Είπαν και ελάλησαν.
Μυρτώ Γκόνη
«Ο Λόρκα ήταν τολμηρός και παραμένει ως έχει γιατί η εποχή μας δεν κατάφερε ακόμα να προφτάσει. Η σεξουαλική απελευθέρωση, η απενεχοποίηση του σώματος, η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, οι φασιστικές δομές στο μικρόκοσμο της οικογένειας που αντικατοπτρίζουν την ανάλογη κοινωνία, όλα αυτά θέτονται στη Γέρμα στις πέντε πρώτες σελίδες και παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ.»
Ορφέας Αυγουστίδης
«Τέτοιες εποχές δεν υπάρχουν λεφτά. Αν υπήρχαν, θα ήταν ένα κίνητρο. Δεν θα ποδοπατούσα όμως ποτέ την αισθητική μου για «χοντρά λεφτά». Είμαι 29 χρόνων. Τα ωραία όνειρα προηγούνται των χρημάτων.»
Γιάννης Βογιατζής
«Δεν νιώθω καθόλου διάσημος. Πάντα προσπαθώ να δω πώς θα φύγω γρηγορότερα απ’ το θέατρο, να γλιτώσω τ’ αυτόγραφα και τις φωτογραφίες. Μπορεί να μου αξίζει η αγάπη των ανθρώπων που μ’ έχουν δει στο θέατρο και ξέρουν κάποια στοιχεία της παιδείας μου. Αυτό με ευχαριστεί, το ότι δεν πολέμησα τόσα χρόνια επί ματαίω. Είναι ένα αντίδωρο που λαμβάνεις. Το να καταλαβαίνεις τι σου λένε είναι, επίσης, τόσο δύσκολο, όσο το να ξέρεις τι λες.»
Μάγια Λυμπεροπούλου
«Το Θέατρο Τέχνης το έλεγαν τότε «τρύπα». Σήμερα κάθε λουτροκαμπινές λέγεται θέατρο. Είμαστε η μοναδική χώρα που έχει μηδαμινή εμπειρία από ιταλική σκηνή. Ένας από τους λόγους που πήγα τώρα στο Εθνικό ήταν η ιταλική σκηνή. Το μοναδικό που μου λείπει και από το θέατρο «Απόλλων» στην Πάτρα. Στην Ευρώπη ξεκίνησαν από τις ιταλικές σκηνές, τα θεωρεία και τις αυλές και μετά πήγαν στις μπαρουταποθήκες.»
Δημήτρης Πασσάς
«Η τέχνη έπεται της ζωής. Καμιά παράσταση δεν έριξε κυβερνήσεις. Η τέχνη ασχολείται με το άτομο. Αν ένα άτομο αγγίξει την αλήθεια εξαιτίας της, όλη η κοινωνία κερδίζει.»
Μαρία Κίτσου
«Οι συμπτώσεις πάντα με γοήτευαν και πάντα είχαν αναφορά στη ζωή μου. Αρκεί να σκεφτείς ότι η πρώτη φορά που έπαιξα στο θέατρο συνοδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα μου, ενώ όταν πήρα το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» συμπληρώνονταν πέντε χρόνια απ' το θάνατο του και απ' το ντεμπούτο μου στη σκηνή. Κατά ένα τρόπο, οι συμπτώσεις με κυνηγούν, αλλά σαφώς δεν είναι η μοίρα που έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα...»
Ταμίλα Κουλίεβα
«Η τέχνη γενικά ενδιαφέρεται να ενώνει τα πράγματα, να λειαίνει τις γωνίες και όχι να δημιουργεί ρήξεις.»
Γιάννης Νταλιάνης
«Tα παιδιά παρακολουθούν "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" με αφοσίωση, γελάνε, συγκινούνται. Ιδιαίτερα τα παιδιά, ακόμα και του δημοτικού, αντιλαμβάνονται με εξαιρετικό τρόπο το χιούμορ, την κωμική πλευρά των καταστάσεων και απολαμβάνουν τις αλλαγές των διαθέσεων που υπάρχουν στην παράσταση.»
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
«Ο «Πουπουλένιος» είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο με αστυνομική πλοκή. Έχει ένα θέμα το οποίο είναι πολύ ευαίσθητο και το χειρίζεται με έναν ευφυή τρόπο. Έχει διαρκείς ανατροπές, πολύ χιούμορ. Για μένα ήταν εκ των ων ουκ άνευ το χιούμορ που υπάρχει στο αγγλικό κείμενο να το μεταφέρω στην παράσταση. Αλλιώς θα ήταν δυσβάσταχτο.»
Ελένη Γκασούκα
«Σπούδασα και χόρεψα για πάρα πολλά χρόνια. Τέλειωσα την Ραλλού Μάνου και μετά άρχισα να χορεύω και να χορογραφώ σε διάφορες ομάδες. Πήγα στο εξωτερικό και ύστερα ξαναγύρισα και δούλεψα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Όταν έφτιαχνα δικά μου πράγματα, πάντα χρησιμοποιούσα λόγο. Πάντα έγραφα κάποια πράγματα, μικρά και αποσπασματικά βέβαια, τα οποία χρησιμοποιούσα στις χοροθεατρικές δουλειές μου. Μου άρεσε πάρα πολύ η συγγραφή έτσι κι αλλιώς, αλλά και το θέατρο εφ’ όλης της ύλης. Γι’ αυτό και στα έργα τα δικά μου, αυτό, που θέλω να κάνω, είναι μια ολοκληρωμένη παράσταση. Η παράσταση είναι αυτή που με ενδιαφέρει.»
Οδυσσέας Ιωάννου
«Με έχουν κουράσει οι φράσεις που ακούγονται όπως «αν ζούσε σήμερα ο Χατζιδάκις…» ή «αν ζούσε σήμερα ο Κάρολος Κουν». Ξεχνάμε πως όταν ζούσαν όλοι αυτοί είχαμε παράλληλα και χούντα. Προς θεού δεν λέω πως ευθύνονται αυτοί για τη χούντα, όμως τις εποχές εκείνες με τα τεράστια πνευματικά αναστήματα τα οποία μνημονεύουμε στα κείμενά μας σήμερα, υπήρχαν άλλες κοινωνικές συνθήκες και άλλες καταστάσεις. Χούντα, φτώχεια, εκτοπίσεις, διώξεις, αστυνομοκρατία...Οι πνευματικοί άνθρωποι ουδέποτε άλλαξαν το ρουν της ιστορίας, εξέφρασαν κάποιες ανάγκες και τραγούδησαν αυτούς που βγήκαν στο δρόμο. Και στο δρόμο σε βγάζουν οι ανάγκες σου. Πρώτα λοιπόν θα μας βγάλουν στο δρόμο οι ανάγκες μας και μετά κάποιοι άνθρωποι με πολύ ευαίσθητες κεραίες θα αποτυπώσουν σε τέχνη αυτό που συνέβη.»
