Η παράσταση «Ο Πουπουλένιος», σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, τον Νίκο Κουρή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, έκλεισε δύο χρόνια στο Θέατρο Αθηνών με τεράστια απήχηση στο κοινό. Αυτό που έκανε τον «Πουπουλένιο» να θεωρηθεί ως μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις των τελευταίων δύο χρόνων στην Αθήνα, ήταν ο συνδυασμός της βίας, της ευαισθησίας και του μαύρου χιούμορ, σε μια ιδανική ισορροπία, καθώς και η υποκριτική δεινότητα και των τεσσάρων πρωταγωνιστών της.
Η τελευταία παράσταση είχε έντονη συγκίνηση με τον θίασο να καταχειροκροτείται από το κοινό.
Η υπόθεση
Σε ένα άγνωστο, αυταρχικό καθεστώς, ένας συγγραφέας ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς ερευνητές για τις παράξενες ιστορίες που έχει γράψει. Ιστορίες με παιδιά. Όχι, όμως, “για παιδιά”. Κάποιες αστείες και τρυφερές, κάποιες σκληρές και ζοφερές. Είναι, λοιπόν, κακό να γράφεις ιστορίες; Τι ακριβώς έχει συμβεί στην πόλη; Τι έπαθε το κοριτσάκι που βρέθηκε στους θάμνους; Λένε αλήθεια οι αστυνομικοί; Τι συνέβη στο μικρό Εβραίο; Γιατί δεν το ‘γραψαν οι εφημερίδες; Είναι αλήθεια πως κάποιος έχει μιμηθεί τις ιστορίες του συγγραφέα; Τι σχέση έχει μ' όλα αυτά ο τρυφερός αδελφός του; Γιατί πάσχει από νοητική στέρηση; Τι τους συνέβη όταν ήταν παιδιά; Τι συνέβη σ' όλους μας, όταν ήμασταν παιδιά;
Συνεχείς ανατροπές, αστυνομική πλοκή, χιούμορ, ευφυείς διάλογοι, στοιχεία θρίλερ, με τη βία και την τρυφερότητα να συνυπάρχουν, εξελίσσουν ένα παραμύθι που ισορροπεί ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και στη γνήσια κλασική τραγωδία. Με την κωμωδία να παρεισφρύει στο δράμα και αντιστρόφως, ο θεατής δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να μείνει για δύο ώρες καρφωμένος στη θέση του. Αν και το πολιτικό σχόλιο για τη βία της εξουσίας είναι αναπόφευκτο, στην ουσία, πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας. Και για την ανάγκη μας να επιστρέφουμε εκεί που όλα αρχίζουν με το “Μια φορά κι έναν καιρό...”. Την ανάγκη να πούμε και ν' ακούσουμε ιστορίες. Όσο για το ποιος είναι ο Πουπουλένιος, αυτό μένει να αποκαλυφθεί στη σκηνή.
Το έργο («The Pillowman») έκανε παγκόσμια πρεμιέρα το 2003 στο Βασιλικό Εθνικό Θέατρου του Λονδίνου και πανελλήνια πρεμιέρα το 2005 στον Εξώστη του θέατρου Αμόρε. Οπουδήποτε ανέβηκε διεθνώς σημείωσε πολύ μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αναστατώνοντας το κοινό. Επιπλέον, διακρίθηκε ως το καλύτερο νέο θεατρικό έργο με το Βραβείο Olivier το 2004, τιμήθηκε με το βραβείο Drama Desk Award 2004-2005 εξαιρετικού θεατρικού έργου το 2005, ενώ την ίδια χρονιά υπήρξε υποψήφιο ως το καλύτερο θεατρικό έργο για το Βραβείο Tony. Με τις παραστάσεις που ανέβηκαν σε μικρές σκηνές της Ελλάδας, είχε ήδη δημιουργήσει ένα μικρό κύκλο φανατικών θεατών, μέχρι την παρουσίασή του στο ευρύ κοινό στο θέατρο «Αθηνών» -ένα από τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας- για δύο σεζόν, όπου κατάφερε να σημειώσει μια τεράστια επιτυχία.
Ο τίτλος αυτής της παράστασης είναι απόδοση της μεταφράστριας Χριστίνας Μπάμπου - Παγκουρέλη, η οποία τον παραχώρησε ευγενικά για τη συγκεκριμένη παραγωγή.
«Μην ξεγελιέστε από τα γκρίζα μαλλιά, τα ρούχα και τις συζητήσεις για την οικονομία. Μεγαλώνουμε, φεύγουμε απ' το σπίτι, φτιάχνουμε τις δικές μας οικογένειες, η ζωή απλώνει στρώματα λήθης πάνω στα παιδικά μας χρόνια, αλλά ό,τι ζήσαμε ως παιδιά, οι βασικές μας ανασφάλειες, οι πρωταρχικοί μας φόβοι, και όλες οι πληγές, απλώς μεγαλώνουν μαζί μας. Γινόμαστε ό,τι χάσαμε. Ψηλώνουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά στην ουσία είμαστε πάντα κάτι παιδιά, που τρέχουν πάνω-κάτω σε μια αλάνα προσπαθώντας απεγνωσμένα να χωρέσουν στη ζωή.»
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Από τις 12 Απριλίου στο θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη.
