ΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Οι "Πτυχιούχοι" στο Παλαιό Ελαιουργείο

«Η θεατρική διασκευή

έγινε από το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου «Οι Πτυχιούχοι» των Εκδόσεων της Εστίας».

Η γυναίκα. ο μάγειρος. το καλοκαίρι. Γκοντάρ. το πτυχίο. η γιαγιά. η σιωπηλή. Πάτμος. ανύποπτοι χρόνοι. Μαρινέλλα. Άβα Γκάρντνερ. Κίνα. το μέλλον. η γάτα. ο ρεσεψιονίστ. ιδανικές μορφές. αργοί θάνατοι. τεκίλα φρηζ. τα γκάπα γκούπα. άλματα στο χρόνο. ο Άγιος. η πληγωμένη αξιοπρέπεια. το κόλπο. το μωβ φτερό. τα Κύματα. ένα μαύρο γιλέκο. η άλλη κοπέλα. άχρωμα μέρη. What's wrong with Marcel Proust? έλλειψη φαντασίας. η ψηλή. το κτήνος. βρομόλογα. η ιστορία. πόζες. καρτ ποστάλ. η Μονεμβασιά. η αυτοσυσχέτιση. Φισκάρδο. τα νοκ άουτ. πόδια στον τοίχο. Έβγα. τα χιλιάρικα. η Μιμή. το τράβελινγκ. χαντάκι. πανσέληνος. Σοβιετική ταινία. λίγο πιπεράκι. η τελευταία μέρα. ο Μπαλιμπάρ. ο Αποστολάρας. η αυλαία. τα σαπουνορυάκια. ο σοσιαλισμός. Γυναίκα στο Φεγγάρι. τα κάγκελα της Πατησίων. η υπηρέτρια. χρωματιστά παπούτσια. σέικ. Αθήνα. η γραβάτα. ο Θάνος. λαϊκά τραγούδια. η δική μου εκδοχή. Μαίρη Λίντα. μια παραλία στη Σίφνο. Γκλόρια. δίσκοι 45 στροφών. μοτέρ. γροθιές. το σενάριο. μια βαλίτσα. Παζολίνι. ανακωχή. ο Σεσίλ Ντε Μιλ. η σκηνή. μυθιστορηματικά πρόσωπα. αθλητικά στιγμιότυπα. αργοί θάνατοι. Κοπεγχάγη. ο φίλος μου ο Τάσος. η πρωτοχρονιά. το ταξίδι. η ξανθιά. ο μαλάκας. συνειρμός. ιδανικές μορφές. το Κυψελάκι. οι αναμνήσεις. Βάνα. εκρήξεις λόγου. ο μουστακαλής. παιδική ηλικία. συναισθηματικό σαμποτάζ. η βότκα. επανάσταση. το πανηγύρι. οι Γκουσγκούνηδες. ο χορός. ο Καλβίνο. η μοιραία. απιθανότητες. η Κινέζα. ο Αποστολάρας. ο Μιζογκούσι. οι Κυριακές. οι ερμηνευτικές μεταβλητές. το χαντάκι. η γραμμή του ορίζοντος. ασπρόμαυρο. η χαμένη Ατλαντίδα. ο Ρήγας Φεραίος. κατσίκι ψητό. Φισκάρδο. σκωτσέζικο ντους. τζουκ μποξ. λιωμένη σοκολάτα. οικονομετρία. οι πτυχιούχοι.

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (1956- 1993), κινηματογραφιστής, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, γράφει σε ηλικία 28 ετών τους "Πτυχιούχους". Δύο φίλοι, ο Μάρκος Μπαρδάς κι ο Σήφης Σουρώδης ετοιμάζονται να δώσουν το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο. Ο χρόνος μοιάζει άλλοτε με κινηματογραφικό φλας μπακ κι άλλοτε διαστέλλεται σαν στιγμή από ραδιοφωνική εκπομπή.

Θεατρική διασκευή: ο θίασος

Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν

Μουσική επιμέλεια: ο θίασος

Επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου

Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου

Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοίδου

Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας

Μουσική διδασκαλία: Αγγελική Δημάκη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θαλασσιά Αντωνοπούλου

Φωτογραφίες παράστασης:Ευτυχία Βλάχου

Παίζουν οι : Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης

Οι πτυχιούχοι είναι βασισμένοι στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου, μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες της ελληνικής μεταπολιτευτικής πεζογραφίας.

Eίναι ένα αγαπημένο μου βιβλίο που για πολύ καιρό σκεφτόμουν ότι ήθελα να ασχοληθώ μαζί του. Το κυρίαρχο στοιχείο που το κάνει τόσο σημαντικό για μένα είναι πως πρόκειται για μια καθαρά συλλογική δουλειά όπου οι ηθοποιοί δημιούργησαν σε ένα μεγάλο βαθμό τη διασκευή και την παράσταση και ενεπλάκησαν ουσιαστικά με τα τόσα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο συγγραφέας. Επίσης, ήταν ένα μεγάλο ανεξερεύνητο πεδίο για μένα η δημιουργία ενός θεατρικού έργου από ένα τόσο συνειρμικό μυθιστόρημα. Με τους πτυχιούχους θεωρώ πως με μια όχι και τόσο ορθόδοξη δομή προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε με λιτό τρόπο υλικά όπως ο χορός, το σινεμά, η θεατρική σκηνή, οι διαφορετικές αισθητικές για να συνθέσουμε στο τέλος ένα παζλ εικόνων και κειμένων που ναι μεν βασίζονται σε μια ιστορία αλλά συνεχώς ξεφεύγουν από αυτήν και μιλάνε για πράγματα που μας απασχολούν αυτην ακριβώς τη στιγμή όσο απασχολούσαν και το συγγραφέα όταν το έγραφε.