Κάτια Γέρου
«Πέρασαν τα χρόνια των παχιών αγελάδων, που ο καλλιτέχνης μπορούσε να είναι απλά ένας καλός ηθοποιός, καλός μουσικός, καλός σκηνοθέτης που να κινείται στα πλαίσια του επαρκούς επαγγελματικά. Τώρα είναι σαν αυτό να μην φτάνει καθόλου. Έτσι κι αλλιώς η ιδέα του τι σημαίνει τέχνη και γιατί την έχουμε ανάγκη ξεκαθαρίζει περισσότερο σε καιρούς κρίσης.»
Μαριάννα Κάλμπαρη
«Έχω δουλέψει αρκετά στο Θέατρο Τέχνης κι αυτό που έμαθα και που διδάσκεται ακόμη στα παιδιά της σχολής, είναι το πνεύμα συλλογικότητας. Το θέατρο είναι μια ιστορία ομάδας κι όχι προσώπων. Είναι η επιθυμία όσων μοιράζονται την ίδια αισθητική, το ίδιο όραμα να δουλέψουν με την ψυχή τους όλοι μαζί. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Θεάτρου Τέχνης και αυτό ήταν επανάσταση, όταν ιδρύθηκε. Είναι κάτι που με επηρέασε πάρα πολύ και αναζητώ πάντα στις συνεργασίες μου τη συλλογικότητα, την ομαδικότητα… »
Σπύρος Στάβερης
«Δεν πιστεύω στο έμφυτα ταλέντα. Αν δεν μου ζητούσε ο Στάθης στις πρώτες μέρες της γνωριμίας μας να «βγάλω τον διάβολο από μέσα μου», θα συνέχιζα να τραβάω καλαίσθητες φωτογραφίες με αναφορές στους κλασικούς (πάντα τους Γάλλους). Τίποτα περισσότερο. »
Δάφνη Λαμπρόγιαννη
«Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση, όταν έρχεται κάποιος μετά από την παράσταση και είναι συγκινημένος. Αισθάνομαι ότι καλώς βρίσκομαι εδώ, ότι έχω θέση σε αυτόν τον χώρο..»
Γιάννης Βούρος
«Δεν αναιρώ τίποτα από αυτά που με έχουν διαμορφώσει σαν χαρακτήρα, σαν προσωπικότητα και σαν επαγγελματία. Όπου πήγαινα πιστεύω πως έκανα τα πάντα προκειμένου να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της όποιας θέσης και της όποιας υποχρέωσης είχα.»
Λήδα Μανιατάκου
«Η υποκριτική είναι διαδικασία συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Καθημερινά συλλαμβάνουμε, συνθέτουμε και αναπαριστούμε μυριάδες ρόλων. Τους γεννάμε, τους χρησιμοποιούμε, κρυβόμαστε πίσω τους, βγαίνουμε έξω από αυτούς για να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάποτε όλο αυτό συστηματοποιήθηκε για το καλό της Τέχνης. »
Φαίδων Καστρής
«Το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. Ο ηθοποιός παίρνει το ρίσκο σε κάθε ρόλο να βγάλει την πανοπλία του ποιος είναι μέχρι σήμερα και να σταθεί μπροστά στο σκηνοθέτη του με την ταπεινότητα του ηθοποιού ανεξάρτητα με τα χρόνια που έχει στο επάγγελμα, παίρνοντας το ρίσκο της καταστροφής του είναι διατεθειμένος να εκτεθεί, να καεί και να τσαλακωθεί. »
Άντζελα Μπρούσκου
«Ηθοποιός κατά λάθος έγινα. Είχα δώσει στη Σχολή Καλών Τεχνών και στο Θέατρο Τέχνης - για πλάκα. Πέρασα. Και πήγα. Μετά μπήκα σε αυτόν τον κόσμο: Ήταν μια καινούργια περιπέτεια που μου άσκησε μια μαγεία, μια έλξη. Την πάτησα. »
Παρθενόπη Μπουζούρη
«Στο θέατρο μπήκα σχετικά μεγάλη, έτσι ένιωθα τότε. Ήταν ενήλικη απόφαση, με αγωνία και αμφισβήτηση. Ήρθα αρχές της δεκαετίας του '90 βόλτα στην Αθήνα για να δω φίλους και με πήγαν στην κατάληψη της Σχολής Καλών Τεχνών. Βρέθηκα να βλέπω πρόβες του Παπαϊωάννου και της Άντζελας Μπρούσκου και αυτό με μάγεψε.»
Δημήτρης Τάρλοου
«Ο έρωτας έχει από τη φύση του την ανάγκη να κατασπαράξει. Αφού φας τον άλλον, νιώθεις ότι πια δεν κινδυνεύεις από αυτόν. Αυτό είναι το δράμα: θέλω τόσο πολύ να είμαι μαζί σου, που θα σε φάω. Και μετά θα μείνω μόνος, γιατί δεν θα μπορώ να σε έχω.»
Εύη Σαουλίδου
«Η Ευτυχία Απόλυτη είναι ένα μικρό αγόρι ή κορίτσι, αραγε κοντό και αεικίνητο, με μπούκλες που πέφτουν μες τα μάτια, έτοιμο να τα κάνει όλα λίμπα κι εσύ να το ξεχάσεις. Δεν ξέρεις αν ήρθε, πότε ήρθε, πόσο θα μείνει και αν θα το ξαναδείς.»
Ηλιάνα Μαυρομάτη
«Με κάποιους Έλληνες συγγραφείς έχω έρωτα, αλλά περισσότερο με Έλληνες ποιητές. Σίγουρα θα σας πω τον Βιζυηνό, σίγουρα τον Παπαδιαμάντη, μου αρέσει πολύ η γλώσσα που χρησιμοποιούν, η αρχαΐζουσα καθαρεύουσα και το παιχνίδι που κάνουν με την ίδια τη γλώσσα στα έργα τους. Δηλαδή θυμάμαι στο σχολείο όταν διάβαζα Βιζυηνό δεν πίστευα αυτή την καλλιτεχνική και λογοτεχνική ευφυΐα. «Το αμάρτημα της μητρός μου», για παράδειγμα, είναι ένα μοναδικό έργο.»
