Έγραψες τους στίχους των τραγουδιών στο "Ημέρωμα της στρίγγλας". Τώρα, ανεβαίνεις και στη σκηνή. Πες μου ξανά αυτό για "τις πρώτες φορές"..
Μου άρεσε πολύ η διαδικασία στο “Ημέρωμα της Στρίγγλας”. Τώρα γράψαμε πάλι με τον Θάνο ένα τραγούδι για το “Λεωφορείον ο πόθος” που θα ανέβει στο Άνεσις με τους ίδιους πρωταγωνιστές, την Κατερίνα Λέχου και τον Τάσο Ιορδανίδη. Έχω κάνει ξανά εκπομπή επί σκηνής με ζωντανή ορχήστρα και τραγουδιστές, το 1991 στο Θέατρο Βράχων, και έχω ανέβει σε σκηνή και το 1996 στην Εθνική Πινακοθήκη σε μία παράσταση για την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Δεν έχω ξεφύγει όμως από τον “ρόλο” μου, του Οδυσσέα -παραγωγού ραδιοφώνου ή ενός γραφιά. Δεν ζαχαρώνω άλλους δρόμους και καριέρες... Και ποτέ δεν το σκέφτηκα πρώτος, όποτε το έκανα. Πάντα μου το πρότεινε κάποιος άλλος και εγώ απλά δεχόμουν παρά το διαρκές και επίμονο άγχος μου για το αν έκανα καλά ή όχι. Με φοβίζει πάντα, αλλά κάποιος σοφός είπε πως αξίζει να επιλέγουμε τους δρόμους που μας φοβίζουν.
Τι επιδιώκετε να μείνει στο νου του κόσμου που θα δει την παράσταση;
Να τον ταξιδέψουμε στο ελληνικό τραγούδι μέσα από έναν διαφορετικό δρόμο από εκείνον που συνήθως ακολουθείται σε μία μουσική σκηνή. Ταυτόχρονα να θυμηθεί κερδισμένα και χαμένα, από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έως σήμερα. Δεν είναι άπειρα τα ζητούμενα σε μια θεατρική σκηνή. Σκέψη και συγκίνηση. Αλλά και χαρά, και ένα πείσμα ότι “προχωράμε”, δεν έχουμε άλλες επιλογές.
Είστε και μια παρέα..οπότε τα άγχη και οι αγωνίες ψιλοεκτωνόνται..
Είναι πολύ σημαντικό ότι η σχέση μας κρατάει πολλά χρόνια. Έχουμε κοινούς κώδικες και αυτό δίνει ασφάλεια σε όλους μας. Με τον Βασίλη συνεργαζόμαστε είκοσι χρόνια, και με τον Χρήστο η σχέση μας πάει κι αυτή για δεκαπέντε. Και με τον Παντελή γνωριζόμαστε επίσης αρκετά χρόνια. Αυτό δεν μειώνει το άγχος, αλλά σιγουρα το διασκεδάζει.
Με τι άλλο ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;
Μόλις κυκλοφόρησε ο δίσκος “Ό,τι θυμάσαι δεν παθαίνει” σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου με ερμηνευτή τον Γιάννη Κότσιρα. Επίσης, αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται η ηχογράφηση ενός δίσκου που ετοιμάζουμε εδώ και αρκετό καιρό με τον Θέμη Καραμουρατίδη. Θα τον μοιραστούν ερμηνευτικά ο Σωκράτης Μάλαμας και η Νατάσσα Μποφίλιου.
Σ' ένα παλιό σου κείμενο, 11 σχεδόν χρόνια πριν, έγραφες "δε νοσταλγώ καμία εποχή. Δε θέλω να ξαναγυρίσει κάτι. Θέλω να τα βρούμε όλα μπροστά μας". Με επηρέασες, οπότε παίρνω ως δεδομένο ότι το πιστεύεις ακόμη.
“Η νοσταλγία είναι πέτρα στο λαιμό- ό,τι ξεχνάω με κρατάει να συνεχίζω- δεν είμαι φύλλο, είμαι το ίδιο το νερό”. Είναι στίχοι από ένα τργούδι που έχουμε κάνει με τον Βασίλη. Δεν είναι θέμα άποψης, δεν είναι προϊόν σκέψης, είναι απλά ο τρόπος μου. Πολύ σπάνια γυρίζω πίσω, είναι σαν να “κάνω ταμείο” και δεν το θέλω, δεν με βοηθάει σε κάτι. Όταν θα γυρίσω πίσω, θα είναι μόνο για να ξαναβρώ τις αφετηρίες μου, στα χρόνια που έγραψαν τις βασικές μου γραμμές. Όχι όμως νοσταλγώντας. Δεν έχει κανένα νόημα να συγκρίνεις τις εποχές της ζωής σου. Μόνο το τώρα και το μπροστά υπάρχουν.
Πες κάτι όμορφο, οτιδήποτε.
Έχουμε μπει στην εποχή των πορτοκαλιών.