Βερολίνο. Δεκαπενταύγουστος, 1961. Χαράζουν τη συνοριακή γραμμή, να υψωθεί το Τείχος. Χριστούγεννα, 89. Στρατηγοί κάνουν προσωμοίωση κατάστασης πολέμου. Παριστάνουν ότι έχει ξεσπάσει 3ος Παγκόσμιος. Η Στάζι προστατεύει το κόμμα από το λαό.
Επιστροφή, 1961. Άνθρωποι ξυπνούν το πρωί, αποκομμένοι από συγγενείς, δουλειά, σχολεία. Κάποιοι βλέποντας το αγκαθωτό συρματόπλεγμα, πηδούν απο παράθυρα. Ένας πράκτορας της Στάζι, ανά 23 άτομα. (όταν επί Στάλιν, 1 Κα-γκε-μπίτης ''πρόσεχε'' 5.830 πολίτες)
Οκτώβρης 89. Ο Χόνεκερ διατάζει ''να καταπνίγονται εν τη γενέσει τους'' οι κινητοποιήσεις των ''αντεπαναστατών''.
Θυμάμαι τα λόγια του Πέτζολντ, σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. "Το 1980 η Αν. Γερμανία θύμιζε την Ελλάδα σήμερα. Ένιωθες το αδιέξοδο, τη μελαγχολία, τη χώρα να πεθαίνει''
2013. Θησείο, ''Οι ζωές των άλλων'' του Άλ. Όστερμάιερ. Άνθρωποι υποδουλωμένοι στην εξουσία, σκευωρίες, εξευτελισμοί. Συναρπαστικοί, ο ''πράκτορας'' Μ. Μαυροματάκης κι ο αηδιαστικός ''υπουργός'' Κ. Μπερικόπουλος, σπαρακτικοί ο ''συγγραφέας'' Φ. Μουρατίδης και η ''θεατρίνα'' Άννα Μάσχα, σωστός και στους 6 ρόλους ο Γ. Συμεωνίδης.
''Θα ήθελα να προειδοποιήσω τους θεατές ότι δεν ευθύνομαι για οποιανδήποτε ομοιότητα παρουσιάζει το καθεστώς της DDR, που περιγράφεται στην παράσταση με την σημερινή μας πραγματικότητα'' σημειώνει η σκηνοθέτις Αλίκη Δανέζη-Κnutsen
Εσείς ,ομως δείτε το συντομότερο, εκείνα τα παρανοικά χρόνια και ανακαλύψτε την εποχή μας.
REAL NEWS