Δημήτρης Μαυρίκιος
«Με προβληματίζει ότι η γενιά-σίφουνας, στην οποία ανήκω, στο διάβα της άφησε πολλά συντρίμμια. Κάποιος που ήταν έφηβος ή νέος στα ’60s είχε από τη μια την ομορφιά της γενιάς των λουλουδιών και από την άλλη μεριά το Βιετνάμ και διάφορες χούντες. Ηρθε μετά η επόμενη γενιά, με τα Τσέρνομπιλ και το AIDS. Προς Θεού, ανάμεσα στις δυο γενιές και πάλι τη δική μου θα διάλεγα. Το σύνδρομο του Φάουστ που με κατατρύχει, δεν έχει σχέση με το ότι θα ήθελα ν’ αλλάξω γενιά. Θα ήθελα να αλλάξω ηλικία».
Τζένη Μαστοράκη
«Λευτέρης Βογιατζής: «Το φιλαράκι μου. Τόσα καλοκαίρια ήθελε να με πάρει στην Άνδρο, να λέμε χαζομάρες, να γελάμε, μακάρι και να γράψουμε μαζί –έλεγε—μια επιθεώρηση. Ακόμα του τα χρωστάω, όλα τα καλοκαίρια που ήθελε, και δεν κατάφερα να πάω. Επιθεώρηση όμως –και πολλά άλλα— δεν ξέρω να γράφω».
Νίκος Μαστοράκης
« Νομίζω ότι το θέατρο στην Ελλάδα πάει καλύτερα απ' ό,τι παλαιότερα. Βέβαια, υπάρχει ένας πληθωρισμός παραστάσεων, θεαμάτων, νέων θεατρικών ομάδων, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Κατά τη γνώμη μου, για κάθε πράγμα υπάρχει νομοτέλεια. Προφανώς, κάποια ανάγκη το έχει δημιουργήσει αυτό. Δεν ξέρω πόσο εσωτερική είναι αυτή η ανάγκη, αλλά θα δείξει. Πιστεύω, πάντως, ότι όσο περισσότερα πράγματα υπάρχουν τόσο μεγαλύτερη είναι η ευκαιρία που έχουν οι νέοι άνθρωποι να αποδείξουν κάτι. »
Γιώργος Δεπάστας
« Στο θέατρο πρέπει να υπάρχουν αμεσότητα, ρυθμός, εντελώς άλλη αντιμετώπιση από ένα βιβλίο που διαβάζεται. Αν και ο πεζός λόγος πρέπει επίσης να έχει μουσικότητα. Να κυλάει ευχάριστα, να μας βοηθάει να μπούμε στο νόημα και όχι να είναι στρυφνός. Οταν φτάνω στο τρίτο «χέρι», το διαβάζω δυνατά, ώστε να είμαι βέβαιος ότι έχει καλό ήχο. »
Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
« Ο σκηνογράφος μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος συνένοχος του σκηνοθέτη. Είναι δηλαδή αυτός που αποτυπώνει την εικόνα όσο περισσότερο γίνεται, αν είναι ευτυχής και η συνεργασία. Γιατί υπάρχουν και συνεργασίες όπου οι δύο συντελεστές διαφωνούν, έχουν άλλη εικόνα, για το ίδιο πράγμα. Αλλά και πάλι κάτι βγαίνει. »
Χριστίνα Θανάσουλα
« Σχεδιάζω φωτισμούς, σημαίνει φροντίζω την αναλογία φωτός και σκοταδιού πάνω στη σκηνή. Οι φωτισμοί αποτελούν οργανικό στοιχείο της παράστασης και κύριο ζητούμενο είναι να συνάδουν αρμονικά με τα υπόλοιπα εκφραστικά μέσα. Δουλεύω με στόχο την ισορροπημένη σκηνική σύνθεση. Σαν τον φωτογράφο, φτιάχνω φωτιστικά κάδρα, καρέ που διαδέχονται το ένα το άλλο. »
Παντελής Δεντάκης
«Είναι έντιμο να δηλώνει κάποιος ότι κάνει μια παράσταση καθαρά για την διασκέδαση του κοινού. Δεν με αφορά ως θεατή αλλά δεν με ενοχλεί. Αυτό που με φέρνει σε αμηχανία και με θυμώνει είναι η ομάδα να παρουσιάζει την δουλειά της ανεπηρέαστη και ανέπαφη από τον εξωτερικό κοινωνικό περιβάλλον. Δεν έχει σχέση τόσο με το θέμα όσο με την απόδοση ενός θέματος. Δεν θέλω η τέχνη να είναι αυνανιστική, να αφορά λίγους και όχι το σύνολο. »
Ρηνιώ Κυριαζή
«Θα ήθελα να παιδευτώ με την αρχαία τραγωδία, νιώθω ότι αυτά τα κείμενα μας μεγαλώνουν, γυμνάζουν την ύπαρξή μας όπως μια ωραία μελωδία τη φωνή ή ένας ωραίος χορός το σώμα. »
Κωνσταντίνος Χατζής
«Η λογοτεχνία είναι απαραίτητη για το Θέατρο.
Τα μεγάλα λογοτεχνικά κείμενα πρέπει να τα «κατεβάζεις» προς το κοινό για να τα καταλάβουνε. Να τα καταλάβουμε.
Διασκευάζοντας; Η υπέροχη ψευδαίσθηση ότι γίνεσαι κι εσύ ένας σπουδαίος συγγραφέας. »
Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου
«Στη Γαλλία έζησα δέκα χρόνια και δούλεψα εφτά στο θέατρο ως ηθοποιός και δασκάλα. Θα μπορούσα να νιώθω πιο "προστατευμένη" εκεί, όμως έχω το αίσθημα πως σωστά βρίσκομαι στον τόπο μου την ώρα του κινδύνου. Δεν είναι συναισθηματικό μόνο αυτό που λέω, είναι και ηθικής τάξης ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου. Έχω γενικά μια αίσθηση "ιστορικότητας"...»
Αμαλία Μουτούση
«Μου είναι αδύνατον να κάνω αυτή τη δουλειά όπως την κάνω, χωρίς κάποιες παύσεις.Την ίδια στιγμή,ομολογώ, η ζωή μου δεν είναι μόνο το θέατρο. Ακόμη και αν με την απουσία με ξεχάσουν - μπορεί να συμβεί και αυτό-, αισθάνομαι ότι δεν θα μου στερήσει τη δυνατότητα να κάνω αυτό που θέλω και να εκφραστώ όπως θέλω. Θα βρω τον τρόπο».
