''Ο παππούς έχει πίεση'' είναι το πρώτο θεατρικό έργο που υπογράφει η Δήμητρα Παπαδοπούλου, η ηθοποιός και σεναριογράφος με την πολύ επιτυχημένη θητεία στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση.
Μπαίνοντας στο κατάμεστο θέατρο ''Ήβη'' στου Ψυρρή κι αφού δε μπόρεσα ν' αποφύγω την, κατά τα άλλα, συμπαθέστατη υπάλληλο της επιχείρησης, η οποία σου έδινε το πρόγραμμα στο χέρι και μετά σε πληροφορούσε πως κοστίζει τρία ευρώ (άντε δωσ' της το πίσω, αν έχεις στοιχειώδη ευγένεια...), το σκηνικό με προϊδέασε για μία παράσταση – υπερπαραγωγή: η πρόσοψη μίας αθηναϊκής πολυκατοικίας (εντυπωσιακή η δουλειά του Γιάννη Μουρίκη), η οποία υπερυψωνόταν για ν' αποκαλυφτεί το εσωτερικό του διαμερίσματος της μίας εκ των τριών ηρωίδων. Της Θωμαΐδος Ανδρούτσου, αθυρόστομης και πρώην αναρχικιάς, που διάγει ελεύθερο ερωτικό βίο με τον δεσμό της αδερφής της, Σοφίας Παυλίδου, μεταξύ άλλων. Κάποια στιγμή εμφανίζονται η άλλη αδερφή (η καρατερίστα Ελισάβετ Κωνσταντινίδη), ένας αγαθιάρης μπάτσος (Κώστας Αποστολάκης), ο αναρχικός που ''βολεύει'' τις δύο αδερφές και που ονειρεύεται τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχήματος (Πέτρος Λαγούτης) και φυσικά ο παππούς (Κώστας Βουτσάς), ο οποίος πάσχει από ελαφρό αλτσχάιμερ και υψηλή πίεση, δε γουστάρει τους μπάτσους και συγκινείται μονίμως από το ''The Wall'' των Pink Floyd, αλλά και τον λούμπεν Τάσο Μπουγά ενίοτε.
Από κει και πέρα, βασικά συστατικά αυτής της θεότρελης κωμωδίας είναι τα επιδερμικά σχόλια πάνω στη νεοελληνική υπερκατανάλωση χαπιών, στα drugs, στις προδομένες οικογενειακές σχέσεις, στη μάλλον μικροαστική ανάγκη της τεκνοποιίας, και στο, δοσμένο μέσα από τα ΜΜΕ, ''παραπλανητικό'' μοντέλο των αντιεξουσιαστών. Όλα αυτά, βέβαια, πασπαλισμένα με μπόλικα μπινελίκια – πηγή ανεξέλεγκτου γέλιου στις δύο ώρες και κάτι που διαρκεί η παράσταση. Ομολογώ ότι αν δεν υπήρχαν αυτά ακριβώς τα μπινελίκια, θα νόμιζα πως έβλεπα ένα ιλουστρασιόν κωμικό σήριαλ του MEGA, με τους φλατ φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και τη μουσική επιμέλεια του Κώστα Ζήκου, που περιελάμβανε αποσπάσματα από Pink Floyd, David Bowie, Doors, Rolling Stones, Led Zeppelin και λοιπά ροκ συγκροτήματα. Κακά τα ψέματα, όλοι έχουμε γελάσει και μάλιστα πολύ, με ευφυείς τηλεοπτικές κωμωδίες φτιαγμένες από ανθρώπους σαν τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, η οποία σαφώς πατάει γερά στο δρόμο που άνοιξε μια φορά κι ένα καιρό ο Αλέκος Σακελλάριος με έργα αθάνατα μέχρι τις μέρες μας! Και κάτι ακόμη: πηγαίνοντας να δεις το ''Ο παππούς έχει πίεση'' ξέρεις εκ των προτέρων πως θα παρακολουθήσεις μία άκρως επαγγελματική παράσταση με άριστες επιδόσεις απ' όλους τους συντελεστές. Τις σκηνοθέτιδες Δήμητρα Παπαδοπούλου – Αγγελίτα Τσούγκου, την art director Φρόσω Ράλλη, τις ενδυματολόγους Μαρία Τσαμουδάκη – Μαρία Κοντοδήμα και ολόκληρο τον πενταμελή θίασο.
Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη είναι μία πολύ σπουδαία ηθοποιός και δεν περιορίζω τον χαρακτηρισμό της ως σπουδαία στην κωμωδία, καθώς ακόμη τη θυμάμαι σε μία ποιητική μικρού μήκους ταινία πριν από μερικά χρόνια στο φεστιβάλ της Δράμας. Από την οικογένεια των μεγάλων κωμικών μας μοιάζει να προέρχεται και ο Κώστας Αποστολάκης ειδικά στις σκηνές που ''τσιτώνεται'' από την κοκαΐνη, την οποία πέρασε για βιολογικό αλάτι κι έριξε στις... φακές! Πολύ καλοί και η Θωμαΐς Ανδρούτσου, η Σοφία Παυλίδου και ο Πέτρος Λαγούτης στους απόλυτα σχηματικούς χιουμοριστικούς ρόλους τους, ενώ ο Κώστας Βουτσάς παραμένει ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της εγχώριας κωμωδίας έστω και σε ρόλο κομβικού guest, πετυχαίνοντας τη σύνδεση με το ''ένδοξο παρελθόν''. ''Αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική κωμωδία; Σεξ και κόκες;'' μονολογούσε η κυρία με το ταγεράκι πίσω μου, παρ' όλο που η παρέα της είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Παρακάμπτω λοιπόν τα σχόλια της συγκεκριμένης κυρίας και παροτρύνω όσους θεωρούν ότι κωμωδίες σαν αυτές με τον Βουτσά, τον Σταυρίδη ή τον Αυλωνίτη ''δεν υπάρχουν σήμερα'', να περάσουν από το θέατρο ''Ήβη''. Θα αναθεωρήσουν σίγουρα, αν λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους πρώτα απ' όλα πως βρίσκονται στο 2013 και όχι στο 1955 ή το ΄60.
Αντώνης Μποσκοΐτης