Το σκηνικό είναι έτοιμο στημένο. Μια Bugatti του 1934, μια Linkoln sport του '27, ένα Ford του 1906. Κι ο Κλιντ Ιστγουντ να ποζάρει με το γνώριμο αλήτικο ύφος του οδηγώντας μια Jaguar Coupe των 60s. Βαδίζεις ανάμεσα στα ίχνη του χρόνου, σε αυτοκίνητα που πριν έναν αιώνα και κάτι άρχισαν να τον δαμάζουν. Και καθώς η νύχτα έξω είναι βροχερή και αφιλόξενη, ο χώρος σού δημιουργεί μια αίσθηση παράξενης οικειότητας.
Η εμπειρία του Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου έχει ήδη δώσει έναν ευχάριστα εκκεντρικό χαρακτήρα στην παράσταση της Φρόσως Λύτρα «Καλώς ήρθατε ντετέκτιβ Πουαρό», καθιστώντας την ίσως το πιο ενδιαφέρον site specific θέαμα που η ίδια έχει ως τώρα παρουσιάσει. Το ταξίδι στο χρόνο όπως συμβολοποιείται από τα ακινητοποιημένα εκθέματα του μουσείου αφομοιώνει φυσικά την ιστορία μυστηρίου που καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα ίχνος του παρελθόντος: ο ήρωας της Αγκάθα Κρίστι, Ηρακλής Πουαρό.
Τόσο ο χώρος όσο και η παράσταση συνεργάζονται σε μια αναδρομή σε τοπίο εποχής, που ασκεί νομοτελειακά μια γοητεία. Η σκηνοθέτης αφήνει έξυπνα το μουσείο να επιβληθεί με την ατμόσφαιρα και την πληθωρική εικαστικότητά του στην παράσταση, οργανώνοντας από εκεί και πέρα το ρυθμό, καλλιεργώντας το σασπένς και σχεδιάζοντας την κίνηση – η οποία αξιοποιεί και όλα τα επίπεδα της αίθουσας. Το αποτέλεσμα θα ήταν σαφώς πιο ζωηρό αν το δραματουργικό κομμάτι (ειδικά στην αρχή όπου το παρόν αναζητά ένα εύρημα για να κουμπώσει με το παρελθόν) δεν εμφάνιζε μπόλικα κενά και αστοχίες.
Το μη αναμενόμενο, που φαίνεται πως βρίσκεται στο κέντρο της σκηνοθετικής φιλοσοφίας της Φρόσως Λύτρα, εξυπηρετεί και η επιλογή του Χρήστου Φερεντίνου στο ρόλο του Ηρακλή Πουαρό. Ο Φερεντίνος στην αρχή, μπαίνει στην παράσταση υποδυόμενος τον εαυτό του και σταδιακά ενδύεται στο διάσημο ντετέκτιβ – και πάλι φέροντας την προσωπική του σφραγίδα. Το αφηγηματικό κομμάτι που αρχικά επωμίζεται μοιάζει να του προκαλεί λίγο τρακ, αλλά σύντομα, και σε συλλειτουργία με τους ηθοποιούς, βρίσκει το τέμπο και την επικοινωνιακή του χάρη, εξασκημένη στα πολλά χρόνια της παρουσίας του στην τηλεόραση.
Στο πλευρό του, βρίσκονται τρεις έμπειροι ηθοποιοί, οι Σωκράτης Αλαφούζος, Εβελίνα Παπούλια και Λήδα Ματσάγγου, που δίνουν αξιοπρεπείς αν και αναμενόμενες ερμηνείες ως μέλη της δολοφονικής πλεκτάνης που στήνεται με φόντο μια παγωμένη έπαυλη στο Λονδίνο του περασμένου αιώνα. Αυτοί είναι όμως που κρατούν και τα ηνία της παράστασης, αφού στο σύνολο του 13μελούς θιάσου θα διακρίνουμε αδιάφορες έως και ερασιτεχνικού επιπέδου ερμηνείες.
Οπως με ετερόκλητα υλικά είναι δομημένη και η παράσταση, το ίδιο πολυσυλλεκτικό είναι και το κοινό της. Στις ομολογουμένως, γεμάτες κερκίδες των θεατών θα συναντήσουμε από παραδοσιακούς αναγνώστες της Αγκάθα Κρίστι, νεαρούς φίλους του αυτοκινήτου, αλλά και κοινό του δημοφιλούς Χρήστου Φερεντίνου που ήθελε να τον δει να πειραματίζεται σε ένα θέαμα εκτός τηλεοπτικής εμβέλειας. Ωστόσο, αν οι απρόσμενες συνθέσεις λειτούργησαν με έναν τρόπο στο θεατρικό μέρος, το κοινό δεν έδειξε να συναντάται μέσα από τις διαφορετικές προσδοκίες, παρά μόνο σε ένα ασθενικό χειροκρότημα στο φινάλε.
Στέλλα Χαραμή