Μαρία Σκουλά
"Διαβάζεις Ντοστογιέφσκι και είναι σαν να πλησιάζεις τόσο κοντά στους ήρωες, ώστε να βλέπεις τις γραμμές του προσώπου, τις ρυτίδες τους ή πώς είναι τα χέρια τους. Με τον ίδιο τρόπο, σε απόσταση αναπνοής, βλέπεις και την ψυχή τους."
Άννα Κοκκίνου
"Καμιά φορά όταν τελειώνουν οι παραστάσεις καταλαβαίνω κάποιο λάθος που έχω κάνει. Μου αρέσει πολύ να τα ξαναδουλεύω τα έργα. Αλλάζουν τα έργα και δεν το καταλαβαίνω μόνο από εμένα, το καταλαβαίνω και από το κοινό. "
Αγγελική Παπαθεμελή
"Ο άνθρωπος ως μονάδα δεν είναι το παν. Ομως μέσα στο σύνολο ζούμε ως μονάδες. Το ίδιο ερώτημα απασχολεί τις ομάδες και στην τέχνη. Το ένα παίρνει οξυγόνο από το άλλο. Οσο καλύτερα αναπτύσσεται η προσωπικότητα του ατόμου τόσο καλύτερο μέλος του συνόλου γίνεται."
Νεφέλη Κουρή
"Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε έναν χρόνο, όμως σε δέκα χρόνια θα επιθυμούσα ο κόσμος γύρω μου να είναι πιο όμορφος, πιο δίκαιος και πιο ελεύθερος."
Αγγελική Παππούλια
" Έβρισκα πάντοτε έναν τρόπο να διαφεύγω και να μπορώ να αναπνέω. Από μικρή είχα μια τρομερή τάση για ανεξαρτησία. Ούτε ήθελα να κάνω τα ίδια πράγματα με τους γονείς μου, ούτε και να τους ακολουθώ γενικά. Ήθελα να φεύγω μακριά. Δεν είναι εύκολο να κόψεις τον ομφάλιο λώρο. Προσπαθώ. Ασυνείδητα όμως κουβαλάω πολλά πράγματα."
Αλεξάνδρα Αϊδίνη
«Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ» στο θέατρο «Κάπα» ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα με την Ελένη Κούρκουλα και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, είναι η πρώτη παράσταση που θυμάμαι έντονα. Εκεί γύρω στο ’94. Είχα πάει με τη γιαγιά μου, εκείνη με πήγαινε όταν ήμουν μικρή στο θέατρο. Ήταν η αγαπημένη μας κυριακάτικη βόλτα και το περίμενα πάντα πώς και πώς. Θυμάμαι ειδικά αυτήν την παράσταση γιατί τότε είχα διαβάσει το βιβλίο αυτό και μου έκανε τρομερή εντύπωση που οι χαρακτήρες του ζωντάνευαν εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια μου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα τη μαγεία της σκηνικής πράξης.
Βίκυ Παπαδοπούλου
Δεν αισθάνομαι μοιραία γυναίκα. Νιώθω ακόμα παιδί. Ένα παιδί που ακολουθεί τα πάθη του. Κουβαλάω μια αθωότητα κι ένα ρομαντισμό που δε χάνω ποτέ. Συνηθίζω να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις, καλέ ή κακές, σαν να είναι η πρώτη φορά
με ευαισθησία, ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Ακολουθώ το ένστικτό μου και ακούω πάντα ό,τι λέει η καρδιά μου.
Μάρω Κοντού
Από μικρή ζούσα σε έναν κόσμο δικό μου. Τεσσάρων χρόνων άφησα το χέρι της μητέρας μου μες στην εκκλησία, έβγαλα τα παπούτσια μου και άρχισα να χορεύω ξυπόλυτη, υπό τις ψαλμωδίες, στο κόκκινο χαλί. Μονίμως χόρευα μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα γινόμουν μεγάλη χορεύτρια.
Ελένη Ράντου
Είμαι δυστυχώς στη γενιά που μεγαλώσαμε όταν κατέρρεαν όλα τα πρότυπα. Μέχρι που είδα τις “Τρωάδες” του Ανδρέα Βουτσινά και την “Αγγέλα” του Γιάννη του Κακλέα. Στο χώρο της υποκριτικής υποκλίθηκα μπροστά στις ερμηνείες της Λυδίας Φωτοπούλου.
Ρένια Λουιζίδου
Οι καιροί είναι ζορισμένοι, και ασφαλώς δεν είναι πολυτέλεια το θέατρο. Είναι ανάγκη πνευματική και ψυχική. Όταν όμως μιλάμε για επιβίωση, ο καθένας ιεραρχεί τις ανάγκες του, δεν μπορώ να τον μεμφθώ επειδή δε θα έρθει στο θέατρο και θα πληρώσει για παράδειγμα τη Δ.Ε.Η, όχι, δε μπορώ να το κάνω.
Μάκης Παπαδημητρίου
Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να συμβιβάζεσαι, γνωρίζοντας, όμως, γιατί το κάνεις. Δεν πρέπει να νιώθεις συμβιβασμένος και πως δεν κάνεις ποτέ αυτό που θες. Και φυσικά θα κάνεις αυτό που θες, αλλά στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το άσπρο-μαύρο, ότι δηλαδή εγώ είμαι ο ξεροκέφαλος κι ας αλλάξουν όλοι οι άλλοι αντί για μένα.
Χριστίνα Μαξούρη
Να συναντηθώ με ανθρώπους, κείμενα και μελωδίες που θα με ταρακουνήσουν απ' την στενή κανονικότητά μου, που μέσω αυτών θα μπορέσω να διευρύνω το πνεύμα μου και να διαφυλάξω την πίστη και την όρεξή μου, ακέραιες.
Γιάννης Καλαβριανός για το "Γιοι και Κόρες"
Η ιδέα του έργου μου ήρθε την βραδιά του θανάτου του παππού μου. Όταν πέθανε, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα προλάβει να ακούσω τις ιστορίες της ζωής του. Κι επειδή ο ίδιος ήταν ένας από τους επιζώντες του τορπιλισμού της Έλλης, στον οποίο έχασε και την ακοή, συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι των προηγούμενων γενεών έχουν ζήσει όλα αυτά τα σημαντικά γεγονότα, τα οποία εμείς απλά έχουμε διαβάσει κάπου. Με αυτήν την εκκίνηση αρχίσαμε να ρωτάμε τους ανθρώπους για παρόμοια γεγονότα και καταλήξαμε σε αυτήν την παράσταση.
