ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΚΥΛΑΕΙ

 Vanya. Δέκα χρόνια μετά. Ίσως η πιο διαφορετική παράσταση των Blitz έως τώρα. Ο ρεαλισμός ενός σπιτιού και η κατάδυση στο εσωτερικό τριών ψυχών που θα μπορούσαν να είναι κάποιοι από εμάς στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου που έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του. Λευκές κουρτίνες, μπεζ παρκέ, clean cut ατμόσφαιρα και  μια γλάστρα.  Τρεις ήρωες που ξέμειναν από κάποιο έργο: η Έλενα, ο  Αστρώφ και ο Βάνιας.  Θραύσματα σκέψεων, απολογισμοί, ανακοινώσεις στην ανθρωπότητα, σε όσους θα έρθουν μετά… Ο Τσέχωφ πάντα φαντασιωνόταν το μέλλον με ελπίδα και πίστη. Κι όμως διαψεύστηκε, διαψεύδεται καθημερινά… Τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν αλλάζει...  Ο χρόνος κυλάει, μας συμπαρασύρει και όλα μένουν αφάνταστα ίδια...

Ακούγοντας  τα λόγια του Χρήστου Πασσαλή, της Αγγελικής Παπούλια και του Γιώργου  Βαλαή, θυμάσαι ότι κάποτε κι εσύ τα έχεις σκεφτεί ολα αυτά.  Ίσως παλιά. Ίσως σημερα το πρωί.  Ίσως όχι έτσι, αλλά κάπως έτσι. Και η ώρα περνάει…

Αυτή την αίσθηση έχεις όταν τελειώνει η παράσταση: του χρόνου, που βαραίνει, που έχει μια νεκρική σχεδόν ηρεμία. Μια ηρεμία που αν συμφιλιωθείς μαζί της θα σε καταστρέψει ή θα σε γλιτώσει άραγε;

Στο τέλος η σκηνή μένει άδεια από πρόσωπα, μόνο οι γλάστρες είναι ακόμα εκεί και οι κουρτίνες που χορεύουν σαν να τις φυσάει ένα απαλό αεράκι. Μένουμε μόνοι μας να κοιτάζουμε  … Σιωπή… Όπως θα ήθελε μάλλον και ο Τσέχωφ..

Α.Κ