Η παράσταση του "Δον Ζουάν", που έκανε πρεμιέρα προχθές στο Βασιλικό Θέατρο, είναι μια καλή πρόταση για όλους. Ένας θίασος από πολλά πρόσωπα, που άκουσαν με προσοσχή τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, δίνουν μια καλά μελετημένη πνοή στο μολιερικό κείμενο, που 350 χρόνια μετά βρίσκει φρέσκο έδαφος για να θέσει τα ερωτήματά του. Πώς να υπάρχεις χωρίς να υποτάσσεσαι; Μια τέτοια ελευθερία είναι εφικτή; Και αν ναι, ποιο το τίμημα γι’ αυτόν που τη βιώνει, για τους άλλους που την υφίστανται;
Ο Δον Ζουάν δεν αντέχει αλυσίδες και τέτοια. Βγάζει την κυνική του γλώσσα στα μούτρα όλων όσοι επιθυμούν να ζουν κάτω από στερεότυπα, δογματικές νόρμες και σκοταδιστικές γενικεύσεις. Γι' αυτό κι εγώ του αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι.
Να το πάρουνε οι χτίστες
και να στήσουν σκαλοπάτια
απ' τη γη ν’ ανέβω πάνω
ν’ ανεβώ και ν’ ανασάνω
Παραβάτες κολασμένοι
απ’ τον έρωτα δαρμένοι
όλη τη χρονιά αλήτες
και το Μάη δροσουλίτες
(Στίχοι: Θαν. Παπακωνσταντίνου)
Χρύσα Φωτοπούλου
