Έχουν γεννηθεί το 1997. Σε ένα χρόνο θα δώσουν πανελλήνιες. Είναι 17. Όταν έχουν όρεξη, με ρωτούν, αν έχω καμιά ιδέα για να μη βαριούνται "τόσο που θα κρατήσει το καλοκαίρι". Τους μιλάω για συναυλίες και θέατρο. Και με εμπιστεύονται. Όπως εμπιστευόμουν και εγώ εκείνους "που μου έδιναν ιδέες καλής ζωής" .
Προς αγόρια και κορίτσια που είναι μαθητές και τους περιμένει ένας Ιούλιος θεός (δανείζομαι τον χαρακτηρισμό από τον Οδ.)
"Τρωάδες". Πόλεμος, βία, ξεριζωμός, θάνατος. Να δειχθούν οι έννοιες. Με ρεαλισμό. Να μη μείνουμε στις σελίδες 134, 75, 67 του σχολικού βιβλίου της ιστορίας. Στους Βράχους του Βύρωνα. Δίπλα μας.
"Πέρσες". "Θα πάμε μαζί στην Επίδαυρο;" "Ναι". Απομαγνητοφωνούσα τη συνέντευξη του Άκη Σακελλαρίου και ο Ρ. μου 'κανε παρέα. "Δεν είχε περάσει ποτέ απ' το νου μου ότι θρηνούσαν και οι Πέρσες.."
"Η ιστορία της αυτοθυσίας" στο Skrow. "Πίναμε καφέ απέναντι απ' το θέατρο και είδαμε την αφίσα." "Μ' αρέσει που παρατηρείτε τα πάντα" απαντώ. Χαμόγελο.
"Βάτραχοι" από το Εθνικό. Ένας Αριστοφάνης πριν την ενηλικίωση είναι η πρώτη μετωπική με το σοβαρό χιούμορ. Υπάρχουν πιθανότητες εθισμού και είναι τέλειο.
"Καταστρούπολη" στην Πόρτα της Καλογεροπούλου. Ευκαιρία για να αναθεωρήσεις σχετικά με το παιδικό θέατρο. "Όλο κάτι χαζομάρες, όταν ήμασταν μικροί, βλέπαμε, τρώγοντας γαριδάκια και πατατάκια".
ΥΓ. Στα δικά μου 17, ένα βράδυ που είχα μπουχτήσει από τύπους και ορισμούς, πήγα με το ποδήλατο στο Κάστρο και είδα κρυφά πρόβα του Κακλέα. Θυμάμαι τη νύχτα εκείνη με την παραμικρή λεπτομέρεια. Και κάτι σημαίνει αυτό.
Xρ. Φ
