Της Χρύσας Φωτοπούλου
Mε εμπνέει: Λοιπόν, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, όπως πολύ σωστά είπε ο Γ.Σ, έχει το σήμα κατατεθέν ενός αρχαίου σχεδιασμού. Η συλλογή των καλών χαρακτηρισμών έχει να κάνει με ένα αρχετυπικό ταπεραμέντο που διαθέτει, απόλυτα συναφές με την εμφάνισή της. Καλά, τη θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα επαγγελματική παράσταση. Υποδυόταν την Χρυσηίδα και έκανε τη μεσαία - μεσήλικη σειρά να πάρει τις βάτες της και να φύγει. Εγώ έμεινα. Ήμουν εξάλλου στην κατάλληλη ηλικία των 6. 'Η πρόσφατα, στο τέλος μιας παράστασης που μπήκε στο πρώτο καμαρίνι που βρήκε μπροστά της για να συγχαρεί και έμειναν παγωτό και οι δέκα ημί-ντυμένοι νεανίες. Δε φοβάμαι να παρασυρθώ από το εξεζητημένο της τελειότητας της Ραμόνας (που υποδύθηκε το καλοκαίρι) και να αρθρώσω τη μεγαλοστομία ότι είναι ο ρόλος της. Και όλα να τα χάσει, αν πιαστεί από τα στραβά και τα καλά της Ραμόνας και βγει έτσι στη ζωή, τρελή και αλλοπαρμένη, μπορεί να επιβιώσει. Λιγότερο αστόπαιδο από όλους.
Με χαλάει: Δεν την έχω δει ποτέ την κυρία Ντενίση στο θέατρο, ούτε στην τηλεόραση, (κινηματογράφο έχει κάνει;), ούτε έχει πάρει το μάτι μου κάποιο συγγραφικό της πόνημα. Όχι, καμία ειρωνία (θα ' ταν το λιγότερο γελοίο να προσθέσω τον εαυτό μου στο τάγμα των χιλιάδων εκπαιδευμένων επικριτών αυτής της ατσάκιστης ύπαρξης). Αλήθεια. Παρατηρώντας την όμως το πώς υπάρχει μέσα στο "αστρικό σύστημα της ψωροκώσταινας", μέσα από τις αγέρωχες συνεντεύξεις της με το ύφος της οπλαρχηγού, αυτό το ανωτάτου, μπορώ να αναγνωρίσω την ευφυία της να διαλέξει τον τρόπο της επικράτησής της (πάση θυσία, λέμε). Άκαμπτη, με δύναμη από την Κηφισιά και με πίστη ότι τουλάχιστον μια θέση στα πλάνα του μεσημεριού ή του Σάββατου και απόβραδου την έχει, ακόμη και το ευρύχωρο πλαίσιο των περιπτερο-περιοδικών της κάνει χώρο, η Μιμή Ντενίση υπάρχει ακόμη και υπάρχουν μαζί και οι μεγαλοκυρίες που την παραδέχονται, οι αδιάβροχοι κουλτουρομανείς που την φτύνουν και εγώ που λέω ότι σε καμία άλλη χώρα δε θα 'χε τέτοια τύχη. Να 'χει δικό της θέατρο, να παίζει στο θέατρο, να διδάσκει σε δραματική σχολή, να ξέρει όλος ο κόσμος ποια παλλικάρια σφάχτηκαν στην ποδιά της, να μην είναι..και "το πρώτο μπόι" και να ασχολούνται σχεδόν όλοι μαζί της. Χλιαρή μεν, περίπτωση δε.
