ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΘΕΑΤΡΟΦΙΛΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ «ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑ…» Σάββατο 11 και Κυριακή 12 Ιουλίου 2015 ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260
Και γιατί να μη χάσετε; Αναδημοσιεύουμε παρακάτω τη θεατρική γνώμη της αρθρογράφου μας Πίτσας Στασινοπούλου, για να καταλάβετε πόσο μα πόσο σπουδαία παράσταση είναι. [Ακολουθεί δελτίο Τύπου].
Είδαμε χθές βράδυ [22 Ιουλίου 2014] + σχολιάζουμε ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ...
Σε ένα κατάμεστο θέατρο Κήπου, γίναμε κοινωνοί μιας μοναδικής θεατρικής εμπειρίας, από αυτές που τυπώνονται ανεξίτηλα σε καρδιά και μυαλό και σε συντροφεύουν σταθερά… Η θεατρική ομάδα «Εν δυνάμει» και η σκηνοθέτιδα Ελένη Ευθυμίου με την παράσταση «Άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα», μας πήραν τρυφερά από το χέρι και μας οδήγησαν σε κόσμους αυθεντικού συναισθήματος, αλήθειας και – ω του θαύματος – ευφυίας! Το εγχείρημα, ίσως από τα δυσκολότερα και η πλήρης επιτυχία του, ένας πραγματικός άθλος! Ήδη η θεματολογία από μόνη της, που αφορά στη διαφορετικότητα των ανθρώπων με αναπηρία – και εν προκειμένω νοητική – μεταφερόμενη στο θεατρικό σανίδι, ακροβατεί επικίνδυνα. Περπατά σε τεντωμένο σχοινί, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να πέσει στο μελό, στον οίκτο, στη γραφικότητα, στην αδιαφορία, στη διάλεξη, στο κήρυγμα… άπειρες οι παγίδες.
Επιπλέον η συνύπαρξη στη σκηνή ανθρώπων «κανονικών» και «διαφορετικών» (αλήθεια ποιος ορίζει το «κανονικό», με ποιο σημείο αναφοράς;) και η ισότιμη συνεργασία τους υποκριτικά πάνω στο «επικίνδυνο» θεατρικά θέμα, ειλικρινά δεν ξέρω αν έχει προηγούμενο…. Όταν όμως όλα αυτά δεθούν αριστοτεχνικά από μια σκηνοθέτιδα με όραμα, ευαισθησία και ταλέντο, κατορθώνοντας τον ΑΘΛΟ, δεν μένει παρά να υποκλιθείς, όπως αυθόρμητα έπραξε σύσσωμο το κοινό της Δευτέρας!
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…
Που ξεκινούν με όλη την ομάδα στην σκηνή και το κάθε μέλος της να απευθύνει στο κοινό εν είδει καταιγισμού, λέξεις -σκέψεις – ατάκες- συναισθήματα- εικόνες από τον τραυματισμένο κόσμο της αναπηρίας με ανάλαφρη έως… χιουμοριστική ευαισθησία! Στη συνέχεια χάνονται για 5 λεπτά… «πάμε να ντυθούμε, δεν θα αργήσουμε, ήσυχα εσείς, έτσι;» κι εμφανίζονται και πάλι όλοι μαζί φορώντας τα ρούχα του ρόλου και παίρνοντας θέση «βολής»… Από σκηνικά σχεδόν το «τίποτα», μια οθόνη προβολής στο βάθος και τρία μακρόστενα ξύλινα κιβώτια, ικανά να μεταμορφωθούν επί τόπου σε πάγκους, κρεβάτια, ταμπέλες, τοίχους, κάγκελα… Δεν υπάρχει μια μοναδική ιστορία – σενάριο, αλλά πολλές-πολλές μοναδικές, αληθινές ιστορίες που αριθμούνται ως «σκηνή Νο….» και διατρέχουν/ αφηγούνται/ περιγράφουν/ απεικονίζουν την οικουμενική και διαχρονική ιστορία των ανθρώπων που η μοίρα επέλεξε να «παίξει» μαζί τους, να φωτίσει διαφορετικά το μυαλό τους, να προικίσει «ειδικά». Με ειδικές ανάγκες και ειδικές ικανότητες. Με κατάρα και ευλογία μαζί. Σε ένα συνδυασμό, σχεδόν ακατάληπτο για έναν συμβατικό (ή συμβιβασμένο) εγκέφαλο…
