Το Αλμανάκ στο θέατρο Τέχνης, από 3 Φεβρουαρίου για 16 παραστάσεις.
Το Αλμανάκ δεν είναι παραμύθι. Δεν είναι θεατρικό έργο. Είναι ένα μαγικό βιβλίο που λέει ιστορίες. Ιστορίες αληθινές! Ιστορίες σημαντικών προσώπων: πολιτικών, παπάδων, δημοσιογράφων, διανοούμενων. Αλλά και ασήμαντων ανθρώπων, απλών ανθρώπων που αναρωτιούνται, σκέφτονται και να προσπαθούν να καταλάβουν ή θέλουν να κοιμούνται εκατό χρόνια, σαν την ωραία κοιμωμένη!
Πέντε ενήλικες(;), ένας μουσικός και ένα κοριτσάκι διαχειρίζονται την αμηχανία τους στη χώρα της κρίσης, της ανάπτυξης, της διαφθοράς, του σκυλάδικου, του ήλιου. Λένε ιστορίες, βγάζουν πύρινους λόγους, πλακώνονται, ακούνε τον εθνικό ύμνο και χορεύουν τσιφτετέλι τρώγοντας κεφτέδες! Και γελάνε, γελάνε πολύ! Τρώγοντας κεφτέδες!
Διανομή
Κείμενο: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά-κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Μουσική: Σπύρος Γραμμένος
Επιμέλεια κίνησης: Ιωάννα Αποστόλου
Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γωγώ Καρτσάνα, Μάνος Στεφανάκης
Παίζουν:
Κώστας Μπάρας
Κατερίνα Λυπηρίδου
Σπύρος Γραμμένος
Ορέστης Τζιόβας
Ανθή Ευστρατιάδη
Τερέζα Γριμάνη
Αριάδνη Καβαλιέρου
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το Αλμανάκ είναι όλα αυτά που θέλουμε να πούμε. Είναι οι κουβέντες που κάνουμε στις παρέες μας, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Είναι οι ζωές μας που μπερδεύονται, που δυσκολεύουν αφόρητα, που χάνονται. Είναι οι γονείς μας που νιώθουν τη ματαίωση μετά από τόσα χρόνια θυσιών, μετά από τόσα χρόνια αγώνων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Είναι η διαφθορά, η εξαθλίωση, το αδιέξοδο, ο θυμός και η οργή μιας κοινωνίας που βυθίζεται στην... αιθαλομίχλη.
Το Αλμανάκ είναι ένα πάρτι στο οποίο είναι καλεσμένοι πολιτικοί, παπάδες, οικογένειες, ζευγάρια, μικρά παιδιά, αστρολόγοι, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, άνεργοι, αυτόχειρες. Συζητούν, αγορεύουν,συγκρούονται, πλακώνονται, τραγουδούν, χορεύουν, γελάνε υστερικά, χλευάζουν και χλευάζονται.
Στο πάρτι του Αλμανάκ είμαστε κι εμείς καλεσμένοι. Και καταπίνοντας τον θυμό μας, σκουπίζουμε τα μάτια μας από τα κατάλοιπα των δακρυγόνων και προσπαθούμε να ξυπνήσουμε, γιατί “κρίμα δεν είναι να κοιμάσαι εκατό χρόνια”...
Λόγια ηθοποιών
Σπύρος Γραμμένος:
“Άνθρωπε του θεού. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν την κρίση και ο Θεὸς την επέτρεψε, μπας και ξυπνήσουν οι άνθρωποι.”
Τερέζα Γριμάνη:
“Και η εταιρία, άνθρωποι είναι κύριε. Αν οι άνθρωποι-καταναλωτές δεν πληρώσουν, οι άνθρωποι- εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους. Δεν είμαι απάνθρωπη.”
Ανθή Ευστρατιάδη:
Μας χρειάζονται τα θέατρα και τα βιβλία; Η μουσική και τα μουσεία; Ποιος νοιάζεται για τέχνη σε μια χώρα χρεοκοπημένη; Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες...”
Αριάδνη Καβαλιέρου:
“Να μην καθόμαστε με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας το Θεό, τ’ άστρα, ή αυτούς που μας κυβερνάνε ν’ αποφασίσουν χωρίς εμάς.”
Κατερίνα Λυπηρίδου:
“Οι καλλιτεχνικές ανησυχίες πρέπει δυστυχώς να περιοριστούν στο μηδέν. Προέχει η επιβίωση.”
Κώστας Μπάρας:
“Και τι θες να κάνω ρε μαλάκα; Νομίζεις ότι μ' αρέσει, ότι τη βρίσκω να ζητιανεύω λεφτά απ' τον πατέρα;”
Ορέστης Τζιόβας:
“Να υποθηκεύσω τα παιδιά μου; Δεν καταλαβαίνω.”