Σταύρος Ζαλμάς
Δεν νιώθω ειδικό βάρος ερμηνεύοντας τον Οδυσσέα αλλά μια μεγάλη ευθύνη, έχοντας έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια παράσταση του Εθνικού που κάνει ο Γουίλσον. Ευθύνη απέναντι στη χώρα μου, στους συμπολίτες μου και απέναντι στον ίδιο. Ότι είμαι άξιος του έργου που καλούμαι να κουβαλήσω στις πλάτες μου.
Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Από 7-10 ετών έκανα βόλτες στο κέντρο και στα κοντινά θέατρα. Το Αθηνά και το Μινώα ήταν δίπλα στο σπίτι μου. Με ήξεραν όλοι εκεί. Έβλεπα πρόβες, πήγαινα στα καμαρίνια με τους ηθοποιούς. Μου άρεσε να βρίσκομαι στα καμαρίνια με τους μεγάλους ηθοποιούς ως το «παιδί της γειτονιάς».
Εκάβη Ντούμα
Αναρωτιέμαι μήπως η ασχήμια μας έχει κυριεύσει και δεν παράγουμε τίποτα άλλο εκτός από ασχήμια; Ενώ θα έπρεπε να ο σκοπός να είναι να φτιάξουμε μια καλύτερη γενιά, ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί να έχω χρεωμένα τα εγγόνια μου; Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική κι απορώ πώς μπήκαμε σε αυτήν. Από την κατάσταση αυτή του υπερδανεισμού ωφελήθηκαν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ο πολύς κόσμος όχι. Εγώ μένω στο κέντρο. Πέρσι ήταν τρεις άστεγοι. Φέτος δεν μπορώ να τους μετρήσω.
Μαρία Κίτσου
Κατεβαίνω στις πορείες, στις απεργίες. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε ένα μικρό κομμάτι, να μιλήσουμε σ' έναν φίλο, σε μια φίλη. Από το να μη μιλάς και να δέχεσαι τι συμβαίνει είναι σαφώς καλύτερο να αντιδράς με οποιοδήποτε κόστος γιατί στην πραγματικότητα δεν έχεις τίποτα να χάσεις όσο κι αν φοβάσαι το αντίθετο.
Άγγελος Αντωνόπουλος
Είμαι συνεχώς σε εγρήγορση, ακριβώς διότι δουλεύω πολύ. Αν δε δούλευα πολύ θα είχα βρεθεί στο τέλμα, όμως είμαι συνεχώς σε μια δραστηριότητα και δεν προγραμματίζω κανένα τέλος. Δεν αισθάνομαι αυτό το τέλος, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στα μισά του δρόμου και μπορώ να προγραμματίζω και να έχω εφόδια για να προχωρώ. Λοιπόν, σκηνοθεσία και υποκριτική ταυτόχρονα δεν είναι εύκολος συνδυασμός. Αν σκεφτείς όμως ότι έχω μισόν αιώνα στο θέατρο και μέσα σε αυτό το μισόν αιώνα, πέραν του ότι ερμήνευσα χιλιάδες ρόλους που μου έχουν προσφέρει μια υποκριτική άθληση, έχω κάνει και κάποιες σκηνοθεσίες, σε έργα που έπαιζα κιόλας, μπορώ να πω ότι υπάρχει μια εμπειρία. Πέρα από αυτό, ήμουν για 30 χρόνια δάσκαλος σε δραματικές σχολές. Αυτό είναι ένα εφόδιο για έναν άνθρωπο που ασχολείται με την υποκριτική, διότι όταν διδάσκεις υποκριτική, κάθε μέρα διδάσκεσαι και εσύ ο ίδιος. Βλέπεις πώς προβάλλεται το πρόβλημα και πώς αντιμετωπίζεται, από τον άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά σου σαν σπουδαστής. Εσύ με τη σειρά σου, πρέπει να βρεις διαύλους επικοινωνίας με αυτόν. Άρα λοιπόν, όταν υπάρχουν όλες αυτές οι εμπειρίες, γίνεται αντιληπτό ότι με τον ίδιο τρόπο θα ανασύρεις και από εσένα τον ίδιο τα στοιχεία που χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί αυτός ο ρόλος με τόση διάσταση και τέτοια πολύπλευρη σύσταση. Αυτό ήταν δύσκολο αφενός, αλλά και πολύ ελκυστικό αφετέρου.
Σίμος Κακάλας
Πρέπει να γράφεται θέατρο, και όχι σαν πάρεργο. Ζηλεύω όταν ακούω για συγγραφείς όπως ο Φαμπρίς Μελκιό (ανεβάσαμε στη Θεσσαλονίκη με τον Πέτρο Σεβαστίκογλου τη Μοιρασιά του Διαβόλου) που είναι 38 χρόνων, γράφει κατ' αποκλειστικότητα για το θέατρο, τα έργα του ανεβάζονται, έρχονται θέατρα και του παραγγέλνουν καινούργια. Εδώ ισχύει το «Παρεμπιπτόντως, έγραψα κι ένα θεατρικό». Δεν γίνεται αυτό που γινόταν επί Κουν, όπου γύρω του υπήρχε ένα φυτώριο δημιουργών, συγγραφέων, μουσικών, σκηνογράφων που είχαν συνεχή επαφή με το θέατρο. Και το οποίο, όπως συνήθως συμβαίνει, μετά τον Κουν αφέθηκε στην τύχη του.
Ακύλλας Καραζήσης
Πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει γίνει κυνική εδώ και πολλά χρόνια, πριν από την κρίση - τώρα γινόμαστε πιο συμπαθητικοί. Τα τελευταία 20 χρόνια και ο πολιτισμός είχε γίνει κυνικός. Δεν άκουγες ποτέ “έγινε αυτό! Τι ωραία!”, αλλά “έλα μωρέ, έγινε και αυτό, εντάξει”. Λες και αν λέγαμε ότι κάτι μας αρέσει, θα μας εξέθετε στους άλλους.
Τάκης Τζαμαργιάς
Ο γονιός ως διαμεσολαβητής τόσο στην επιλογή όσο και στη διάρκεια μιας παράστασης διαμορφώνει θετικά ή αδιάφορα τη σχέση του παιδιού με το Θέατρο! Οι γονείς πρέπει να ξέρουν ότι τα παιδιά δεν εξαπατούνται από εύκολους και αβασάνιστους εντυπωσιασμούς, Για να είναι πετυχημένη μια τέτοια παράσταση δεν εξαρτάται από το αν τα παιδιά θα συλλάβουν τα μηνύματα και το περιεχόμενο του έργου, αλλά αν θα τα συγκινήσει με τις αναφορές της σε δικά τους θέματα και ενδιαφέροντα.