Ξεκινώντας από τη γέννηση ενός «άρρωστου» παιδιού από μια «υγιή, όμορφη, καθαρή» μαμά και περνώντας μέσα από τις αλλεπάλληλες σκηνές στην πορεία της ζωής του, βλέπουμε δραματοποιημένα με πραγματικά ευφυή τρόπο, όλα όσα συνθέτουν τον περίγυρό του. Την προσπάθεια επικοινωνίας του μπαμπά με την αμίλητη κόρη του, την αντιμετώπισή της από τα συνομήλικα παιδιά, τις βαθύτερες «σκέψεις» κι αντιδράσεις ενός παρόμοιου παιδιού και αυτές των γονιών του, το τραύμα του εγκλεισμού, τον ρόλο των «ειδικών» γιατρών. Βλέπουμε σε αναπαράσταση με ελάχιστο λόγο και περίσσεια κίνηση – παντομίμα, την ιστορική αναδρομή της αναπηρίας στους αιώνες.
Την αντιμετώπισή της από την αρχαία Σπάρτη και τον περίφημο Καιάδα, μέχρι τις αυλές των βυζαντινών, μέχρι τα βασανιστήρια και την πυρά του Μεσαίωνα, μέχρι την μέθοδο ευγονικής των Ναζί… Φθάνοντας στο σήμερα της αποδοχής, αλλά με πολλά ερωτηματικά. Το γονεϊκό «άλγος» και την αγωνία του μετά… «τί θα απογίνεις όταν θα φύγω εγώ; Πρέπει να είσαι δυνατή!» Κι από κοντά τα φάρμακα, οι ειδικοί, το ίδρυμα… κι ένας κόσμος ανάλγητος, πλασμένος για όμορφους και υγιείς, ανταποκρινόμενος πιστά στα επιβεβλημένα στερεότυπα.
Θέματα βαριά, πονεμένα έως δυσβάσταχτα. Το πώς όμως η εμπνευσμένη σκηνοθέτιδα κατάφερε να τα απαλύνει, να αφαιρέσει την βαριά φόρμα και να κρατήσει μόνο το κουκούτσι της ουσίας, να μεταφέρει αποτελεσματικά στο κοινό όλο το βαθύ μήνυμα της αποδοχής, οφείλεται αποκλειστικά στο ταλέντο, που σίγουρα της περισσεύει και όχι μόνο σ’ αυτό! Καθώς απέφυγε επιμελώς την αυτονόητη κυριολεξία, οτιδήποτε σκληρά ρεαλιστικό, οτιδήποτε μελό που θα εκβίαζε συναίσθημα «λύπησης» και αξιοποίησε στο έπακρο, τόσο τον εύστοχο συμβολισμό σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, όσο και τις ειδικές ικανότητες των ηθοποιών της.
Αποδίδοντας με κίνηση, με παντομίμα, με εικόνα, με συμβολικά στοιχεία, με φωνητικά, με χιούμορ… έντονες ψυχικές καταστάσεις στον άγνωστο κόσμο της διαταραχής. Προσφέροντας ταυτόχρονα μια ενδιαφέρουσα, συνεχή εναλλαγή στη σκηνή, χωρίς καθόλου κενά ή κούραση. Ας πούμε, η σκηνή όπου με ένα καροτσάκι φορτωμένο πορτοκάλια- σύμβολα εγκεφάλων, δίνονται παραστατικά με έξυπνο χιούμορ όλες οι «επιστημονικές» εξηγήσεις για τις εγκεφαλικές διαταραχές, θεωρείται αντικειμενικά ένα πανέξυπνο σκηνοθετικό εύρημα.
