Ναι λοιπόν, ξέρουμε ότι ένας σκηνοθέτης δικαιούται να διασκευάσει τον μύθο κατά το δοκούν Ο μύθος όμως πόση αυθαιρεσία σηκώνει; Είναι από μόνος του διδακτικός, δεν είναι; Δεν κουβαλάει όλη την ενέργεια, την αχρονία και το έτσι κι αλλιώς πολύσημο φορτίο του;
Τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που θέτει αφορούν κάθε εποχή και κάθε κοινωνία τα ερμηνεύει σύμφωνα με τα συμφραζόμενά της . Γνωστά και τετριμμένα. Μα μερικές φορές αναρωτιέσαι, αν τα σκηνοθετικά τερτίπια εξυπηρετούν ή υπονομεύουν την παράσταση και την διδαχή του κοινού.
Τόπος ''εγκλήματος '' λοιπόν η Κύπρος. Αρχαίο Ωδείο Πάφου. Φιλοκτήτης. Από την Εταιρεία Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού. Σκηνικό νησιού Λήμνου μα και Αϊ - Στράτη. Και αντί για τόξο και ιερά βέλη, στολή τσολιά. Και παραπομπές σε αντιφασιστικά κείμενα νεοελλήνων ποιητώ .Ένας με το στανιό υπερχρονικός, εθνικός εναγκαλισμός.
Από μόνη της φυσικά, παροιμιώδης η αντιστοιχία της πολιτικότητας των πρωταγωνιστών του έργου με το σήμερα. Πόση πολιτικότητα χωράει άραγε στους σημερινούς; Και πόση συγχωρείται από τους πολίτες. Θα μας σώσει η Νεοπτολεμική ηθική ή οι μηχανορραφίες του καταφερτζή Οδυσσέα. Ποιος συμβάλλει στο γενικό καλό περισσότερο; Και βέβαια το σημαντικότερο: Ποια στάση πρέπει να κρατήσει ο Φιλοκτήτης; Του προδομένου φίλου, του πατριώτη, του εκδικητή; Το τέλος όμως της παράστασης τον βρήκε να αυτοκτονεί. Δεν τον έπεισε ούτε ο πολυμήχανος στρατηγός, δεν τον έπεισε ούτε ο συμπαθής και τίμιος Νεοπτόλεμος. Δεν τον συγκίνησε ούτε η εθνική ανάγκη. Δεν τον δελέασε ούτε η αιωνιότητα. Τίποτα. Περίεργο για έναν Αχαιό. Έμεινε μόνο στο μίσος για την δεκάχρονη εξορία που του χάρισαν οι συμπολεμιστές. Και βέβαια στον μύθο από μηχανής Θεός ο Ηρακλής τον πείθει να ακολουθήσει, μα πείθεται. Και σκοτώνει και τον Πάρι και μπαίνει και στον Δούρειο ίππο.
Αυτόχειρας τι εξυπηρετεί; Και ποιο σωτήριο μήνυμα βγαίνει απ' την καπνισμένη κάνη του όπλου του για το αύριο της χώρας;
Αν η σκηνοθετική επιλογή έγινε για να εγείρει τα παραπάνω ερωτήματα, δεκτό.
Διαφορετικά; Φιλοκτήτης αυτόχειρας;