Μ' αρέσει πολύ που συνομήλικοί μου άνθρωποι μαζεύονται, συζητούν και τάκα τάκα λένε "θα κάνουμε αυτό. Τέρμα". Φαντάζομαι κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε η ιστορία της παράστασης "Κάπου περνούσε μια φωνή". Ο Ηλίας Βογιατζηδάκης, η Μυρτώ Πανάγου και η Νατάσα Παπανδρέου δραματοποιώντας εκ νέου τη νουβέλα του Ναπ. Λαπαθιώτη "Κάπου περνούσε μια φωνή" θέλουν να πουν κάποιες ακέραιες κουβέντες γύρω από την διαβόητη εποχή της αθωότητας.
Σ' αυτό το τρυφερό έργο του ο συγγραφέας παραθέτει σαν σκηνικό του Τσαρούχη και την Αθήνα της αθωότητας, και τις γειτονιές της καντάδας και τους έρωτες, τους απόλυτους, τους μέχρι τον ουρανό, τους αδιαπραγμάτευτους. Οι τρεις ηθοποιοί ξέρουν ότι σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί μια εποχή με αθώες εξάρσεις, λυρικές θυσίες και μεγαλόπνοα όχι. Με τα κομμάτια της δικής τους αθωότητας μιλούν για τις μεγάλες πράξεις. Τις θεμιτές. Τιμής ένεκεν. Πράξεις αμόλυντες από τον φόβο και τη νωθρότητα. Την αναβολή και τη δυστυχία.
Στην Ελευσίνα, στο Φεστιβάλ των Αισχυλείων, την Παρασκευή 25/7 θα 'χετε την ευκαιρία να εικονοποιήσετε ό,τι εσωκλείουν οι φράσεις του Λαπαθιώτη που ίσως να' χετε διαβάσει.
"Ο Λαπαθιώτης αυτοκτόνησε 56 χρόνων, το 1944 χρησιμοποιώντας ένα από τα όπλα του στρατιωτικού και υπουργού πατέρα του, τα περισσότερα από τα οποία ο ίδιος τα έχει χαρίσει στον ΕΛΑΣ. Η σφαίρα, κατευθείαν στην καρδιά. Το 'ξερες;". "Όχι, Ν. δεν το 'ξερα".
Χρύσα Φωτοπούλου
(Φωτογραφία: Αλ. Ακρίβος)
