Τελευταίες παραστάσεις: 8, 9, 10 Μαρτίου
Χώρος: Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136 (Πεζόδρομος Θησείου, δίπλα από τον σταθμό του ΗΣΑΠ)
ΘΙΑΣΟΣ ULULO
«…Αναρρωτιόμουνα καιρό
αν ψόφησε η Ευρώπη αυτή
ή αν πρόκειται απλώς για ηλιθιότητα
Αναρρωτιόμουν ψόφια
ή ηλίθια
Σκέφτηκα στην αρχή
η Ευρώπη αυτή είναι απλώς ηλίθια
η θανατίλα της αργότερα
γινότανε ολοφάνερη
Δεν ήτανε ηλίθια, νωθρή ή φοβιτσιάρα
μονάχα ψόφια
ψοφίμι ψόφιο ψοφισμένο
ολοκληρωτικά του πεθαμού
άσυλο του θανάτου
με πεθαμένους τρόφιμους
νεκρούς επί σκηνής
δημόσιους νεκρούς
των σάπιων ιδεών
αστούς νεκρούς
και εν συνόψει απλώς του πεθαμένου αστισμού…»
(από το κείμενο της παράστασης)
………………………………………………………………………………………
Θεατρική παράσταση:
Ο Αρτώ θυμάται τον Χίτλερ και το καφέ Ρομάν, του Τομ Πόικερτ
3ος κύκλος παραστάσεων
Μετὰ ἀπὸ τρεις αινιγματικές εξώσεις ὁ Αρτώ σπάει τη σιωπή του και τη σιωπή των άλλων
Ὁ δραματικός μονόλογος του Τομ Πόικερτ Ο Αρτώ θυμάται τον Χίτλερ και το καφέ Ρομάν ανεβαίνει στη σκηνή του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων σε εννέα παραστάσεις από τις 22 Φεβρουαρίου μέχρι τις 10 Μαρτίου.
Μετά από τετράμηνο αινιγματικό αποκλεισμό και τις αλλεπάλληλες ματαιώσεις παραστάσεων στο Θέατρο Εξαρχείων, το Νέο Ελληνικό Θέατρο και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, o Αρτώ και ο Θίασος Ululo βρίσκουν ελεύθερη στέγη στο κτήριο του Σ.Ε.Α. (Ερμού 134-136).
Παίρνοντας αφορμή από τον ισχυρισμό του διαταραγμένου ψυχικά Αντονέν Αρτώ ότι έχει συναντηθεί προπολεμικά με τον Χίτλερ στο βερολινέζικο καφέ Ρομάν, ο Τομ Πόικερτ αναπαριστά επί σκηνής την άγνωστη ή φανταστική συνάντηση δίνοντας αποκλειστικά τον λόγο στον γάλλο ποιητή και θεωρητικό του «θεάτρου της σκληρότητας». Ο απόλυτος, καταιγιστικός μονόλογος του Αρτώ στρέφεται με τρόπο επικό εναντίον του οδηγώντας τον στην καταστροφή. Όμως ο πραγματικός αποδέκτης είναι ο θεατής και το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι οι μηχανισμοί παγίδευσης των διανοουμένων στην τερατώδη γοητεία του φασισμού και των ολοκληρωτικών συστημάτων.
Στο ιστορικό υπόβαθρο του έργου ο Antonin Artaud, που υποστήριζε ότι ο Hitler κατέλαβε το Παρίσι για να τον απελευθερώσει απ’ το Ψυχιατρείο, συντάσσει επιστολή με ημερομηνία «3 Δεκεμβρίου 1943» και παραλήπτη τον Adolf Hitler, όπου του υπενθυμίζει την συνάντηση που είχε μαζί του το 1932 στο Café Roman στο Βερολίνο. Στόχος η εκκαθάριση του θεάτρου απ΄ το «μικροαστικό σκουπιδαρειό», κάτι που μόνο το «σουρεαλιστικό ουρλιαχτό» του δικτάτορα μπορούσε να εγγυηθεί. Ο Tom Peuckert διαβάζει την ανεπίδοτη επιστολή και γράφει έναν παραληρηματικό μονόλογο «εμετικής σύμπτωσης και ταύτισης με το τερατώδες», που συνενώνει όχι μόνο τη σκέψη και το έργο του Artaud αλλά και τις αιτιάσεις κατά της δυτικής σκέψης γενικότερα, την παγίδευση των διανοουμένων στις θεωρίες του ολοκληρωτισμού.
