ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου και ώρα 20.00
Η υπόθεση
Δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης ζουν απομονωμένα από τον έξω κόσμο, εξόριστοι στην ασφάλεια του δωματίου τους. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους είναι ένα «παράθυρο». Η ιδέα της παρέλασης που θα λάβει χώρα κάτω από το σπίτι τους, φαντάζει ως η μοναδική διέξοδος από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Από το παράθυρο θα παρακολουθήσουν την έναρξη, την απρόσμενη εξέλιξη και την αποτρόπαια έκβαση της παρέλασης. Από το παράθυρο θα εισβάλει ο έξω κόσμος, που τόσον καιρό αποφεύγουν, και θα τους συντρίψει.
Σημείωμα σκηνοθέτη: «Παρελαύνοντας στη δύση της Δύσης»
Τόπος : Σμύρνη, Μακεδονία, Χίος, Εσκί Σεχίρ, Λεμεσός, Μαραθώνας, Χειμάρρα, Καστελόριζο, Μοριάς, Θερμοπύλες, Πίνδος, Σπέτσες, Μεσολόγγι, Σαλαμίνα, Καλάβρυτα, Άγιοι Σαράντα, Σάμος, Σούλι, Γραβιά, Μήλος, Σπάρτη, Πλαταιές, Ιωνία, Ίμβρος, Τένεδος, Σφακιά, Αρκάδι, Δίστομο, Ψαρά, Τριπολιτσά, Αϊβαλί, Αλαμάνα, Αθήνα.
Χρόνος : Εδώ και τώρα.
Η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας : Σε εποχές όπου η κατάρρευση του νόμου και του ήθους εκμηδενίζει την ανθρώπινη υπόσταση, η ιδιώτευση έχει καταστροφικές συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Η μη συμμετοχή στα κοινά, η εκούσια απομόνωση, η αδιαφορία και προπαντός ο φόβος αντιμετώπισης της πραγματικότητας παραλύει και αποδυναμώνει όχι μόνο το ίδιο το άτομο αλλά και τον περίγυρο του. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, γίνεται εμφανές πόσο οι ζωές μας είναι άρρηκτα δεμένες αφού οι πράξεις μας έχουν «πολιτικό» αντίκτυπο στους συνανθρώπους μας. Η αδιαφορία λοιπόν, ως μια καταστρεπτική πράξη..
Η απόγνωση και η βία, οι ζωές μας που μυρίζουν κάτουρο στην Ομόνοια.
Ανθρώπινες ζωές έγκλειστες σε έναν μάταιο κόσμο προσπαθούν να περιθάλψουν ο ένας τον άλλον. Η ΠΟΛΗ αυτή έχει οδηγό επιβίωσης. Όσο την υπακούς τόσο εκείνη θεριεύει. Μόνη σανίδα σωτηρίας τα όνειρα. Προσπαθώντας να κρατήσουν ακέραιη την αθωότητά τους, μέσα στους τέσσερις τοίχους, αποκτηνώνονται. Το οξυγόνο, η μόνη τους τροφή. Αυτοεξόριστοι στην Εδέμ κατασπαράζουν ο ένας τον άλλον για να επιβιώσουν. Το αδηφάγο τέρας όμως, θα εισβάλλει με τα γαλανόλευκα χρώματα της παρέλασης, επιβεβαιώνοντας πως οι άνθρωποι είμαστε μέρος της ιστορίας και η ιστορία είναι βαμμένη με αίμα.
Ελλάδα ώρα μηδέν. Εσύ τι θα κάνεις; Θα σε βρουν όπου και να ‘σαι.
