Στην οδό Πειραιώς, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, στις 9.30, το νέο έργο που ανέβασε ο Πειραιώτης, συμπατριώτης μου, Γιάννης Σκουρλέτης. Πηγαίνετε να θαυμάσετε το ελληνικό πνεύμα του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου. Μη σας πειράξει που η ιστορία εξελίσσεται σ’ ένα κοτέτσι. Τιμής ένεκεν, αυτό μας έμεινε. Όπως τα ψεύτικα κοσμήματα, της Άννας Κομνηνής, αυτοκράτειρας του Βυζαντίου, που περιγράφει ο ποιητής Καβάφης. Ο Πειραιώτης Στράτος Τζώρτζογλου, στον καλύτερο ρόλο της ζωής του, μες στα χώματα και την σκόνη, μιλά με ρούχα που παραπέμπουν στο τίποτα. Η Πυθία μπροστά του, γίνεται φίλη. Η σχέση με την μητέρα του. Οι εφιάλτες του περνούν από μπροστά του. Κραυγάζει. Μοιάζει με ήρωα του Ευριπίδη, αν και η αλήθεια του, είναι του Αισχύλου.
Μια γυναίκα, η έξοχη Λένα Δροσάκη, περιφέρεται στο κενό και περιγράφει μαγικά την περιφορά του επιταφίου. Τις επιθυμίες της.
Ο Ιούλιος Τζιάτας το άλλο πρόσωπο, του τριγώνου, περίφημος ηθοποιός, μας εκπλήσσει. Άλλοτε αθλητής. Άλλοτε Χριστός. Εσταυρωμένος. Κλαίει. Γελά. Τραγουδά. Αθλητής του τίποτα. Ήρωας σε έργο του Τσαρούχη, σε στίχο του Καβάφη.
Κάποια στιγμή καταγράφεται η Ομόνοια, του 1970-80. Όλα ρημαδιό. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Δυο τρία, ίσως!
Ομίχλη – θάνατος μέσα και έξω τους τυλίγει. Ομίχλη – θάνατος της Θεσσαλονίκης, η πατρίδα του συγγραφέα, Γιώργου Ιωάννου, που την κόβεις με το μαχαίρι για να περπατήσεις. Να μιλήσεις.
Θα πάω να το ξαναδώ. Δεν το χόρτασα. Ζωντανό θέατρο, Living Theater, όπως του μεγάλου καλλιτέχνη του θεάτρου Τζούλιαν Μπέκ, μου θύμισαν∙ με σπάνια ελληνική πατέντα.
Η έξοχη μουσική και τα τραγούδια του Κώστα Δαλακούρα συμπληρώνουν όσα διαδραματίζονται για 90΄ μπροστά μας.
Γιώργος Χρονάς