Εξίσου κορυφαία όμως σκηνή της παράστασης, θα χαρακτηρίζαμε την αυθεντική συνομιλία από οθόνης μεταξύ δύο αδελφών, ενός υγιούς κι ενός επιληπτικού, βλέποντάς τους ταυτόχρονα, ζωντανά στη σκηνή να παίζουν επιτραπέζιο παιχνίδι. Η αφοπλιστική απλότητα μιας παιδικής διήγησης σε συνδυασμό με την υπόγεια τραγικότητα της κατάστασης, ελάχιστα μάτια άφησε στεγνά… Ή η μάνα που φεύγει με το (αναγκαστικά) εξαρτημένο παιδί γαντζωμένο πάνω της…
Και πώς να μη σταθείς στην δύναμη – με όλη τη σημασία της λέξης!- της ομάδας. Μια πολυπληθής ομάδα υγιών και διαφορετικών ηθοποιών, παρούσα ΚΑΙ τα 90 λεπτά της παράστασης, σύσσωμη στη σκηνή, σε μια θεατρική συνεργασία – υπόδειγμα! Που κατάφερε ΚΑΙ τα 90 λεπτά να κρατά τα μάτια και τα αυτιά μας προσηλωμένα πάνω τους, άψογα συντονισμένοι ΟΛΟΙ μεταξύ τους, με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και εκφραστικότητα στην κίνηση, με ωραίες δουλεμένες φωνές στα πολλά τραγούδια –φωνητικά, με υποκριτικό ταλέντο, με αμεσότητα.
Κι αν όλα αυτά είναι ίσως αναμενόμενα – κι ΑΝ είναι – για κανονικούς ηθοποιούς, πώς να το πιστέψεις, αν δεν το δεις με τα μάτια σου, για ανθρώπους με νοητική διαταραχή; Που στάθηκαν ισάξια και ισότιμα δίπλα στους συναδέλφους τους στη θεατρική σκηνή, εντυπωσιάζοντας με τον άψογο συγχρονισμό και κάποιοι από αυτούς, τόσο με την κίνηση όσο και την εξαιρετική φωνή; Και πώς να μη μιλήσεις μετά για ειδικές, σπάνιες ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ; Και πόση δουλειά, υπομονή, ευαισθησία, γνώση, αγάπη, κατέθεσε η σκηνοθέτιδα –επιμελούμενη ταυτόχρονα τα κείμενα και τη μουσική - για να πετύχει αυτό το άρτιο επαγγελματικό αποτέλεσμα! Που έκλεισε συμβολικά με προσευχές… κι από αυτές κρατώ μια φράση της τελευταίας που με κάρφωσε: « Θεέ μου… θα ήθελα έναν φίλο… όχι εθελοντή… φίλο!»
Μετά από αυτό, το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι το παρατεταμένο, ενθουσιώδες χειροκρότημα του όρθιου κοινού, αναγκάζοντας τους ηθοποιούς να βγουν 3-4 φορές να χαιρετήσουν, κρατώντας ανάμεσά τους την σκηνοθέτιδα… μια γλυκιά, σεμνή, διακριτική παρουσία, Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή τη ζωή… Ευχαριστούμε ομάδα «Εν δυνάμει», ευχαριστούμε όλους τους άξιους συντελεστές, να συνεχίσετε πάντα έτσι, μια «εν δυνάμει» καταξιωμένη, δυνατή πορεία… εμείς θα είμαστε δίπλα σας!
Ήταν ένας άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας.
Αντί για σώμα είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο.
Μία προπέλα για πρόσωπο,
ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς,
και στο μυαλό αέρα.
Αέρα στο μυαλό.
Πετούσε με τη σκέψη μακριά.
Αντί για λέξεις έβγαζε ένα βουητό.
Ένα βουητό αντί για λέξεις.
Ενοχλητικό.
Και ακατάληπτο.
Κι αυτός ο άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας,
φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε.
Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά.
Μακριά.
Μόνο λίγοι.
Λίγοι.
Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση.
Κάθονταν για να δροσίζονται.
Τους μήνες τους καλοκαιρινούς.
