ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ 2014- Θεάτρου Τέχνης Κ. Κουν
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Σίσσυ Παπαθανασίου
3 Οκτωβρίου-7 Οκτωβρίου στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου
“Δεσποινίς Δυστυχία”
Του Τσιμάρα Τζανάτου
Τρίτη 7 Οκτωβρίου ώρα 21:30
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ένας άνθρωπος. Άντρας. Κάπου στον Κόσμο.
Η ζωή του χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Σαν να μην υπάρχει.
Αόρατη ζωή. Χωρίς συναισθήματα. Φανερά.
Διαχειρίζεται πληροφορίες. Από όλο τον Κόσμο.
Ενδιάμεσος ο ίδιος, του Κόσμου.
Να τον καταγράφει και να τον φανερώνει.
Να μην είναι αόρατος. Ο Κόσμος.
Ένας Κόσμος που γέρνει.
Καταρρέοντας
Και μια γυναίκα. Αλλόκοτη.
Εισβάλλει στη ζωή του και στη ζωή των άλλων- γύρω του.
Σαν θάλασσα.
Που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό. Ανατρέποντας τα πάντα.
Τη λένε: Δυστυχία. Δεσποινίς Δυστυχία.
Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της.
Παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι. Ζωές. Μνήμες.
Ο Κόσμος. Και οι μικρόκοσμοι.
Θα συντονιστούν σε ένα τέλος.
Οριστικό.
Κάτι έρχεται. Κανένας δεν μπορεί να το αποτρέψει…
Απόσπασμα από το “Δις Δυστυχία”
Χ:
Γεννήθηκα με δύο ερπετά μέσα μου.
Κανείς δεν το είχε καταλάβει. Κανείς δεν το ήξερε.
Και κυρίως εγώ, το αγνoούσα.
Σαν μία δια βίου εγκυμοσύνη τα έφερα.
Μεγάλωνα εγώ, μεγάλωναν κι εκείνα.
Μαζί αλλά και χωρισμένοι ταυτόχρονα οι τρεις μας.
Άργησα να καταλάβω ότι εγώ και αυτά δεν ήμασταν ένα.
Εγώ ήμουν και αυτά-αλλά κι από μόνα τους υπήρχαν.
Είχαν δική τους ζωή. Αν και στη ζωή μου.
Αισθανόμουν φτερουγίσματα μέσα μου και ταραχές.
Στην αρχή τα δικαιολογούσα πως κάτι έφαγα.
Μετά έμαθα να τα προσπερνάω:
αφου ότι έχουμε θεωρούμε άτι από πάντα υπήρχε.
Όμως αναγκάστηκα να τα ονομάσω.
Από τα συμπτώματα βγαίνουν οι ονομασίες.
Πως λέμε το θάνατο, θάνατο. Τον έρωτα, έρωτα. Τη ζωή, ζωή.
Συμπτώματα που γίνανε λέξεις όλα...
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος
Σκηνοθεσία: Άσπα Τομπούλη
Μουσική-live Τσέλο: Ίρινα Δημάκη
ΗΧΟΙ: Δημήτρης Ιατρόπουλος
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ:
Χ: Στράτος Τζωρτζογλου
Ψ: Καίτη Ιωαννίδου
Γυναίκα: Σοφία Σεϊρλή
Γιαγιά: Υβόνη Μαλτέζου
Δυστυχία: Ιωάννα Αγγελίδη
Άντρας Α: Λεωνίδας Μαράκης
Άντρας Β: Αλέξανδρος Αμερικάνος
*Και ΧΟΡΟΣ σπουδαστών του Θεάτρου Τέχνης
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Η Δεσποινίς Δυστυχία είναι ένα έργο ανοικτής δομής, σε 9 σκηνές,
Ένα παιγνίδι με το χρόνο, το φανταστικό και το πραγματικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό.
Τα πρόσωπα λειτουργούν ως προσωπεία συχνά, κυκλώνοντας τον κεντρικό ήρωα ως ΧΟΡΟΣ αλλά και ως ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ του επερχόμενου, υιοθετώντας την δομή της αρχαίας τραγωδίας χωρίς να μιμείται το ύφος.
Σουρεαλιστικές εικόνες, διαδέχονται σκηνές ποιητικού ρεαλισμού συνδυάζοντας το αφηγηματικό θέατρο άλλα και μια in your face παραστατικότητα