Συντελεστές
Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Εικονογράφηση σκηνικών: Φίλιππος Φωτιάδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος Παυλάκης
Διανομή
Χατούριαν (συγγραφέας): Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Τουπόλσκι (ανακριτής): Νίκος Κουρής
Άριελ (ανακριτής): Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μίκαλ (αδελφός): Γιώργος Πυρπασόπουλος
Είπαν για την παράσταση:
«Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανέλαβε να το σκηνοθετήσει και να πρωταγωνιστήσει με άλλους τρεις ηθοποιούς οι οποίοι έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να “παίξουν” με το υποδόριο χιούμορ του συγγραφέα και να δώσουν έξυπνες ερμηνείες».
(Μαρία Κρύου, Αθηνόραμα)
«Δεν πρόλαβε να περάσει μία εβδομάδα παραστάσεων και το έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα βρέθηκε στο επίκεντρο: γεμάτη πλατεία, λίστα αναμονής, προσθήκη επιπλέον παράστασης, συζητήσεις γύρω από το έργο, σχόλια για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Με μια λέξη: επιτυχία».
(Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα)
«Μια παράσταση η οποία ισορροπεί ανάμεσα στα σκοτάδια και τις σκιές ενός αστυνομικού θρίλερ, τη φωτεινή τρυφερότητα ενός παιδικού παραμυθιού και το ανακουφιστικό χιούμορ μιας ανάλαφρης αφήγησης. “Ο Πουπουλένιος” αποτελεί μία εκ των επιτυχιών της σεζόν και όχι αδίκως».
(Ιωάννα Mπλάτσου, "Κ" Καθημερινής)
«Φώτισε με μια ζηλευτή δεξιοτεχνία όλες τις πτυχές του έργου που συνδυάζει στοιχεία θρίλερ που κόβει την ανάσα και μαύρης κωμωδίας που σαγηνεύει με τις κοφτερές βιτριολικές ατάκες της. […] Οι Μαρκουλάκης - Πυρπασόπουλος - Κουρής - Παπασπηλιόπουλος πετυχαίνουν εξαιρετικές ερμηνείες και συνθέτουν μια ισχυρή τετράδα, απ’ τις πιο δυνατές που έχουμε ποτέ δει. Πρέπει να δείτε πώς λειτουργεί η “χημεία” τους, πώς κεντάνε σε δυάδες και όλοι μαζί».
(Βασίλης Mπουζιώτης, Onlytheater)
«Μεγαλύτερης σημασίας συγκυρία πάντως, αναδεικνύεται το γεγονός ότι τυπικός νεαρόκοσμος έρχεται σε επαφή με ένα έργο που όσο ομολογεί τη βία τόσο την απομυθοποιεί και την αποκαθηλώνει […] που ανάγει τη δημιουργική φαντασία σε θεμελιώδη άμυνα για να αντισταθεί κανείς στην αφόρητη πραγματικότητα».
(Στέλλα Χαραμή, Tospirto)
«Μια παράσταση από την οποία βγαίνεις όχι μόνο λίγο καλύτερος απ’ όσο όταν μπήκες, αλλά και μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, μια ταχυπαλμία διαρκείας και το “Beautiful Boy” του Λένον βιδωμένο στο μυαλό».
(Σεμίνα Διγενή, Real News)
«Σε συνδυασμό με το υψηλό επίπεδο των ηθοποιών και τις δυνατές εικόνες, η παράσταση αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση, που βγάζει σασπένς, συναίσθημα και (μαύρο) χιούμορ».
(Γιώργος Σμυρνής, Monopoli)
«Προφανώς ο Μαρκουλάκης έβαλε ένα προσωπικό στοίχημα και το υπερασπίστηκε με πάθος ως σκηνοθέτης, μεταφραστής και ηθοποιός. Μακριά από ναρκισσιστικά κόλπα, χωρίς εξεζητημένα φορμαλιστικά τρικ, αφήνοντας χώρο στο κείμενο να απλωθεί, και με «συνεργούς» άλλους τρεις δυνατούς παίκτες: ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Νίκος Κουρής και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ηθοποιοί γνωστοί για τις δεξιότητές τους, εδώ παίζουν μπάλα με κοινό άξονα την υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη».
(Μυρτώ Κοντοβά, Athens Voice)
«Η σκηνοθετική προσέγγιση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ενισχύει την πλούσια παλέτα συναισθημάτων του κειμένου, περικλείει με αισθητική τις διαφορετικές ενότητες του έργου και με ένα σύνολο αξιόλογων ερμηνειών, προσφέρει στο κοινό μια από τις πιο αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις που μπορείτε να δείτε φέτος».
(Γιώργος Ευφραιμίδης, ReVma)
«Η καλύτερη παράσταση της χρονιάς; Δεν ξέρω. Είναι, όμως, μία παράσταση που πρέπει να δείτε. [...] Εν ανάγκη και μόνοι. Πιθανότατα δίπλα σας να κάθεται ένα παιδί που έχετε χρόνια να δείτε».
(Kώστας Γιαννακίδης, Protagon)
«H χαμένη σου αθωότητα μπορεί να μη χάθηκε ποτέ, ότι κι αν συνέβη στην πορεία. Ό,τι κι αν συμβεί. Αρκεί να είσαι αρκετά γενναίος για να μπορέσεις να την επικαλεστείς και να την αντιμετωπίσεις όταν πραγματικά τη χρειαστείς, χωρίς να υπολογίσεις το κόστος».
(Tάσος Θεοδωρόπουλος, iefimerida)
Τρίτη 7 Απριλίου 2015
