Δύο φωνές, μια γυναικεία και μια ανδρική. Κι ο εχθρός τους, ο κόσμος: το τηλέφωνο που χτυπάει, η διαρροή στη στέγη, το ραδιόφωνο της γριάς στον πάνω όροφο, τα φρούτα που σαπίζουν στο κάτω ράφι, τα χρέη, η σιωπή, η σακούλα των σκουπιδιών που στάζει, η χρόνια γκρίνια, η καινούρια μέρα που μοιάζει σαν να είναι επανάληψη της προηγούμενης. Οι συνήθειες της καθημερινής ζωής, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, όλα αυτά που συνθέτουν το αφήγημα της ύπαρξης μας μέσα στον κόσμο και μας διαβεβαιώνουν ότι οι ζωές μας είναι μοναδικές.
Οι φωνές στροβιλίζονται ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, τη φαντασίωση και την παρατήρηση, το υλικό της καθημερινότητας και τις κατασκευές της γλώσσας. Γεύονται, μασουλούν, δαγκώνουν τις λέξεις, περνούν από την τρυφερότητα στο ανεξιλέωτο χιούμορ, στη σιωπή, στο σκοτάδι. Κι αν η ζωή δεν είναι παρά ένας κύκλος, μπορούν άραγε να σπάσουν τον κύκλο και να ξεκινήσουν απ’ την αρχή;
Το Πόλη με Ξύλινα Παντζούρια, πρώτο έργο μιας τριλογίας, είναι μια εντελώς πρωτότυπη θεατρική εγκατάσταση με τις φωνές της Αμαλίας Μουτούση και του Αντώνη Μυριαγκού, ηχητικά τοπία και φως. Το κοινό προσκαλείται να βιώσει μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που βασίζεται στην ακοή, το συναίσθημα, τη φαντασία.
Συντελεστές
Σύλληψη - Κείμενο – Σκηνοθεσία – Σχεδιασμός Ήχου: Νίκη Ορφανού
Φωνές: Αμαλία Μουτούση, Αντώνης Μυριαγκός
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια σκηνικού: Γιώργος Λυντζέρης
Εισιτήρια
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ
Οι θέσεις ανά παράσταση είναι περιορισμένες, συνίσταται η κράτηση.
Πληροφορίες για την αγορά εισιτηρίων
Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) Δευτ-Παρ 11:00 - 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση.
Αγορά με πιστωτική κάρτα: Τηλεφωνικά στο 210 3418579 Δευτ-Παρ 11:00-14:00 & στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος www.mcf.gr.
Εισιτήρια προπωλούνται και στην οδό Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου),Ticket Services. Ώρες λειτουργίας: Δευτ. & Τετ. 09:00 – 17:00, Τρ., Πεμ. & Παρ. 09:00 – 20:00, Σαβ. 10:00 – 14.00
Πληροφορίες εκδήλωσης
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 20 Οκτωβρίου έως τις 11 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με δύο παραστάσεις τη μέρα, στις 20.30 και 22.00.
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Βιογραφικό Σημείωμα | Νίκη Ορφανού
Η Νίκη Ορφανού είναι θεατρική συγγραφέας και σκηνοθέτις. Γράφει κυρίως στα αγγλικά και έργα της έχουν ανέβει σε θέατρα της Μ. Βρετανίας, σε φεστιβάλ και στο BBC. Έχει διακριθεί σε σημαντικούς διαγωνισμούς και έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από τον Τύπο, ενώ έργα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Στην Ελλάδα, το έργο της Ο Λούκας και ο Χρόνος επιλέχθηκε στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας 2014 (ΕΚΔΙΘ) και παρουσιάστηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στο ΚΘΒΕ, ενώ είναι υπό μετάφραση στα γαλλικά και τα γερμανικά. Έχουν παρουσιαστεί τρία μονόπρακτα της υπό τον γενικό τίτλο Κόκκινο στο Δάσος στο θέατρο 104, ενώ την περασμένη χρονιά σκηνοθέτησε το έργο της Το Μπαλκόνι της Τζούλιετ στον πολυχώρο Βρυσάκι.
Πρόκειται για μια εντελώς πρωτότυπη θεατρική εγκατάσταση, στην οποία πρωταγωνιστούν οι φωνές της Αμαλίας Μουτούση και του Αντώνη Μυριαγκού, ηχητικά τοπία και φως. Οι φωνές αναμετριούνται με τις συνήθειες της καθημερινής ζωής, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, όλα αυτά που συνθέτουν το αφήγημα της ύπαρξης μας μέσα στον κόσμο και μας διαβεβαιώνουν ότι οι ζωές μας είναι μοναδικές. Το κοινό προσκαλείται να βιώσει μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία που βασίζεται στην ακοή, το συναίσθημα, τη φαντασία. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20.30 και στις 22.00 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Θέατρο, αλλά διαφορετικά
Σκέψεις πάνω σ’ ένα πείραμα
Ξαφνικά, πριν από λίγους μήνες, μ’ έπιασε η περιέργεια: τι συμβαίνει, άραγε, όταν ο ήχος χωρίζεται από την εικόνα; Τι συμβαίνει όταν η φωνή χωρίζεται από το σώμα;
Κάποιοι θα έλεγαν ότι δεν υπάρχει θέατρο χωρίς το ζωντανό σώμα του ηθοποιού. Γιατί να είναι, όμως, έτσι; Από τη στιγμή που έχουμε θεατρικό έργο, έχουμε θέατρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άλλωστε, είναι το θέατρο στο ραδιόφωνο.