.
Βαθμολογία
7,5 στα 10
.
ΥΓ. Θυμίζουμε και επισημαίνουμε… την σπουδαιότητα της ΕΛΕΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, μια από τις πιο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΕΣ KAI ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΝΕΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ. Δουλειά της πρωτοείδαμε τη σεζόν 2012-2013 με το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ «Με χτύπησε στις 2.45», συμπαραγωγή των τότε Δημητρίων και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» στο θέατρο Ανετον.
.
Και τις 2 παραστάσεις βραβεύσαμε στα Θεατρικά Kουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης:
-3α θεατρικά KULTUROβραβεία Θεσσαλονίκης, σεζόν 2012-2013 +ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ
KulturoΒραβείο
Καλύτερου θεατρικού συνόλου
Στην παράσταση, «Με χτύπησε στις 2.45», για την συγκλονιστική "βουβή" απεικόνιση μιας κοινωνίας που βασανίζεται, σιωπά και σπάνια αντιστέκεται. Παρασταση που πρέπει να επαναληφτεί με κάθε τρόπο για να την δει όλος ο κόσμος. Σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου. Συμπαραγωγή των Δημητρίων και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης».
Πρεμιέρα Τρίτη 23 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο «Άνετον».
.
-4α θεατρικά KULTUROβραβεία Θεσσαλονίκης, σεζόν 2013 -2014 +ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ
KulturoΒραβείο
ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
Στην ομάδα «Εν Δυνάμει» για την παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» που μας άφησε συγκινημένους με τη δύναμη που πλανήθηκε στα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μας. Τραγούδια, ποιήματα και εικόνες πλημμύρισαν την αίθουσα, ενώ σκέψεις, προβληματισμοί και δυνατά συναισθήματα μας συνόδευαν καθ ολη τη διάρκεια της.
Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου και παιδιά της ομάδας Εν Δυνάμει μιλούν για την παράσταση "Ο άνθρωπος ανεμιστήρας" [2014]
-Μια πρώτη γνώμη κριτική για την παράσταση δημοσίευσε η "Κ" οταν πρωτοπαίχτηκε και δεν ήξερε ΚΑΝΕΙΣ, στο θέατρο Καλαμαριάς, δείτε εδώ: "Μας συγκίνησε με τη δύναμη που πλανήθηκε στα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά μας η παράσταση Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα” της ομάδας Εν δυνάμει στο Δημοτικό θέατρο Καλαμαριάς." ...είδαμε + σχολιάζουμε…
.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» μετά από τις ιδιαίτερα επιτυχημένες εμφανίσεις της και τα κολακευτικά σχόλια που απέσπασε από κοινό και κριτικούς, παρουσιάζεται ξανά στην Αθήνα το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Παράξενος - Ξεχωριστός.
"Ειδικά" ικανός - Ανίκανος.
Περίεργος - Ανοίκειος.
Μη αποδεκτός - Ιδιαίτερος.
Απροσάρμοστος - Εκπαιδεύσιμος.
Υστέρηση - Διαφορετικότητα.
Γνωστή ιστορία - Ανείπωτη ιστορία.
«Ποιος είμαι αλήθεια;»
.
Αποτέλεσμα πολύμηνης συλλογικής δουλειάς, η παράσταση των «Εν δυνάμει» μιλά για τη διαφορετικότητα ως κάτι φυσιολογικό και γυρνά την πλάτη στα στερεότυπα και τις διακρίσεις. Η παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» είναι βασισμένη σε μια σειρά από καθημερινές, "ξεχωριστές" ιστορίες για την αναπηρία, τη διαφορετικότητα και τους ανθρώπους γύρω από αυτήν.
.