Ένκε Φεζολλάρι / Σεπτέμβρης 2011
Συντελεστές της παράστασης
Κείμενο: Λούλα Αναγνωστάκη
Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Σκηνικά-κοστούμια: Δάφνη Κούτρα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Γραμματικού
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς /Θωμάς Αρσένης/ Αθηνά Λιάσκου
Ερμηνεύουν: Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου
Τη μέρα των γενεθλίων της Λούλας Αναγνωστάκη,ζωντανεύει για ακόμη μία φορά η παράσταση του αγαπημένου έργου της που συγκίνησε κοινό και κριτικούς.
Είναι ένα θέατρο βαθιά ελληνικό και για αυτό παγκόσμιο(...) Ο σκηνοθέτης Ένκε Φεζολλάρι διάβασε το έργο σωστά και το ανέπτυξε ισότροπα στη σκηνή σε όλες τις διαστάσεις του:περιέλαβε το γήινο και το υπερβατικό, την ατμόσφαιρα ζόφου, το στοιχείο της πολιορκίας, την αίσθηση αποκλεισμού των ηρώων, τη δίψα τους... Ως οικοδομικό υλικό χρησιμοποίησε ένα χαρμάνι από ύλη ζώσα,ενσώματη, και άυλη ονειρική φαντασία. Αξιοποίησε τέλος τους καλούς ηθοποιούς του (...) (ΑΥΓΗ, Λ. Πολενάκης).
Για μία ώρα οι δύο ηθοποιοί του, Βασιλική Τρουφάκου και Μάνος Καρατζογιάννης, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Στο τέλος της παράστασης, όταν όλα πια έχουν καταλυθεί, ακούγεται η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη.
Πόσο ταιριαστή με την κατασπαραγμένη εθνική μας υπερηφάνεια!
Πόσο έντεχνα καταφέρνει αυτή η παράσταση ώς το τέλος να φέρνει μπροστά στα μάτια μας όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας.
(Ελευθεροτυπία, Ε.Γαλανοπούλου)
Και όμως ο Ένκε Φεζολλάρι επέλεξε την "Παρέλαση" για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο -ίσως εξαιτίας της δεδηλωμένης του λατρείας στην εν λόγω συγγραφέα- και μετέφερε εύστοχα την παράσταση στο σήμερα δίνοντάς της κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και τοποθετώντας την σ' ένα καφκικό σύμπαν. (…) Από την πρώτη στιγμή της παράστασης υποβληθήκαμε στο έντονα φορτισμένο βαρύ κλίμα της και νιώσαμε και εμείς έγκλειστοι στον κόσμο των δύο ηρώων.Ο Μάνος Καρατζογιάννης και η Βασιλική Τρουφάκου έδωσαν συγκλονιστικές ερμηνείες στους ρόλους των δύο αδελφών.(E-go, Γ.Οικονόμου)
Ο Φεζολάρι αν και νέος στο χώρο της σκηνοθεσίας είχε την ευφυία να αντιληφθεί τις αντιθέσεις στο αινιγματικό αυτό έργο της Αναγνωστάκη και να διασώσει την ουσία του από τις πολλές επιπόλαιες αναγνώσεις που έχουν προηγηθεί.(...) Οι πειθαρχημένοι αλλά και τεχνικά εξασκημένοι ηθοποιοί υπηρέτησαν πιστά την σκηνοθετική γραμμή κι υποδύθηκαν τους ρόλους τους με συνέπεια τόσο όσον αφορά το σχήμα όσο και την ουσία του. Μια εμπνευσμένη παράσταση που αναδεικνύει την δραματουργία χωρίς να την υπονομεύει και που υπηρετεί το μέτρο χωρίς να υπονομεύει ταυτόχρονα και την νεωτερική προσέγγιση του σκηνοθέτη. (Επί-Σκηνής, Μ. Κυριάκη)
