”Το θέατρο ζει μέσα από τη συλλογική μνήμη. Το θέατρο είναι μια αύρα, μια διαρκής ζύμωση μέσα στις ψυχές των θεατών. Ο Κωνσταντίνος Μεγαλοκονόμου δεν αποτύπωσε ψυχρά ενσταντανέ από τις πρόβες ή τις παραστάσεις των φίφτις και σίξτις. Αποτύπωσε τη βαθύτερη σχέση μεταξύ των ηθοποιών πάνω στο σανίδι. Με τη μορφή εξαιρετικών ταμπλό βιβάν κατέγραψε την εσωτερική ζωή του θεάτρου: τη δραματική κορύφωση αλλά και το χιούμορ, την ένταση των στιγμών αλλά και τη χαλάρωση, την ομορφιά των σωμάτων αλλά και την κάποτε πνευματική τους ομορφιά, τις χειρονομίες και τις γκριμάτσες, τα βλέμματα και τη συγκίνηση.”
Βασικά Θεατής: Ελληνικό Θέατρο 1950-1960 -Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Γιάννης Ξανθούλης
