Χθες μου 'χαν κολλήσει αυτοί οι στίχοι:
Κάθε σπίτι κρύβει
λίγη αγάπη στη σιωπή.
Μα ένα αγόρι έχει
την αγάπη για ντροπή.
Το βράδυ ανάρτηση στο onlytheater.gr για την "Οδό Ονείρων". 52 χρόνια από το 1962 και από εκείνη την καλοκαιρινή εικόνα της Λεωφ. Αλεξάνδρας με τις φωτεινές μαρκίζες και τα ανοιχτά θέατρα. Ένας αναγνώστης "κοινοποιεί το κείμενο στον τοίχο του" η Ζ. Ρ του σχολιάζει: "Mην ξεχνάς ότι στον καιρό του δεν είχε πάρει σπουδαίες κριτικές. Όλα τα αλλάζει ο χρόνος!" Η Οδός Ονείρων, Ο Χατζιδάκις, ο Χορν, το Μετροπόλιταν, η Βουγιουκλάκη, η Βλαχοπούλου..(θαυμαστικά, σχήματα λόγου, υπερβολές, εξιδανίκευση, ιερά τέρατα, απολυτότητες και και).
Πόσο δίκιο έχει. Σκεφτόμουν πόσοι άνθρωποι που σήμερα κουβαλούν τα χαρισμένα επίθετα του σπουδαίου και του τεράστιου στο παρελθόν, όταν πάλευαν να κάνουν την αρχή' τρώγαν ωραιότατη φόλα βουτηγμένη σε κανονική λάσπη. Ο Κουν, ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, η Λαμπέτη κ.α, ήταν οι τρελοί της γειτονιάς που "τολμούσαν να τα βάλουν με τα τραντισιονάλε δεδομένα". Δεν ξέρω, αν είναι συνήθεια των ανθρώπων, να ξερνούν αφειδώς λέξεις της αποδοχής πάνω σε ανθρώπους που ναι μεν τις αξίζουν, αλλά ή είναι νεκροί πια οπότε δώρον άδωρο ή είναι πολύ μεγάλοι σε ηλικία οπότε δεν τους αφορά καμιά αποκατάσταση, καμία καθυστερημένη αναγνώριση.
Και κείνη η οικειότητα, η κατάχρηση του μικρού ονόματος..πω πω..
Ο Μάνος, ο Γιάννης, η Έλλη, ο Κάρολος. Καμία σημασία δεν έχει..
Σημασία έχει τι γίνεται, όταν είναι όλοι παρόντες. Για να λέμε ότι η αναγνώριση γίνεται με κότσια.
Χρύσα Φωτοπούλου