Με την πρώτη επαγγελματική του σκηνοθεσία ο Ένκε Φεζολλάρι αποδεικνύει ότι διαθέτει γνήσια καλλιτεχνική φλέβα, όραμα, πηγαία φαντασία και –το κυριότερο- αυθεντική τρέλα για το θέατρο (...) Η θαυμαστή αλληγορία του 1965 σε μία παράσταση άνιση κι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, που αποπνέει νεο-βαλκανικό αέρα και άγουρη τρέλα, διαθέτοντας επιπλέον μία άγνωστη πρωταγωνίστρια-φωτιά, τη νεαρή Βασιλική Τρουφάκου που τραγουδά ρεμπέτικα κι ερμηνεύει με πάθος, δοσμένη ολόψυχα στη σκηνή. (Αθηνόραμα, Ι. Δημάδη)
Εξαιρετικός κι εξαιρετικά σύγχρονος Αρης, ο Μάνος Καρατζογιάννης, ένας πρόωρα ωριμασμένος έφηβος που δεν παίζει με αεροπλανάκια και πολεμικούς ήχους αλλά με σύμβολα σκοτωμού κι ενηλικίωσης, τα οποία δεν ξέρει, δεν θέλει ή δεν μπορεί να οπλίσει. Ενα φοβικό, στερημένο αγρίμι, που αργεί ν’ αντιληφθεί πως δεν είναι ασφαλής και παντεπόπτης, αλλά πανταχόθεν ορατός και απειλούμενος. Η Βασιλική Τρουφάκου, έδωσε μια Ζωή, όχι εκ του κόσμου τούτου, ευάλωτη, ανυπεράσπιστη, κατοικούσα στις παραλογές που τραγουδά, παρά στην εφιαλτική απομόνωση του δωματίου, του σώματός της, της αμέτοχης ζωής, που τη γνωρίζει μόνον από περιγραφές. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,Α.Κολτσιδοπούλου) Πού να το φανταζόταν η αγέραστη ηγερία της νεοελληνικής δραματουργίας Λούλα Αναγνωστάκη ότι ο τίτλος του πιο πολυπαιγμένου έργου της στις σκηνές του κόσμου, η «Παρέλαση» της μνημειώδους Τριλογίας της Πόλης, θα ερχόταν μια μέρα –δεκαετίες από την ώρα που γράφτηκε- που θα γινόταν λέξη ταμπού για την πολιτική ηγεσία μας και πεδίο λαϊκής εκτόνωσης! Ή μήπως το είχε προβλέψει, όταν στο γεμάτο υπαινιγμούς, γροθιά στο στομάχι κείμενό της, η πολυαναμενόμενη παρέλαση εξελίσσεται σε μακελειό; Πού να το υποπτευόταν ο αδελφός εξ Αλβανίας Ενκε Φεζολάρι, όταν αποφάσιζε να ανεβάσει το αγέραστο κείμενο, σκηνοθετώντας το με γνώση, αγάπη, έμπνευση και τρέλα, ότι η επικαιρότητα θα τον δικαίωνε πικρά, σε παρελάσεις όπου τα ΜΑΤ (πρόσφατα στα Γιάννενα) διαλύουν τη συγκέντρωση των πολιτών για να επιβάλλουν την έννομο(!) τάξη. Δεν είναι όμως αυτοί οι λόγοι που χαρακτηρίζουμε, χωρίς περιστροφές, την παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός με εκτόπισμα που φτάνει κι αγγίζει την ταραγμένη ελληνική κοινωνία του 2012. (Ι.Κλεφτόγιαννη)
Με μια πειραματική κι εσωστρεφή σκηνοθεσία έντυσε ο Ένκε Φεζολλάρι το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, συσχετίζοντας το έργο με το σήμερα, την «Ελλάδα ώρα μηδέν». Αποκάλυψη η Βασιλική Τρουφάκου στο ρόλο της Ζωής. Στο ρόλο του αδελφού της ο Μάνος Καρατζογιάννης. (Athens Voice, Δ. Τριανταφύλλου).
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Ημερομηνία: Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου 2012
Ώρα έναρξης : 20.00
Διάρκεια: 60’ χωρίς διάλειμμα
Γενική Είσοδος: 10 €