Όλα τα στιγμιότυπα που διαρθρώνουν την αφήγηση της παράστασης είναι εμπνευσμένα από τις αληθινές ιστορίες των ανθρώπων που τις αναπαριστούν. Η καθημερινότητα, μέσα από τραγούδια, ποιήματα και εικόνες παρουσιάζεται με έναν ποιητικό τρόπο. Ο τρόπος αυτός γίνεται η γέφυρα να ειπωθεί το ανείπωτο. Η θεατρική φόρμα αναμειγνύεται με στοιχεία ντοκιμαντέρ και οι ήρωες συστήνονται με το πραγματικό τους όνομα, προσπαθώντας να απαντήσουν στο κρίσιμο ερώτημα “ποιoς αλήθεια είμαι;”.
.
Μέσα από τη διαδρομή προς την παράσταση δόθηκε μεταξύ των μελών ο κοινός τόπος να δημιουργήσουν από την αρχή μία νέα γλώσσα επικοινωνίας, μία γλώσσα που θα ωθήσει τον θεατή να αποστασιοποιηθεί από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπά του, να σκεφτεί τα σημεία που τον ενώνουν με το "αλλιώτικο" και να ξεχάσει για λίγο αυτά που τον χωρίζουν. Η τελική σύνθεση δεν αποτελεί προϋπάρχουσα θεατρική δραματουργία αλλά προέκυψε από τα μέλη της ομάδας, η οποία συνέθεσε μια ολοκληρωμένη δραματουργικά και αισθητικά παράσταση, πάντα με βάση τις δυνατότητες όλων των ηθοποιών - έτσι ώστε να κινητοποιούν το κάθε άτομο για το “παραπάνω” και ταυτόχρονα να μην το αποκλείουν από την ομάδα.
.
Η ολοκληρωμένη συνεργασία των μελών με δυνητικές ικανότητες και των συνομήλικων νέων αποκαλύπτει τη δύναμη που έχει το σύνολο να προσπεράσει τα εμπόδια και να ενσωματώσει αρμονικά την κάθε διαφορετική πτυχή της ανθρώπινης φύσης.
Ήταν ένας άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας.
Αντί για σώμα είχε ένα χοντρό άκαμπτο σίδερο.
Μία προπέλα για πρόσωπο,
ένα κουμπί στη θέση της καρδιάς,
και στο μυαλό αέρα.
Αέρα στο μυαλό.
Πετούσε με τη σκέψη μακριά.
Αντί για λέξεις έβγαζε ένα βουητό.
Ένα βουητό αντί για λέξεις.
Ενοχλητικό.
Και ακατάληπτο.
Κι αυτός ο άνθρωπος,
ο άνθρωπος ανεμιστήρας,
φυσούσε μακριά όποιον τον πλησίαζε.
Όποιον τον πλησίαζε φυσούσε μακριά.
Μακριά.
Μόνο λίγοι.
Λίγοι.
Πολύ λίγοι κάθονταν σε κοντινή απόσταση.
Κάθονταν για να δροσίζονται.
Τους μήνες τους καλοκαιρινούς.
Το “κανονικό” είναι σίγουρα μία λέξη καταδικασμένη. Μία λέξη που αναγκάζεται να προσδιοριστεί από τον μέσο όρο. Ύστερα ακολουθεί η αντικειμενική αλήθεια - ό,τι δεν είναι “κανονικό” είναι “διαφορετικό”, είναι “άλλο”. Ποιός όμως φόρτισε το “άλλο” με αρνητικό πρόσημο; και γιατί;
Ελένη Ευθυμίου (σκηνοθεσία και μουσική)
* ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «Εν δυνάμει»
Οι «Εν δυνάμει» είναι μια ανεξάρτητη ομάδα ξεχωριστών νέων, συνομήλικων εθελοντών, γονιών και φίλων. Συστάθηκε από την Ελένη Δημοπούλου και τη Μαρία Ιωαννίδου το 2008 με σκοπό να στηρίξει και να διευκολύνει τα μέλη της να ενταχθούν ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο. Η ομάδα δημιουργίας «Εν δυνάμει» οργανώνει, αναπτύσσει και προωθεί μεικτές καλλιτεχνικές, πολιτιστικές, κοινωνικές και εκπαιδευτικές δράσεις, δίνει βήμα σε δημιουργικούς ανθρώπους, υποστηρίζει την ανοιχτή πρόσβαση στην τέχνη και ενισχύει τη διάθεση για συμμετοχή, προσφορά και συνεργασία.
