Ο Γιώργος Λαζάνης ήταν ο μεγάλος μαθητής του Κουν, χρόνια πρωταγωνιστής στις παραστάσεις του δασκάλου του και συνεχιστής της παράδοσης του Θεάτρου Τέχνης. Ένας άνθρωπος βαθιά αφοσιωμένος, πραγματικά ταγμένος την τέχνη του . Όταν στον «Βασιλιά Ληρ» μια μέρα ανέβασε πριν από την παράσταση είκοσι δύο πίεση, επέμενε να παίξει, γιατί όπως έλεγε « τι καλύτερο από το να φύγεις παίζοντας;» Κι αν οι ηθοποιοί δεν είχαν ασκήσει βέτο ότι εκείνοι δεν πρόκειται να παίξουν σίγουρα η παράσταση θα είχε γίνει. Γιατί για τον Λαζάνη το θέατρο ήταν θρησκεία. Το υπηρέτησε με πάθος μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Τον θυμάμαι να κατεβαίνει τα σκαλιά του Υπογείου ή να ανεβαίνει τη σκάλα στην Ιπποκράτους, όπου στεγάζεται η σχολή του Θεάτρου Τέχνης, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι να τον έχω δει να βγαίνει. Σαν να έμενε πάντα εκεί... Εκεί ήταν το σπίτι του, αυτή ήταν η οικογένειά του. Και της έμεινε πιστός μέχρι τέλους, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπιζε .
Πολλοί θυμούνται τον Λαζάνη ως ηθοποιό, δάσκαλο ή σκηνοθέτη, και ίσως κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν ένας εμπειρικός καλλιτέχνης. Λάθος, ο Λαζάνης ήταν ένας θεατράνθρωπος εξαιρετικά διαβασμένος, με μεγάλη καλλιέργεια και απίστευτη τεχνογνωσία της θεατρικής τέχνης.
Και δεν ήταν αυστηρός, όπως πολλοί πιστεύουν. ήθελε να δίνεις όλο τον εαυτό σου στο θέατρο, μόνο αυτό. Και εκεί που νόμιζες ότι μπορεί να βάλει τις φωνές, αυτός σαν ποιητής σου έστρεφε την προσοχή στον ήλιο που έλαμπε, ή σε ένα πουλάκι στο παράθυρο. Βαθιά διεισδυτικός, ήξερε να σε διαβάζει και να σε καταλαβαίνει.
Άνθρωποι σαν τον Λαζάνη ακόμα κι όταν φεύγουν, είναι πάντα κάπου εδώ, γιατί εμφύσησε σε πολλές γενιές ηθοποιών το ήθος και την αγάπη για το θέατρο.
Α.Κ
