«Χειρότερα από βιοπαλαιστής αισθάνομαι.
Είμαι ημιάνεργος». Ο Δημήτρης Καταλειφός. Ο Δ. , αν θέλουμε να μιλήσουμε για όλους τους Δημήτρηδες του κόσμου. Ο κύριος Καταλειφός ανήκει στο 5% των ηθοποιών που εργάζεται με αμοιβές «εποχιακού χαρτζιλικίου» και όχι πάντα. Στο υπόλοιπο 95% κρύβονται μέσα όλοι οι ονειροπόλοι απόφοιτοι, όλοι οι πρώην δραστήριοι και νυν πλεονάζοντες μη χρήσιμοι. Και στις δύο περιπτώσεις ο ρομαντισμός έχει εκτελεστεί με μίσος. Και δεν επανακάμπτει. Το 95% δεν έχει εφεδρικά κουράγια. Ποιος έχει; Όταν ο Δημήτρης Καταλειφός με τους γκρίζους κροτάφους αισθάνεται έτσι, τα παιδάκια με τα πτυχία και τη σφραγίδα της αχρηστίας μάλλον αισθάνονται ότι πιάνουν πολύ χώρο και άντε να βρεθεί έγκαιρη στιγμή εντός της νεότητας να πάρουν τα πάνω τους. Εγώ η ίδια άκουσα τριτοετή φοιτήτρια του Εθνικού να φοβάται να πάρει μέρος στις διαβόητες ακροάσεις των Τραχινιών. «Δεν υπάρχει λόγος να το περνάμε αυτό, αφού όλα είναι προαποφασισμένα». Και εσύ τι κάνεις; Τη ρωτώ. «Σπουδάζω θέατρο για να κάνω μετά… κάτι άλλο. Έφτασα στο τρίτο έτος. Μελαγχολώ. Το ταξίδι τελείωσε». Σκέτη απογοήτευση. Πριν από τη φωνή τους ακούγεται η αγωνία τους. Και έχεις τη σινάμενη κουνάμενη ΕΛ.ΘΕΑ να χρωστάει στους πάντες. Μας έπρηξε με τα ενσταντανέ που τυφλώνουν σε επίσημες πρεμιέρες και πάρτυ στο μικρό, μεσαίο και μεγάλο Παλλάς. Για να δειχθεί η πληρότητα και η ευτυχία που δεν κρύβεται. Και να διαρρέει ότι οι αρτίστες καλοπερνάνε. Όχι δε θα μεταναστεύσουμε, όχι δε θα πεθάνουμε. «Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.»