Παραμονές γιορτών και το μεγαλύτερο θεατρικό «δώρο» ήρθε για άλλη μια φορά από τον χαρισματικό Νίκο Μαστοράκη που ξέρει πάντα τον τρόπο να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας, με δουλειές-προτάσεις, με παραστάσεις σπουδαίες, με αναγνώσεις συναρπαστικές… Βασισμένος στα γνώριμα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού, έφτιαξε μια δεξιοτεχνική δουλειά, που με αφορμή αυτά «φωτίζει» τον Πειραιά, τις διάφορες και διαφορετικές πτυχές του, από την Τρούμπα με τα μπουρδέλα της, τα ρεμπέτικά του, τους πολιτικούς του και τον Ολυμπιακό, τους χασικλήδες του και τα μπάνια στην ακτή Δηλαβέρη, τη μάντρα με τον θρυλικό Μπέμπη, τους άνομους έρωτες και τα παράνομα φιλιά, τα «χαστούκια» και τις προδοσίες… Θα μπορούσε απλώς να ανεβάσει το έργο ο Νίκος Μαστοράκης αλλά δεν το έκανε. Το πήρε στα έμπειρα χέρια του και με αξιοζήλευτο τρόπο «κέντησε» σ’αυτό σπουδαία αποσπάσματα από έργα πειραιωτών συγγραφέων και τραγούδια που έγραψαν ιστορία,για να μιλήσει για το τότε αλλά και με ένα μαγικό τρόπο για το σήμερα…
Μπήκα στην γενική πρόβα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και αφέθηκα να με «ταξιδέψει» μαζί με ελάχιστους φίλους που είχαν την τιμή κα τη χαρά να είναι παρόντες στην prive παράσταση Βρεθήκαμε πίσω στην Ελλάδα του ’50 που ήταν γεμάτη πληγές, φτώχεια, διχασμό, γεμάτη έρωτες -πληρωμένους και μη- κι απολαύσαμε μια σειρά εξαίρετων ηθοποιών σε αληθινά συναρπαστικές ερμηνείες να «γίνονται» με την άρτια καθοδήγησή του οι πολύπαθοι ήρωες του έργου. Στο γεμάτο από έπιπλα σκηνικό-κρεβάτια, τραπεζαρίες, μπαρ, κομοδίνα, ντουλάπες ασφυκτικά βαλμένες στον χώρο για να δείξουν την ασφυξία που νιώθουν οι ρόλοι- ο έξοχος Αιμίλιος Χειλάκης, η σπουδαία Φωτεινή Μπαξεβάνη, η άψογη Αθηνά Μαξίμου, η ακριβέστατη και έντονη Ελισάβετ Μουτάφη, ο ευθύβολος Διαμαντής Καραναστάσης, η καίρια Νίκη Σερέτη ,η εύστοχη Μαρσέλα Λένα, η έντονη κι απολαυστική Καίτη Μανωλιδάκη, ο έντονος Γιώργος Παπανδρέου και ο εύστοχος Κώστας Κοράκης. Μια ομάδα γερή που κέρδισε τη νίκη με την δυνατή προπόνηση που της έκανε ο μαιτρ Νίκος Μαστοράκης. Είπαμε, να μην τα ξαναλέμε: οι άλλοι κάνουν παραστάσεις, ο Μαστοράκης κάνει ΘΕΑΤΡΟ. «Ακριβό» και συναρπαστικό! Μας πήρε από το χέρι, μας πήγε μια βόλτα στην αληθινή Τρούμπα, μας έδειξε το πραγματικό, το σκληρό της πρόσωπο,μας έβαλε να ακούσουμε τις πόρνες με τους νταβατζίδες να μιλάνε όπως πραγματικά μιλούσαν-με άγριες βρισιές και με φτυσιές. Μας έδειξε απ’ τη μια τη γλύκα κι απ' την άλλη την πίκρα των Παράνομων Φιλιών, μας καθήλωσε με την ΑΛΗΘΕΙΑ του με τα Κόκκινα Φανάρια του να γίνονται στιγμές- στιγμές εκτυφλωτικά, μας συντάραξε με τον τρόπο που ξέρει να απογειώνει το όποιο έργο.
Δεν με ενδιαφέρει ούτε γιατί άργησε να ξεκινήσει η παράσταση, ούτε τι προβλήματα υπήρξαν, ούτε τι δυσκολίες προέκυψαν. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι επιτέλους άναψαν τα Κόκκινα Φανάρια και φώτισαν τα θεατρικά -και όχι μόνο- σκοτάδια μας. Τρέξτε χωρίς άλλη σκέψη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά γιατί για άλλη μια φορά ο Μαστοράκης έχει κάνει τα θεϊκά μαγικά του κι έχει φτιάξει μια παράσταση ψυχής.
Τα μπράβο ακούγονταν για ώρα την ώρα που τέλειωσε η γενική πρόβα μαζί με τα δυνατά χειροκροτήματα. Μπράβο δυνατά που έφταναν ως έξω στον περίβολο του θεάτρου. Μπράβο για τον Μαστοράκη και την ομάδα του. Μπράβο για το Μεγάλο Θέατρο που σπάνια απολαμβάνουμε πια.
Χωρίς ανάσα περνά από τα «Φανάρια» στη «Φιλουμένα» ο Μαστ. Γουστάροντας τρελά το νέο του «πάντρεμα» με την Ελένη Ράντου-δυνατό μου αποκλειστικό, μην ξεχνιόμαστε. Καλοτάξιδος να είναι και σ’αυτό το νέο του «ταξίδι» που με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένουμε όλοι μας… Ήταν πολλοί φίλοι στο κοινό-ανάμεσά τους και η πολύ αγαπημένη του και αγαπημένη μου Μαρίνα Ασλάνογλου. Φώναζε ασταμάτητα μπράβο και τα πανέμορφα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα. Όπως κι όλων όσων ζήσαμε την θεατρική μέθεξη της παράστασης… Αυτό κι αν συμβαίνει σπάνια πια.
