Του Δημήτρη Δημητριάδη
Θέατρο Εμπρός 4 Φλεβάρη στις 21:30
Είσοδος ελεύθερη
Συντελεστές:
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη
Μουσική Σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα
Κοστούμι-Visual Design: Αντώνης Βολανάκης
Θεατρολόγος-Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Στο πλαίσιο των δράσεων Μανιφέστα της Κολεκτίβα Ομόνοια για την επανεκκίνηση του Θεάτρου Εμπρός με στόχο την δημιουργική πρακτική και την ανάπτυξη της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, η Χρύσα Καψούλη παρουσιάζει τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη, ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.
Η Κασσάνδρα αποτελεί το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί έρχεται από μια άλλη χώρα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως την θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίους απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναντιέται το πρόβλημα της καταγωγής και της γλώσσας, δύο κρίσιμων χαρακτηριστικών για την αποδοχή και την ένταξη.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια την διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει τελείως την γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλωνας γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να μαντεύει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται από κανέναν πιστευτή, σταματά για να πάρει τη θέση της η απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις: γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει. Έτσι, η μικρασιάτισσα Κασσάνδρα, μέσα από τη ζωή και τις επιλογές της, διακηρύσσει την ολική επικράτηση της προσφοράς και της αποδοχής του πόθου στην ζωή του κάθε ανθρώπου.
Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην 3η Συνάντηση Νέων Δημιουργών που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της XIV ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΑΡΧΑΙΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ στο Υπαίθριο Θέατρο (2η Σκηνή) στους Δελφούς (10/7/2009) καθώς και στα 44α Δημήτρια Θεσσαλονίκης (16-18/10/2009).