Ευδόκιμος Τσολακίδης
Μια κρίση πιστεύω ότι πάντοτε ευνοεί τις τέχνες. Ένα ανήσυχο πνεύμα λειτουργεί πολύ καλύτερα σε συνθήκες στέρησης και πίεσης παρά σε συνθήκες ευημερίας. Κάθε προσπάθεια για φίμωση φέρνει συνήθως το αντίθετο αποτέλεσμα. Δες τι γίνεται στο Ιράν. Την πρώτη φορά που πήγα έπαθα πλάκα με το υψηλής αισθητικής και ποιότητας θέατρο που έχουνε. Μέχρι τότε γνώριζα μόνο το σινεμά τους που παίρνει όλα τα βραβεία σε όλα τα φεστιβάλ. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια λειτουργούν ευεργετικά σε όλες τις μορφές της τέχνης. Ειδικά στην υποκριτική, αποτελούν την αιχμή του δόρατος στην μέθοδο που διδάσκω.
Αγλαΐα Παππά
Πολιτικό θέατρο στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ γιατί ποτέ δεν είχαμε πολιτική συνείδηση, συλλογική κοινωνική συνείδηση και παιδεία ως κοινωνία. Και το θέατρο όσες φορές άγγιξε πολιτικές διαστάσεις, κατά την γνώμη μου υπήρξε καθαρά περιγραφικό ή σχολιαστικό όχι παρεμβατικό. Δεν θέλω να μιλήσω για τις εξαιρέσεις, μιλάω για την γενική αντίληψη που έχω εγώ για το Ελληνικό θέατρο, τουλάχιστον από τα μισά του προηγούμενου αιώνα που μπορώ να έχω μια εικόνα. Γι’ αυτό και νομίζω ότι η κρίση που περνάμε μας έχει ξεβρακώσει ως καλλιτέχνες. Έχει εμφανίσει όλη μας την αδυναμία, την έλλειψη παιδείας και συνδετικής σκέψης… Ενώ θα έπρεπε να είναι μια περίοδος όπου όλες οι μορφές τέχνης να είναι παρεμβατικές, να είναι τολμηρές, επαναστατικές, να δημιουργούν αναταράξεις. Εδώ έχει παγιωθεί ένα τέλμα κι αυτό είναι το χειρότερο… Όλοι κοιτάμε πώς να περάσουμε την κρίση κουτσά-στραβά λες και θα ξαναγυρίσουμε ποτέ στις παλιές, καλές μέρες…
Ελένη Καστάνη
"Είμαι μοναχικό άτομο. Θεωρούν ότι οι κωμικοί είμαστε μέσα στο χάι. Όχι, δεν είμαστε μέσα στο χάι. Κι επειδή η δουλειά μου έχει πολύ φως, πολλή συναλλαγή με κόσμο, στο σπίτι μου θέλω ηρεμία. Θέλω το σκοτεινό και το ήσυχο, δεν μου αρέσει η έκθεση. Μπορεί να είναι θέμα χαρακτήρα, δεν έχει να κάνει με τη δουλειά. "
Λευτέρης Βογιατζής
"Μπορώ με κάποιον να προσπαθώ να συνεργαστώ για τρεις μήνες. Ε, όταν μπει ο τέταρτος, χάνεται η δυνατότητα. Έτσι γίνονται και οι πολλές παρεξηγήσεις. Αρρώστησα από αυτό το πράγμα και κατάλαβα ότι δεν γίνεται να ζητάς από τον άλλον κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Εμένα η ανάγκη μου ήταν πάντα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που να βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, οπότε «ίδιο μήκος» σημαίνει κάτι άλλο πια. Δεν μπορώ να δουλεύω εγώ είκοσι ώρες κι εσύ δύο και να πιστεύουμε ότι είμαστε στο ίδιο μήκος. Ομαδικό σημαίνει να μπορεί να είναι ο καθένας αυτό που είναι. Δεν γίνεται με το ζόρι. Ομαδικό είναι να δέχομαι ότι εγώ δουλεύω είκοσι ώρες κι εσύ δύο. Η δουλειά είναι από τη φύση της ομαδική. Μη βλέπεις ότι είναι μοδάτο να μαζεύονται δέκα νέοι και να δουλεύουν. Από τη μεγάλη ανάγκη για ομαδικότητα έφτασα σήμερα να κάνω το αντίθετο... Ομαδικότητα είναι η αποδοχή τού τι ανήκει στον καθένα. "
Έλενα Μαυρίδου
"Ο Κωστής Παπαγιώργης. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Θαυμάζω τη γραφή του, θεωρώ σπουδαίο το έργο του. Οταν αφήνω τον Παπαγιώργη παίρνω στα χέρια μου Στίβεν Κινγκ και ξεκουράζομαι."
Νίκος Κουρής
Αν θες να κάνεις αρχαία τραγωδία, πρέπει ν' ασχοληθείς πιο πολύ χρόνο. Δεν χρειάζεται να κάνεις αποχή, αλλά πρέπει να γίνει πιο εξειδικευμένη δουλειά. Εγώ ήμουν πολύ ευτυχής και συγκινημένος σαν άνθρωπος όταν έπαιξα τον Ορέστη. Αντικειμενικά λέω, όμως, πως αν είχαμε πιο πολύ χρόνο, θα ήταν καλύτερα για όλους. Και για την τραγωδία και για μας που την κάνουμε. "
Έκτορας Λυγίζος
"Ένα από τα μεγάλα προβλήματα του θεάτρου είναι ότι πασχίζουμε να βάλουμε τελείες. Είναι απόλυτα ακυρωτική για το θέατρο αυτή η ανάγκη του ελέγχου, αφού το κείμενο δεν σταματάει ποτέ. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν εσύ έχεις ανάγκη να βρεθείς σε άπνοια, ώστε να εξελιχθεί κάτι μέσα σου και το σώμα σου να πάρει την επόμενη ανάσα. Αλλά αυτή η σωματική διαδικασία είναι συνεχής. Και ενέχει δυσκολία, κόπο και επιμονή. Είναι τρομερό να βλέπω ότι από τις περισσότερες παραστάσεις σήμερα απουσιάζει ο κόπος. Υπάρχει ακόμα στο μυαλό ορισμένων ο μύθος του «χαλαρού» ηθοποιού που δεν θέλει να παιδευτεί αλλά να χαλαρώνει. Μα, στη ζωή και στο θέατρο δεν μπορείς να χαλαρώνεις, παρά μόνο μια στιγμή. Χαλαρός είναι μόνο ο νεκρός, που στο τέλος καταλήγει άκαμπτος. Το σώμα του νεκρού δεν δονείται, ούτε πάσχει. "
Ρένη Πιττακή
"Ξέρεις, δεν είμαι η δασκάλα που θα υποδείξει στον κόσμο πράγματα ή θ’ αρχίσει να λέει κλισέ με αναφορές στην τέχνη και στην Κατοχή. Εφόσον κάνω κάτι που έχω ανάγκη κι έρχεται να το παρακολουθήσει κάποιος που το έχει ανάγκη, δεν με ενδιαφέρει να ψάξω παραπάνω να βρω γιατί χρειαζόμαστε την τέχνη στην εποχή της κρίσης. Ξεκινάει από τη δική μου ανάγκη και συναντά την ανάγκη κάποιου άλλου. Αυτό είναι όλο. "
Νίκος Καραθάνος
"Η ζωή μας ζητά να λήξουμε, να καταδικαστούμε, να βιώσουμε, επιτέλους, κάποιου είδους κάθαρση. Όπως λέει κι ο Ηρακλής: «Ένα μαχαίρι την ψυχή από μέσα να μου βγάλει, να τη δικάσω να μου πει τι έκανα». Κάθε φορά που λέω αυτήν τη φράση σκέφτομαι «αχ, τι ωραίο ρεμπέτικο είναι αυτό!»
