Δεκαεννιά άνθρωποι σε μια αιθουσούλα ζεστή και υπέρ αυτών που μιλούν τη γλώσσα της εξημέρωσης. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά ακούς έναν βέβαιο ψίθυρο ότι εδώ που ήρθες κάτι σημαντικό θα γίνει. Βράδυ Πέμπτης, 21:13 έξω από το θέατρο του Νέου Κόσμου για να δω την παράσταση των «Βακχών». Των ιδιόμορφων από τη φύση τους «Βακχών». Των κωμικοτραγικών. Πάντα μου άρεσε η λέξη Βάκχος. Για την ιστορία που έσερνε. Και αν ήταν να πιστέψω ποτέ σε θεό, θα διάλεγα αυτόν που μιλούσε, υποτίθεται, για απελευθέρωση από τη λογική και την οριακή ζωή.
Ανάγκη πρώτα και μετά περιέργεια. Ο Έκτορας Λυγίζος είναι ένας αλύγιστος άνθρωπος, ένα γενναίο κύτταρο που βλέπει την τέχνη σαν ανάγκη για αέρα, έξω στον δρόμο, μέσα στο σπίτι, στην καλημέρα, στη φωνή σου, στην καθημερινή σωτηρία, στο μαζικό ποτάμι, στην ορμή. Τρεις άνδρες (Έκτορας Λυγίζος, Δημήτρης Μοθωναίος, Άρης Μπαλής) μας περίμεναν με γυρισμένη την πλάτη σε ελάχιστα μέτρα σκηνής. Φορούσαν αγορίστικες ζακέτες και άνετα παντελόνια σπιτιού. Πουθενά χορός (αυτό το «πουθενά» έκανε την περιέργειά μου να χορεύει). Ελάχιστα κρατημένα χορικά και μια καθήλωση στην πλοκή, στην αφήγηση της ιστορίας. Μια αφήγηση μοιρασμένη στα τρία αγόρια που βρίσκουν λύση χωρίς την παρέμβαση της «βοής». Οι αφηγητές ξεκινούν με την κρυάδα της απόστασης και καταλήγουν να εμπλέκονται στην ιστορία, να τους αφορά η ιστορία, να γδέρνει τα σωθικά τους η αγωνία και η ένταση. Καταλήγουν να γίνονται μια καρδιά που χτυπά σε τέμπο κανονικού χορού. Ενενήντα λεπτά δράσης άλλοτε κουβεντιαστής και άμεσης, άλλοτε ισάξιας δυναμικής με τη δράση σε ανοιχτούς χώρους. Φωνές συνώνυμες του λόγου άρα της σκέψης. Σώματα συνώνυμα της αλήθειας, άρα του κόπου. Μουσική άφθονη, όση μουσική μπορούν να διαθέτουν οι πεντάμορφες λέξεις, οι τοποθετημένες στη σειρά με τελειότητα από τον εξαίρετο Γιώργο Χειμωνά. Έχουν όλοι ωραίες στιγμές. Δε θα ξεχάσω με τίποτα τον Άρη Μπαλή στον μονόλογό του, όταν «μεγάλωσε» η σκηνή και μ’ένα «κανονάκι» φωτίστηκε το κέντρο. Ο Ευριπίδης ήταν μυαλό με χιλιάδες μικρά παραθυράκια για να μπαίνει αέρας από παντού. Μη βιαστείτε οι «κλασικοί» να πείτε «κάτω τα χέρια από τους κλασικούς». «Ή κλασικά ή τίποτα». Νομίζω ότι στα γραπτά του ο Ευριπίδης άφησε ένα ευρύχωρο περιθώριο για να γεμίζει με ιδέες. Και την ιδέα του Λυγίζου θα την έβρισκε σούπερ!
Η θεατρική παράσταση Βάκχες παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 13 Μαρτίου 2013.