Καθισμένοι, σαν εμάς τους θεατές, οι ηθοποιοί του έργου, αρχίζουν να ξετυλίγουν μπροστά μας την ιστορία της Αντιγόνης και του σκοτωμένου αδελφού της που ο άρχοντας Κρέων δεν επιτρέπει να τον θάψουν. Όλα μετατρέπονται σε νέα ακούσματα, εξαιρετικά ποιήματα από το στόμα τους. Ο Ζαν Ανούιγ (1910-1987), με την άψογη γαλλική, καθολική παιδεία του, μας μετατρέπει από θεατές σε ήρωες του έργου του. Όλα όσα λένε είναι σημερινά, δίπλα μας, σκέψεις μας. Η λογική του συγκρούεται με το όραμα, την ελευθερία της Αντιγόνης. Και της μοίρας της. Όμως δεν πάσχει όπως ο Σοφοκλής στην τραγωδία του. Όλα θα συμβούν όπως ξέρουμε. Και ο Κρέων και ο γιος του – αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης – παρά την αυτοκτονία του, είναι να πεθάνει. Η μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη ένα θαύμα. Πάνω της ο Γιάννης Μπέζος έκανε την έξοχη σκηνοθεσία του. Αναφέρω τους ηθοποιούς που έπαιξαν σ’ αυτή την μοναδική παράσταση, κατά σειρά εμφανίσεως: Γιάννης Στόλλας, Ελένη Κούστα, Ηρώ Μπέζου, Ντένια Στασινοπούλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Δημήτρης Κανέλλος, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Γιάννης Μπέζος, Κωνσταντίνος Τραφαλής.
Ιδιοφυή τα σκηνικά – κοστούμια της Κέννυ ΜακΛέλλαν. Μοναδική η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου.
Υ. Γ. Καθώς έβγαινα από το θέατρο θυμήθηκα τον ποιητή μας, Γιάννη Ρίτσο, πριν από λίγο καιρό είδα την Ισμήνη του, όπου μέσα της αναδύονταν η Αντιγόνη και η ιστορία της. Η ανατροφή της. Από μικρό κορίτσι. Ένα μεγάλο θεατρικό – ποιητικό μάθημα πάνω στο ίδιο θέμα, από άλλη σκοπιά.
Γιώργος Χρονάς