Δυο γυναίκες. Μερικά απογεύματα. Ζωές που ξοδεύτηκαν, δεν υπάρχουν φταίχτες, δεν υπάρχουν θύτες αλλά ούτε και θύματα. Μόνο μια Μοίρα που έτσι αποφάσισε. Όμως ποιος πραγματικά ορίζει τη ζωή μας και το θάνατό μας; Στο έργο «Δυο γυναίκες χορεύουν» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Καταλανούς συγγραφείς, στο Θέατρο Ιλίσια η Χρυσούλα Διαβάτη και η Θάλεια Ματίκα δε δίνουν απαντήσεις, χορεύουν όμως έναν παράδοξο χορό που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
Η μία θέλει να μιλάει συνέχεια, η άλλη κρατάει τα μυστικά της στη σιωπή. Και ξαφνικά ένα δώρο- ένα σπάνιο κόμικ. Και μετά ένα ακόμα δώρο- ένα ταξίδι στο Παρίσι, στην πόλη του Φωτός. Οι άνθρωποι επικοινωνούν όταν λένε ιστορίες, έτσι και αυτές οι δύο γυναίκες στην παράσταση του Τάσου Ιορδανίδη, αφηγούνται, χωρίς μελοδραματισμούς, τις ιστορίες τους και αγαπιούνται βαθιά, όπως ίσως δεν μπόρεσαν ποτέ να αγαπηθούν ποτέ άλλοτε.
Έζησαν μόνες μια ζωή και λίγο πριν το τέλος βρίσκουν η μία καταφύγιο στην άλλη. « Όλοι θα καταλήξουμε με κάποιον ή με κάτι. Κι είναι να καταλήξεις με κάποιον παρά με κάτι» έγραφε χρόνια ο Τένεσι Ουίλιαμς. Σε αυτό το έργο λοιπόν οι δυο ηρωίδες έχουν αφήσει τις ζωές τους να στοιχειωθούν από εφιάλτες ή την απόλυτη ανυπαρξία, τελικά όμως στέκονται τυχερές και καταλήγουν η μία με την άλλη. Και τότε αποφασίζουν να πεθάνουν. Μαζί. Χορεύοντας ένα τραγούδι του Φρανκ Σινάτρα , του αγαπημένου τραγουδιστή της μίας, σε μια δεύτερη εκτέλεση από τον Ρόμπιν Ουίλιαμς που θαυμάζει η άλλη. Κι κάπως έτσι η αναπόφευκτη μοίρα μας- ο θάνατος- δε μοιάζει και τόσο τρομαχτική, ούτε και τόσο θλιβερή, απλώς συμβαίνει. Ανώδυνα, γιατί σημασία δεν έχει το τέλος, αλλά να βρεις κάποιον να αγαπήσεις και να σε αγαπήσει. Τόσο απλά…
Η Χρυσούλα Διαβάτη, μια μεγάλη ηθοποιός που ξέρει να κερδίζει το κοινό, και η Θάλεια Ματίκα στην καλύτερη και πιο μεστή της ερμηνεία, σε αυτό το έργο με την έντονη εσωτερική δράση, αποκαλύπτουν με χιούμορ, ρυθμό και υποκριτική ακρίβεια αυτές τις δυο γυναίκες, σε μια παράσταση που τελειώνει με ένα θάνατο , αλλά ουσιαστικά μιλάει για το μεγάλο δώρο της ζωής.
Α.Κ.