Επιθυμία του θεατρικού συνόλου «Εν δυνάμει» είναι η συμβολή του σε μια Τέχνη (εν προκειμένω τη θεατρική) που επιδιώκει τη ρήξη με την παραδοσιακή αντίληψη του κοινώς αποδεκτού, μια Τέχνη που συνειδητά απομακρύνεται από τις συμβατικές φόρμες κατανόησης της κοινωνικής ζωής. Η ομάδα, με την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ελένης Δημοπούλου, έχοντας ως τώρα παρουσιάσει μεταξύ άλλων τα έργα: «Πρωινό άστρο» του Γιάννη Ρίτσου (2011), «Νόμιζα ήσουν ξένος» (μαρτυρίες προσφύγων και αποσπάσματα θεατρικών και λογοτεχνικών κειμένων, 2013), «Η Κυράνη του δάσους» της Φωτεινής Φραγκούλη (2013). Εκτός από τη Θεσσαλονίκη, οι παραστάσεις της ομάδας έχουν παρουσιαστεί σε Αθήνα, Κωνσταντινούπολη και Χαλκιδική.
Η παράσταση «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα» προέκυψε από την ασφυκτιούσα ανάγκη των μελών της ομάδας Εν δυνάμει να μοιραστούν ανοιχτά τις προσωπικές τους ιστορίες μέσα από το πρίσμα ενός καλλιτεχνικού γεγονότος.
Συντελεστές
Η τελική σύνθεση δεν αποτελεί προϋπάρχουσα θεατρική δραματουργία αλλά προέκυψε μέσα από τις πρόβες από τα μέλη της ομάδας.
Η τελική σύνθεση και επιμέλεια έγινε από την Ελένη Ευθυμίου.
Σκηνοθεσία-Μουσική: Ελένη Ευθυμίου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελισάβετ Αντάπαση
Φωτισμοί: Richard Anthony
Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Οργάνωση Παραγωγής-Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Δημοπούλου
Φωτογραφία: Ομάδα Light 16/ Διονύσης Μεταξάς
Επικοινωνία: BrainCo
Παίζουν: Κλειώ Αντωνοπούλου, Βάσω Ασίκογλου, Μαρία Δαχλύθρα, Ελευθερία Δρακουλίδου, Θέμης Θεοχάρογλου, Μαργαρίτα Καϊναδά, Δημήτρης Καλαγκάνης, Κίμων Καλαγκάνης, Άννα Καλίντσεβα, Αναστασία Καρυοφύλλη, Ευαγγελίνα Καρυοφύλλη, Μαρία Κολτσίδα, Βαγγέλης Κοσμίδης, Ηλίας Κουγιουμτζής, Γιώτα Κουϊτζόγλου, Νίκος Κυπαρίσσης, Παρμενίων Κυριακούλης, Ευτέρπη Κώστα, Λωξάνδρα Λούκας, Δημήτρης Μέξης, Αγγελική Μούσιου, Θάνος Νανάσης, Μιχάλης Ντολόπουλος, Χρύσα Παπαδοπούλου, Βασίλης Πέτρου, Αλέξανδρος Χάτσιος, Anna Hege, Χρήστος Χριστακόπουλος.
Στην παράσταση ακούγονται κείμενα των Ξαβιέ Ντυρενζέ, Νικηφόρου Βρεττάκου, Τέλλου Φίλη καιΤζ. Μ. Κουτσί.
Παραστάσεις:
Σάββατο 11 Ιουλίου στις 7.00 μ.μ. και στις 11.00 μ.μ.
Κυριακή 12 Ιουλίου στις 7.00 μ.μ.
Διάρκεια: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€ (μειωμένο), 5€ (φοιτητικό, άνω 65, άνεργοι, ΑΜΕΑ)
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2015
Πειραιώς 260 - Κτίριο Ε
Τηλ. επικοινωνίας: 210 9282900
ΠΗΓΗ: kulturosupa.gr