Σκέψεις για το κείμενο
Ο (εσωτερικός) μονόλογος του Tom Peuckert Ο Artaud θυμάται τον Hitler και το Café Roman, εξ ολοκλήρου επινοημένος, στηρίζεται σε ένα πραγματολογικό δεδομένο: Από την ψυχιατρική κλινική Rodez του Παρισιού, όπου είχε εισαχθεί, λίγο μετά τα σαράντα του χρόνια (αρχής γενομένης από το 1937), ο θεωρητικός του «Θεάτρου της σκληρότητας» (1935) συντάσσει ένα σύντομο κείμενο-αφιέρωση στο βιβ,ίο του Les Nouvelles Révélations de l’tre (Gallimard, 1956) με ημερομηνία την «3η Δεκεμβρίου 1943» και αποδέκτη τον Adolf Hitler. Του υπενθυμίζει την πρώτη τους συνάντηση τον Μάιο του 1932, «κάποιο απόγευμα στο Café Roman» στο Βερολίνο, και παρακαλεί τον θεό «να του δίνει την χάρη του». Ισχυρισμός ασφαλώς παραισθητικός. Το Café Roman υπήρξε πράγματι ο γνωστότερος χώρος
συνάντησης καλιτεχνών και διανοουμένων την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Η Διεύθυνση της κλινικής θα αποκρύψει την αφιέρωση και η συνέχεια του δράματος θα παιχτεί στην εσωτερική, θυελώδη σκηνή του αποστολέα ως μνήμη μιας φανταστικής συνάντησης και, ωστόσο, ως πραγματική επίθεση εναντίον της δυτικής σκέψης, εναντίον του διαχωρισμού της τέχνης από την ζωή. Ακόμη, εκβιασμένη (προληπτική) μνήμη μιας «εμετικής σύμπτωσης και ταύτισης» με το τερατώδες.
Το «θέατρο της σκληρότητας» θέλησε να διπλασιάσει τη σκληρότητα της ζωής. Le théâtre et son double. Το θέατρο και το είδωλό του. Ο Artaud (1896-1948), που έφτασε να δηλώσει πως ο Hitler ετοίμασε τον πόλεμο για να τον απελευθερώσει, εκβιάζει την ταύτισή του με έναν πρώην επίδοξο και αποτυχημένο καλλιτέχνη, και εισχωρεί στον παραληρηματικό του «επί σκηνής» λόγο, αυτόν που κατόρθωσε να καταργήσει το θέατρο κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά πάντων και αφυπνίζοντας (κατά τον Artaud πάντα) το σκοτεινό ένστικτο του γερμανικού λαού.
Συμεών Γρ. Σταμπουλού
………………………………………………………….
Σκέψεις για την παράσταση
Η σκηνική «γεωγραφία» της παράστασης εξελίσσεται γύρω από ένα σταθερό άξονα στο κέντρο της σκηνής, το πρωταγωνιστικό πρόσωπο-σύμβολο. Γύρω από αυτό και πάντα σε σχέση με αυτό, σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά, παρακολουθούμε μία διαδοχή εικόνων με έντονο εικαστικό χαρακτήρα, που όλες μαζί «ρέουν» σαν παλιρροϊκό κύμα, σε διαρκή διάλογο με τον τραγουδιστή και τον τσελίστα σε δεύτερο επίπεδο.
Δημήτρης Καντιώτης
………………………………………………………….
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Συμεών Σταμπουλού
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καντιώτης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Σκηνικά-Visual Scenography / Κοστούμια: Ηλίας Λόης
Ηλεκτρονική επεξεργασία της προβολής: Βασίλης Γραβαρίτης
Φωτογραφίες: Άκης Δέτσης
Τραγούδι: André Maia
Τσέλο: Γιώργος Ταμιωλάκης
Ηθοποιός: Νίκος Παντελίδης
………………………………………………………….
Τελευταίες παραστάσεις: 8, 9, 10 Μαρτίου
Χώρος: Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136 (Πεζόδρομος Θησείου, δίπλα από τον σταθμό του ΗΣΑΠ)
Ώρα: 9 μ.μ.
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΙΑ ΚΡΑΤΗΣΗ 6972119549
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
