Εμπρός, λοιπόν, ας μιλήσουμε για ακυρωμένα όνειρα. Ποιος τα ακυρώνει και ποιος υποφέρει από το τέλος τους. Πόσης ζωτικής σημασίας είναι το στήριγμά τους και πόσο απαραίτητη είναι η καμπύλη της αυταπάτης.
Δεν υπάρχει καν νεκροταφείο γι' αυτά τα ξέπνοα όνειρα. Πού πάνε; Πού στριμώχνονται μέχρι να γίνουν αέρας;
Βλέπω τους ανθρώπους στο δρόμο, με ένα όνειρο λιγότερο και ένα πρόσωπο σχεδόν γκρι. Τι δε θα' διναν για μια "ρεαλιστική" αυταπάτη, να τη βρουν όσο-όσο, εκεί στους δρόμους, που περπατούν. Δίπλα στα κουλούρια και τα λαχεία..
Διαβάζω κάπου: "Πάω να οικοδομήσω τις ανοίξεις του αίματος και του γουδιού κι αφήνω, στο κενό της απουσίας μου, ετούτο το φιλί το δίχως γνωστή διεύθυνση. Δε μου έχουν ανακοινώσει, όμως, την κρατημένη θέση στη θριαμβευτική παρέλαση της νίκης και το μονοπάτι που βγάζει στο δρόμο μου είναι φωτοστεφανωμένο από δυσοίωνες σκιές."
Και κλείνω θέση στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, για τον "Δον Κιχώτη" του Μ. Μπ. Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ συνέγραψε τον Δον Κιχώτη το 1938. Για πρώτη φορά ανέβηκε στο θέατρο Βαχτάγκοφ, το 1941, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Έκτοτε έχει ανέβει πολύ λίγες φορές και μόνο στη Ρωσία. Το κείμενο δεν είχε μεταφραστεί και δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στην Ευρώπη, μέχρι σήμερα.
Χρύσα Φ.
