«Τι είναι η φαντασία? Αλήθεια η ψέμα?
Η μήπως και τα δυο ταυτόχρονα?»
Ένα από τα πράγματα που χρωστάω στη κόρη μου είναι και το ότι μαζί της ανακάλυψα το παιδικό θέατρο. Όταν ήμουν στη Δραματική Σχολή, κανείς απ’ τη γενιά μου, ούτε ηθοποιός ούτε σκηνοθέτης δεν είχε όνειρο να κάνει παιδικό. Η Ξένια Καλογεροπούλου ήταν η μόνη (συγγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) που έκανε παραστάσεις που ενδιέφεραν και κάποιο ενήλικο κοινό. Λίγο μετά άρχισε να κάνει παραστάσεις η Κάρμεν Ρουγγέρη και σιγά σιγά η νεότερη γενιά καλλιτεχνών άρχισε να ασχολείται παράλληλα με το παιδικό θέατρο, όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους αλλά και γιατί έβρισκε πεδίο έκφρασης.
Σήμερα εν μέσω κρίσης το παιδικό είναι το είδος που πραγματικά ανθεί. Ίσως αυτό να γίνεται γιατί είναι και το μόνο είδος που μπορεί σήμερα να διασφαλίσει στους ηθοποιούς κάποιες οικονομικές απολαβές. Αλλά βλέποντας πια τόσες παραστάσεις είμαι βέβαιη πως πολλές από αυτές γίνονται από βαθιά καλλιτεχνική ανάγκη.
Αυτή τη φορά εξορμήσαμε με τη Μυρτώ στο θέατρο Πόρτα, το οποίο κλείνει με επιτυχία ένα χρόνο επανεκκίνησης έχοντας πια στην καλλιτεχνική του διεύθυνση τον Θωμά Μοσχοπουλο. Παρακολουθήσαμε το «Χαμελιν», μια διασκευή που έκανε ο Μοσχόπουλος με πρώτη ύλη το παραμύθι των αδερφών Γκριμμ «Μαγεμένος Αυλός». Στην παράστασή του,ένας θίασος Μενεστρέλων, που ήταν διασκεδαστές χαμηλής κοινωνικής τάξης και έδρασαν κατά τον Μεσαίωνα, μας αφηγείται την ιστορία του Ποντικοκυνηγού και των παιδιών του Χάμελιν.
Ο σκηνοθέτης έδωσε σαφή υποκριτικό κώδικα τον οποίο αναγνώρισα και λίγες μέρες πριν όταν πήγα στο ίδιο θέατρο για να δω το «Λιλιομ» του Μόλναρ. Εδώ διαχειριζόμενος και το κείμενο έφτασε αυτό τον κώδικα στα όρια του. Θέατρο μέσα στο θέατρο σε όλο του το μεγαλείο, με τους ηθοποιούς να αλλάζουν τον ένα ρόλο μετά τον άλλο με ακροβατική ελευθερία βάζοντας και τους μικρούς θεατές μέσα στη σύμβαση. Οι περισσότεροι έπαιζαν ζωντανά από κάποιο μουσικό όργανο και στήριζαν με εντυπωσιακή άνεση,δύσκολα πολυφωνικά κομμάτια που έγραψε για την παράσταση ο Κορνήλιος Σελαμσής.
Ένα θεατρικό πανηγύρι. Ήταν η χαρά του θεάτρου και η χαρά της ζωής ταυτόχρονα, παρόλο που αν σκεφτώ το αρχικό παραμύθι καθόλου δεν θα φανταζόμουν πως κάποιος θα έφτανε σε αυτό το παραστασιακό αποτέλεσμα. Στο τέλος μάλιστα δι’ ανατάσεως των χειρών διαλέξαμε το φινάλε που επιθυμούσαμε να παιχτεί, μεταξύ μυστηρίου, happy end και δράσης. Μια παράσταση που θα θυμόμαστε και οι δυο μας για πολύ πολύ καιρό.
Για λόγους ιστορικού ενδιαφέροντος θα ήθελα να δώσω την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, Οι Μενεστρέλοι από τον 14ο αιώνα άρχισαν να οργανώνονται σε σωματεία που ήταν οι πρόδρομοι των δικών μας καλλιτεχνικών σωματείων. Έφτασαν μάλιστα να διατηρούν δικούς τους ναούς και νοσοκομεία. Επτά αιώνες μετά εμείς δεν έχουμε ούτε σύμβαση εργασίας. Το αναφέρω και ας πέσει χάμω……