Το σινεμά μπλέκεται με την πραγματικότητα, το παρελθόν είναι ένα μεγάλο φλας μπακ που κυκλοφορεί με κουκούλα στο κεφάλι, τα γεγονότα κι οι εικόνες τρέχουν συνειρμικά σαν μουσικά κομμάτια δίσκου 45 στροφών. Το Πολυτεχνείο, οι γυναίκες, ο Γκοντάρ, η παιδική ηλικία, ο Κασσαβέτης, ο χορός, ο χρόνος, το μέλλον που απλώνεται μπροστά μας σα χαράδρα, οι πόλεις, η Αθήνα που καίγεται για πτυχία κ.α. συναντιούνται στην αποσπασματική και γοητευτική ιστορία του Βακαλόπουλου και οι τρεις ηθοποιοί, ο Παναγιώτης, η Κατερίνα κι ο Σεραφείμ προσπαθούν επί σκηνής να ακολουθήσουν το παράξενο νήμα του συγγραφέα, να πάρουν πτυχίο και να αναρωτηθούν στο τέλος μαζί του και μαζί μας: Και τώρα τι θα κάνουμε?

Το καλοκαίρι θα τελειώσει σε απόλυτη σύγχιση με τη γραμμή του ορίζοντος...

Βάσια Ατταριάν

"Είναι απίστευτο το πόσους ηρωισμούς, το τι κατορθώματα, τι γενναίες πράξεις έχεις κάνει ένα μήνα πριν και δεν το ξέρεις. Έχεις πιεί δύσκολους καφέδες, έχεις στρίψει τσιγάρα που έμοιαζαν βουνά, έχεις δώσει φιλιά που τα νόμιζες μάχες. Έχεις πάει στη Μονεμβασιά, στο Φισκάρδο, έχεις κάνει πρωτοχρονιές με αβέβαιες προοπτικές. Πριν κοιμηθείς, βλέπεις αθλητικά στιγμιότυπα, έτσι, για σιγουριά, για να μπείς με τα μπούνια στον κοινό μύθο. Έχεις πάρει πτυχία, από είκοσι ως πενήντα κάθε μήνα, μπορεί και περισσότερα. Στη Χέυδεν, κάθε απόγευμα, οι άνθρωποι τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, να γιατί τριγυρνάνε σκεπτικοί, τους φαίνεται απίθανο αυτό που συμβαίνει. Είναι εξίσου καλοί με τον Ιάπωνα σκηνοθέτη Μιζογκούσι, με τον Αμερικανό ηθοποιό Ντάνα Άντριους. Τίποτα δεν τους χωρίζει απ' τη δόξα, εκτός απο το οτι είναι δυνατοί και την βαριούνται, παίρνουν το πλοίο και φτάνουν σε παραλίες άγνωστες, σε οικισμούς που άντεξαν όλα αυτά τα χρόνια. "

(απόσπασμα απο το βιβλίο ¨ΟΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΙ" )

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος .

Γεννημένος το 1956 στην Αθήνα θα ασχοληθεί με την λογοτεχνία, την σκηνοθεσία και το ράδιο. Το 1973 αρχίζει τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ και το 1980 φεύγει για το Παρίσι όπου θα σπουδάσει σκηνοθεσία με δάσκαλο τον Éric Rohmer. Εν τω μεταξύ είχε ήδη εκδοθεί πριν την αναχώρηση του για τη Γαλλία το πρώτο του μυθιστόρημα Υπόθεση μπεστ-σέλερ. Θα ακολουθήσουν το μυθιστόρημα Οι πτυχιούχοι το 1984 και το 1989 η συλλογή διηγημάτων Νέες αθηναϊκές ιστορίες ενώ την ίδια χρονιά ολοκληρώνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Όλγα Ρόμπαρντς, που κερδίζει το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1990 θα δημοσιεύσει το καλύτερο του ίσως μυθιστόρημα Η γραμμή του ορίζοντος. Το 1992 γράφει και σκηνοθετεί μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη την ταινία Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε, που παίρνει το Βραβείο Σεναρίου και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Θα πεθάνει στις 29 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία μόλις 37 χρονών, από καρκίνο πνεύμονα.

Πως το είπε ο Χρήστος Βακαλόπουλος να δεις...πάνω κάτω έτσι: Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων που παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα στο όνειρο που έκαναν για τη ζωή τους, όταν ήταν ακόμα νέοι· στο πώς φαντάστηκαν τον εαυτό τους· σ' ένα σχέδιο που δεν τους βγήκε. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν την εικόνα, κι αρρωσταίνουν μέσα σ' αυτό το όνειρο. Γι' αυτό και πρέπει να το εγκαταλείψουν. ("Play it again, Χρήστο", Σ. Καπλανίδης, 2006)

Το καλύτερο πράγμα

που θα μπορούσε να μας συμβεί

είναι αυτό που μας συμβαίνει κάθε στιγμή,

γιατί οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει καν

Χρήστος Βακαλόπουλος

http://christosvakalopoulos.gr