Λένα Κιτσοπούλου
"Με ενδιαφέρει η αυθεντικότητα και σε αυτό που κάνω και σε αυτό που βλέπω. Αυθεντικότητα μπορεί να παράγει και ένας του σαλονιού και ένας του αλωνιού. Άμα κάτι σε πείθει ότι μόνο έτσι μπορεί να είναι, τι σημασία έχει αν έχει μέσα τη λέξη «πούστης» ή «μαλάκας»; Δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις στη γλώσσα μας; Εγώ δε θεωρώ καμία λέξη προκλητική, ούτε κακιά λέξη. Το ύφος και η γλώσσα είναι το μέσον για την κατασκευή της ιστορίας. Το θέμα είναι η ιστορία να πείθει. Η ηθική δεν ανήκει στην τέχνη, η τέχνη είναι ανήθικο πράγμα, δεν έχει σαβουάρ βιβρ."
Γιάννος Περλέγκας
"Δεν μπορώ να μένω ανεπηρέαστος και προβληματίζομαι σοβαρά για το ρόλο που παίζουν σήμερα καλλιτέχνες και πνευματικοί άνθρωποι, κρίνοντας από το γεγονός ότι είναι τα σύνολα που αργούν περισσότερο απ' όλους να αντιδράσουν σ' ό,τι συμβαίνει. Θαρρείς πως είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μία λέξη ουσίας, να τολμήσουν να πάρουν θέση - κι ίσως εγώ πρώτος να είμαι ο περισσότερο αξιοθρήνητος. Αλλά όταν οι καλλιτέχνες δέχονται να διαφημίζουν τράπεζες και πολυεθνικές, πώς να μιλήσουν και τι να πουν; Ότι τα μαγαζιά ήταν ήδη καμένα από τα χρέη στις τράπεζες, προτού τα κάψουν οι «ταραξίες»;
Μαρία Ναυπλιώτου
«Σκέφτομαι το άνω διάζωμα, γιατί επί χρόνια υπήρξα θεατής αυτών των θέσεων. Από μικρή έκανα με τους γονείς μου ελεύθερο κάμπινγκ στην Επίδαυρο κι έχω δει από ψηλά πολλές παραστάσεις. Θυμάμαι τους ηθοποιούς στην ορχήστρα μικρούς σαν καρφίτσες».
Εύη Σαουλίδου
«Η Ευτυχία Απόλυτη είναι ένα μικρό αγόρι ή κορίτσι, άραγε κοντό και αεικίνητο, με μπούκλες που πέφτουν μες τα μάτια, έτοιμο να τα κάνει όλα λίμπα κι εσύ να το ξεχάσεις. Δεν ξέρεις αν ήρθε, πότε ήρθε, πόσο θα μείνει και αν θα το ξαναδείς.»
Όμηρος Πουλάκης
«Η γοητεία της σπατάλης που μας είχε κυκλώσει, είχε εισχωρήσει σε κάθε τομέα: σπατάλη χρόνου, φαιάς ουσίας, συναισθημάτων. Απλώς τώρα που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, μας προτάσσουν την οικονομική πλευρά της κρίσης, καθώς είναι το μόνο που μπορούν να μετρήσουν οι τεχνοκράτες. Έχω την ελπίδα ότι η τέχνη θα βρει διέξοδο και θα βοηθήσει. Καιρός να μάθουμε άγνωστες λέξεις όπως “ελπίδα, φως, επικοινωνία”. Δεν είμαι αφελής, σίγουρα φοβάμαι μήπως η κρίση δώσει την τελευταία κατραπακιά στο θέατρο. Έχω όμως εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που είναι ενεργοί στον χώρο μου».
Θάνος Τοκάκης
«Η σκηνοθεσία είναι ένα πεδίο δημιουργίας, παράλληλα με μια μεγάλη μοναξιά. Δεν βιάζομαι πάντως, ούτε σκέφτομαι το επόμενο έργο. Τώρα που το "Χάνελε" παίζεται στο 104 εγώ είμαι αφιερωμένος στην καινούργια δουλειά που σκηνοθετεί ο Θωμάς»
Θωμάς Μοσχόπουλος
« Ο καθένας από εμάς έχει με κάποιο τρόπο ευθύνη σ’ αυτό που βλέπει. Για να στηθεί αυτή η σχέση που λέγεται παράσταση, χρειαζόμαστε δύο και τον θεατή, και αυτόν που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Όσο πιο ειλικρινείς και καθαροί είμαστε ο’ αυτή τη σχέση, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να σχετιστούμε. Διαφορετικά είμαστε αμέτοχοι θεατές σε κάτι το οποίο κινείται παράλληλα με εμάς• δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας.»
