Δε μου κάνει καμία εντύπωση που
η Μαρία Πολυδούρη είναι η πηγή έμπνευσης αυτής της παράστασης. Ο καιρός την συνέδεσε με τη ζωή. Πουθενά η μελαγχολία, πουθενά ο πρόωρος θάνατος. Τα ποιήματα δεν είναι μουσκεμένα από τα δάκρυα. Οι συλλαβισμοί της είναι συλλαβισμοί χορτάτου πομπού και δέκτη. Τίποτα λιγότερο. Μια γενναιόδωρη πράξη. Ένα γενναιόδωρο οδοιπορικό. Με πολλή επιθυμία, πολλή δύναμη, πολλή ένταση. Με ηθελημένη παράδοση στον Έναν και Μοναδικό. Στο σχολείο, την ώρα της Λογοτεχνίας, τα αγόρια την έλεγαν "ψυχοπλακωμένη". Πού να καταλάβουν τα μικρά αγόρια..
Solo. Μια performance που σκιαγραφεί τη διαδρομή της γυναίκας προς την ενηλικίωση, σαν σε ακανόνιστη πορεία εντός παράξενου λαβύρινθου που ξεκινά και τελειώνει στο ίδιο σημείο.
Η παράσταση αποτελεί μια συνεχή μεταφορά. Από τον αγνό έρωτα της εφηβείας στον σαρκικό πόθο της νεότητας και από την οδύνη της ωρίμανσης ως την απώλεια, τη διαχείριση της απώλειας και τελικά την αποδοχή - κάθε σταθμός λειτουργεί ως σύμβολο. Σύμβολο μεταμορφωτικό, αντιφάσεων ή αποφάσεων.
Πηγή έμπνευσης, η Μαρία Πολυδούρη. Η ποιήτρια που αναζήτησε τις απαντήσεις στη ρευστή και μετέωρη περίοδο του μεσοπολέμου και βυθίστηκε στο καταφύγιο των λέξεων, για να μιλήσει για την ανυπομονησία του νεαρού κοριτσιού, το απόλυτο του έρωτα, το οργιαστικό της νιότης και την απουσία. Την απουσία των προσώπων και την απουσία του σώματος. Μετουσιώνοντας έτσι σε τέχνη, ό,τι πριν φάνταζε μόνο αγωνία και αδυναμία απέναντι στον θάνατο.
Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013.
Χρύσα Φωτοπούλου
