Δεν την καταλαβαίνω αυτή την εμμονή των κρατικών θεάτρων να ανακυκλώνουν τους ηθοποιούς μέσα στη σεζόν. Ναι, σίγουρα, είναι δύσκολο για κάποιον να βρει δουλειά στη μέση της χρονιάς, αν το συμβόλαιό του λήξει τα Χριστούγεννα. Αλλά γενικώς είναι δύσκολο να βρει ένας ηθοποιός δουλειά, οπότε μήπως θα ήταν χρήσιμο τα κρατικά θέατρα να απασχολούν και να ασφαλίζουν περισσότερους εργαζόμενους; Επιπλέον αυτή η λογική ίσχυε κάποτε που η σεζόν ξεκινούσε τον Οκτώβριο και τέλειωνε την Κυριακή των Βαΐων. Σήμερα όμως καθ’ όλη τη χρονιά ανεβαίνουν νέες παραστάσεις, οπότε το επιχείρημα δεν ευσταθεί και τόσο.
Ναι, είναι μεγάλη οικονομία να πληρώνεις έναν ηθοποιό που και θα παίζει, ενώ παράλληλα θα κάνει και πρόβα, αλλά σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι ίσως δεν είναι και τόσο αποδοτική μια τέτοια λογική; Πρώτον δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μοιράζονται σε εκατό πράγματα, και δη να υποχρεώνονται γι ’αυτό.
Δεύτερο, τα κρατικά θέατρα πολλάκις αναγκάζουν τους ηθοποιούς να παίζουν σε παραστάσεις που δεν τους αρέσουν για διάφορους λόγους, χωρίς καν να τους επιτρέπεται το δικαίωμα να αρνηθούν αν κάτι ή κάποιος δεν τους εκφράζει, γιατί σε αυτή την περίπτωση κινδυνεύουν να χάσουν και μια δουλειά που θα τους αφορούσε. Mπορεί να ακούγεται πολυτέλεια τη σήμερον ημέρα, αλλά δυστυχώς τέχνη κανείς δεν κάνει με το ζόρι.
Από την άλλη κι οι σκηνοθέτες είναι υποχρεωμένοι πολλάκις να κάνουν διανομές βάσει λίστας κι όχι επιλέγοντας τους συνεργάτες εκείνους που τους καλύπτουν και τους ταιριάζουν στην περίσταση. Έτσι καταλήγουν συχνά να συγκροτούν θιάσους ανομοιογενείς που ο καθένας παίζει σε άλλο έργο. Ή να εξαναγκάζονται να παίρνουν ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουν τίποτα κοινό.
Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται δίκαιη, σπανίως είναι ικανοποιητικά για όλες τις πλευρές. Μήπως λοιπόν πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή;
Τρίτη 9 Ιουνίου
Νατάσσα Χανιώτη