Κώστας Καζάκος
«Για να γίνεις άνθρωπος, δεν είναι κάτι αυτονόητο. Δεν σημαίνει ότι επειδή γεννήθηκες άνθρωπος, είσαι και άνθρωπος. Για να αποκτήσεις, να κατακτήσεις τις ιδιότητες που κουβαλάει αυτή η λέξη «άνθρωπος» πρέπει να αγωνίζεσαι μέχρι την τελευταία σου πνοή. Διότι αν σταματήσει αυτός ο αγώνας του εξανθρωπισμού, μεταπίπτεις αμέσως στο ζωώδες και γίνεσαι υποταγμένος, ψοφοδεής, παύεις να είσαι άνθρωπος, δεν έχεις καμία ιδιότητα του ανθρώπου, σε αυτή την κατάσταση.»
Όλια Λαζαρίδου
«Αισθάνομαι ότι περπατάω σε έναν τόπο ερειπίων. Μου λείπουν η ευγένεια και οι άνθρωποι που αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνουν το κάνουν με μεράκι. Θέλω ευγένεια. Αυτό το πράγμα. Ή, έστω, ας προσποιούνται ότι το κάνουν με μεράκι. Αρκεί να το κάνουν με ευγένεια.»
Άννα Μάσχα
«Αν και είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, φοβάμαι γιατί δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί ο κόσμος, πώς λειτουργεί το σύστημα. Μου φαίνεται καφκικό όλο αυτό και γι’ αυτό ανησυχώ. Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να κάνω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Δεν πιστεύω στους πολιτικούς. Η κοινωνία περνά κρίση αλλά η πολιτική ακόμη μεγαλύτερη. Το “όλοι μαζί τα φάγαμε” είναι κυνική προσέγγιση του θέματος».
Μιχαήλ Μαρμαρινός
«Το φως το βλέπω στην παραδοχή της σκοτεινιάς. Εκεί είναι το φως κι εκεί είναι το χιούμορ και η ωρίμανση. Και λίγη πίκρα φυσικά. Δεν είναι ένα έργο το “Ονειρο” που σε τακτοποιεί και σε αφήνει απόλυτα ήσυχο. Υπάρχει κάπου ένα στιλέτο. Κυκλοφορεί ένα σουγιαδάκι».
Λευτέρης Βογιατζής
«Το σημαντικό στις ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ, είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ηθοποιούς και θεατές. Σ αυτό έχει δομηθεί όλη η παράσταση» είπε ο Ιβάν Βιριπάγεφ
Γωγώ Μπρέμπου
"Όλος αυτός ο κόσμος που ζήσαμε, έπιασε πάτο.'' Μπορεί κάποτε να θέλαμε να τελειώσει μια και καλή, Τελειώνει όμως χωρίς εμάς, γιατί αργήσαμε.. Στην ''Καύση'' περισσότερα...
Κατερίνα Μαραγκού
Είμαι... γνωστή τηλεοπτική δημοσιογράφος κι έχω στα χέρια φωτογραφίες του πρωθυπουργού και μιας ανήλικης σε
ερωτικές περιπτύξεις. Είμαι αποφασισμένη να αποκαλύψω την αλήθεια. Στο θέατρο.
Στράτος Τζίτζης
Ενώ το κέντρο της πόλης «καίγεται» από ταραχές, 5 άνθρωποι σε ένα σπίτι, μ έναν νεκρό, δε μπορούν να συμφωνήσουν στον τρόπο ταφής. Στο ΟΛΒΙΟ οι σχέσεις δοκιμάζονται άγρια.
Tάσος Νούσιας
Παίζω στο “Μεγάλο μας τσίρκο'' και κάθε βράδυ βιώνω κάτι συγκλονιστικό. Αισθάνομαι πως επιτελούμε έναν σκοπό. Ξυπνάμε τον κόσμο, γιατί η πολιτική σάτιρα λειτουργεί αφυπνιστικά.
Αλεξία Καλτσίκη
Η παράστασή μας ακροβατεί με αστραπιαίες μεταπτώσεις, ανάμεσα σε τραγωδία και κωμωδία, μέσα
από το παιχνίδι της αφήγησης .Η πραγματικότητα αποκαλύπτεται ως αυταπάτη.
Βίκυ Σταυροπούλου
Λέγομαι Τζένη Πετρομιχάλη, σαραντάρα χήρα, πεταχτούλα, που ερωτεύομαι έναν βιολιστή και όχι τον ηλικιωμένο Τζώρτζη Χατζηθωμά, τον κουφό εφοπλιστή. Αμέ.
Έφη Παπαθεοδώρου
Παίζω το ιντερνέτ στα δάχτυλα. Ποστάρω, λινκάρω κάνω λάικ, ντηλίτ ... μέχρι που πίνουμε καφέ και κουβεντιάζουμε με την αδελφή μου που ζει στο εξωτερικό, μέσω skype
Νένα Μεντή
Κάποτε η κόρη της Ευτ. Παπαγιαννοπούλου, (που ερμήνευσα στο θέατρο), με ρώτησε αν έχω .. συγγένεια με τη μάνα της. Της είχαν πει ''η Νένα ήταν Ευτυχία''!
Δήμητρα Ματσούκα
Γνωρίζω καλά και τις αρετές και τις ελλείψεις μου, έχω ισχυρή «δεύτερη σκέψη» . Αντιλαμβάνομαι επίσης γεγονότα τη στιγμή που συμβαίνουν κι όχι μετά. Είμαι αυστηρός θεατής μου.
Τάκης Παπαματθαίου
Μπορεί να είμαι Δούλος στους ''ΙΠΠΗΣ'', μπορεί να μ αρέσει λίγο παραπάνω το κρασί και να είμαι υποχείριο του Παφλαγόνα, αλλά θυμίσου ότι σε κερδίζω στο σκάκι.
Γρηγόρης Βαλτινός
Ο θυμός παράγει ενέργεια. Το θέμα είναι να διοχετευθεί η ενέργεια στην σωστή κατεύθυνση. Δηλαδή, αν δεν φροντίσεις εσύ για τον εαυτό σου θα φροντίσει κάποιος άλλος και θα τον ορίζει αυτός. Θέλουμε;
Φιλαρέτη Κομνηνού
Οι Έλληνες δεν είμαστε πολύ του κεφιού. Πιο πολύ ταιριάζουμε στο δράμα. Ο Ταχτσής είχε πει «Είναι κάτι άλλο μέσα μου βαθιά, ένα πράγμα μαύρο».
Αιμίλιος Χειλάκης
Ο Σοφοκλής γράφει: «…Για ό,τι πεθαίνει περίμενε τη στερνή του μέρα, προτού το μακαρίσεις…» Είναι εφήμερη η ανθρώπινη ευημερία και δόξα και εύθραυστη η ελπίδα για αιώνια αίσθηση ασφάλειας και ειρήνης.
