Είναι φρίκη να πεθαίνεις νέος. "Μέσα στη ζωή όλα". Πού ακριβώς; Πού ακριβώς είναι κρυμμένα αυτά τα συμβόλαια θανάτου, πρόωρου θανάτου, να πάμε να τα κάψουμε; Ο Κ. Παπαχρόνης πέθανε, χτύπησε με τη μηχανή του και πέθανε, 6 χρόνια πριν. 2 Δεκεμβρίου 2008. Στα αριστερά του ήταν η Βουλή των Ελλήνων, δεξιά το στολισμένο δέντρο της πλατείας, που τέσσερις μέρες μετά θα γινόταν στάχτη. 4 μέρες μετά δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο..
Ομίχλη και παγωμένα δακρυγόνα.
Είναι μεγάλη ή μικρή η ζωή; Ασαφή όλα όσα λέγονται. Και ένα τεράστιο "αν" να ακούγεται σαν σειρήνα ασθενοφόρου. Ο Παπαχρόνης ήταν στην αρχή των 30. Δε φανταζόταν τίποτα. Δεν περίμενε τίποτα απ' όλα αυτά. Η στιγμή ξεπερνάει και τους θεούς. Τέλειωσαν όλα, ενώ θα μπορούσαν να μην είχαν τελειώσει.
Ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1977. Ο πατέρας του υπήρξε εκπαιδευτικός και ένας από τους ιδρυτές των μουσικών σχολείων στην Ελλάδα. Το 1997 πέρασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ' όπου και αποφοίτησε το 2000. Έκτοτε συμμετείχε ανελλιπώς σε θεατρικές παραστάσεις. Σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στην Αθήνα, από τη σύγκρουση της μοτοσικλέτας του με διερχόμενο αυτοκίνητο. Η κηδεία του έγινε στην Κατερίνη. Τελευταία του θεατρική εμφάνιση υπήρξε η παράσταση "Το ξύπνημα της Άνοιξης" του Εθνικού Θεάτρου.
Στην πράσινη κολώνα, κοντά στο Τραμ, ένα κορίτσι κόλλησε ένα χαρτί που έγραφε " πριν "φύγεις" ήσουν με την παρέα σου απέναντί μας και γελούσες δυνατά. Μετά..πώς..δεν ξέρω.."
Έτσι, αποκαμωμένος, σε αποχαιρετώ
περιμαζεύοντας εικόνες από ένα ένδοξο παρελθόν.
Ελάχιστες αποσκευές ενός σύντομου ταξιδιού.
Απλώνοντας στον ήλιο της προσμονής
τα σπασμένα φτερά του ανεκπλήρωτου.
Αφήνοντας πίσω μου ίχνη βαθιά σαν τις πληγές σου,
λασπωμένα μονοπάτια μιας βουρκωμένης άνοιξης.
Κάνει αιώνες να ξημερώσει...
Είπε ο Κωνσταντίνος Παπαχρόνης και χάθηκε με τη μηχανή του πέρα μακριά..
Χρύσα Φωτοπούλου