Εντάξει, παραδέχομαι ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για αυτού του είδους το θέατρο. Ίσως να σου κρατάει καλή παρέα ενώ σιδερώνεις πουκάμισα. Αλλά εγώ δεν σιδερώνω. Φοράω τα ρούχα τσαλακωμένα, τα βρέχω λίγο, πάνω στις ζάρες, και ισιώνουν από μόνα τους στεγνώνοντας.
Πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο με φωνές και ήχους που να μην συμβαίνει αλλού (όπως το έργο στο ραδιόφωνο, που μας παραπέμπει σε μια πραγματικότητα άλλη από τη σιδερώστρα και το καλάθι των ρούχων που περιμένει), αλλά που να συμβαίνει εδώ; Και τι είναι αυτό το εδώ;
Ίσως να είναι ένας συγκεκριμένος χώρος. Μια πόρτα που ανοίγει την προκαθορισμένη ώρα. Δυο ταξιθέτες που ελέγχουν τα εισιτήρια. Θεατές που καλούνται να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα πριν μπουν.
Ίσως να είναι ένα θεατρικό σύμπαν που λαμβάνει χώρα σε χρόνο ενεστώτα, παρουσία του κοινού. Τι είναι το θέατρο αν όχι μια σχέση με τους θεατές, μια σχέση που είναι, ακόμα και άθελά μας, ακόμα και όταν δεν το θέλουμε, μια σχέση δυναμική και ρευστή;
Ίσως να είναι ένα θεατρικό σύμπαν που φτιάχνεται από φωνές, από ηχητικά τοπία, από ανάσες, από παύσεις, από ρυθμούς. Ένα θεατρικό σύμπαν μέσα στο οποίο οι φωνές έρχονται από παντού, μας ξαφνιάζουν, μας κυκλώνουν, ορίζουν τον χώρο και τον χρόνο, γίνονται σώμα.
Είναι όντως αυτό δυνατό;
Ξαφνικά, πριν από λίγους μήνες, μ’ έπιασε η περιέργεια: πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο με μέσα που δηλώνουν ότι κάτι είναι φιξαρισμένο, πλήρως ελεγχόμενο και χωρίς την ζωντανή παρουσία του ηθοποιού επί σκηνής; Μπορεί μια συγκεκριμένη αντίληψη για το θέατρο, που επιθυμεί ένα χώρο ανοιχτό, ζωντανό, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, που ενσωματώνει τη διαδικασία, που ενσωματώνει την ίδια την απορία, μπορεί αυτή η αντίληψη να επιβληθεί στα μέσα;
Ναι, νομίζω ότι οι φωνές μπορούν να γίνουν σώμα. Αυτό είναι το στοίχημα του θεατρικού κειμένου που έχει γραφτεί για να ακουστεί. Αυτό είναι το στοίχημα της συνολικής σύνθεσης. Και κυρίως, αυτό είναι το στοίχημα, και η κατάκτηση, του ηθοποιού. Μπορεί να κάνουμε θέατρο χωρίς το ζωντανό σώμα του ηθοποιού, αλλά όχι χωρίς τον ηθοποιό. Αυτός είναι που δίνει την τελική μάχη, μαζί με τα μέσα και εναντίον τους, μαζί με το σώμα και εναντίον του. Επιτέλους, να και μια βεβαιότητα.
... Κι έπειτα, υπάρχει το σκοτάδι. Και υπάρχει το φως. Το σκοτάδι και το φως ενώνονται σε κάτι, ίσως όχι από το πρώτο λεπτό αλλά σταδιακά, ενώνονται σε εικόνα, γίνονται εικόνα. Ή μάλλον, γίνονται ταυτόχρονα εικόνα και απουσία εικόνας. (Απουσία εικόνας: αυτό που βλέπεις σου θυμίζει ότι δεν υπάρχει εικόνα).
Πώς, όμως, ακριβώς λειτουργεί κάτι που είναι ταυτοχρόνως εικόνα και απουσία εικόνας; Τι ακριβώς κάνει στο μυαλό μας;
Ενώ γράφω όλα αυτά, γύρω μου πηγαινοέρχονται τεχνικοί, καλώδια, σκάλες, αριθμοί, μονωτικές ταινίες, αγωνίες, μαρκαδόροι, τυροπιτάκια, ένας υπολογιστής πεισματικά κολλημένος στο Facebook, ένας γυμνός γλόμπος που κρέμεται από την οροφή. Ο γρίφος της εικόνας (και μαζί του ένας σωρός από ερωτήσεις, απορίες, αμφιβολίες και περιέργεια) παραμένει.
Δεν υπάρχει χρόνος. Δύο τελευταίες σκέψεις: Μπορεί η φωνή (όχι το σώμα, και οπωσδήποτε όχι το γυμνό σώμα, αλλά η φωνή) να μας προκαλέσει την αίσθηση της οικειότητας; Μπορεί αυτή η οικειότητα να γίνει υπερ-βολική;
Και ακόμα: Σ’ αυτό το σύμπαν, με τη φωνή, τον ήχο, τη σιωπή, την εικόνα και την απουσία εικόνας, πώς λειτουργεί η μνήμη και η φαντασία;
Νίκη Ορφανού
