Ο Βασίλης Φωτόπουλος ήταν επιφανής Έλληνας ζωγράφος, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνογράφος. Αν και έμεινε γνωστός κυριώς χάρη στο Όσκαρ που κέρδισε, ο Φωτόπουλος ήταν ένας σπάνιος καλλιτέχνης. Έλεγε ότι " το μη απαραίτητο ορίζει τον άνθρωπο, τον κάνει να σταθεί στα πόδιά του", ορίζοντας με αυτό τον τρόπο την αξία και τη σημασία της τέχνης για την ανθρώπινη φύση.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1934 και σπούδασε ζωγραφική σε νεαρή ηλικία δίπλα στον τον Βαγγέλη Δράκο. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο ήταν τα μεροκάματα που έκανε βάφοντας τα σκηνικά για τον επιθεωρησιακό θίασο του «Ακροπόλ» και στο θέατρο «Μπουρνέλλη». Το 1958, ο Κωστής Μπαστιάς, τότε διευθυντής της Λυρικής, του αναθέτει τη σκηνογραφία και τον σχεδιασμό των κοστουμιών για την όπερα του Τζ. Μπ. Περγκολέζι «Η υπηρέτρια κυρά». Ηταν η αρχή της συνεργασίας του με την ΕΛΣ ως σκηνογράφου και ενδυματολόγου. Δεν αρκέστηκε όμως στη σταθερότητα και την ασφάλεια μιας μόνιμης θέσης, αλλά άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό, για να δει από κοντά τις εξελίξεις στα εικαστικά και το θέατρο.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνεργάστηκε με τους Μ. Θεοδωράκη, Μ. Κακογιάννη και Μποστ για την «Ομορφη πόλη». Ακολουθεί το άνοιγμα στο εξωτερικό. Κάνει και τα 75 σκηνικά για την ταινία «Αμέρικα, Αμέρικα» μαζί με τον Αμερικανό Τζιν Κάλαχαν. Ομως ο σκηνοθέτης παρέλειψε το όνομα του Φωτόπουλου στους τίτλους. Οταν ο τελευταίος παραπονέθηκε στον Καζάν, εισέπραξε την απάντηση: «Μα ποιος θα πίστευε ότι αυτά τα σκηνικά είχαν γίνει από ένα Ελληνόπουλο...» Ετσι το Οσκαρ με το οποίο βραβεύτηκε η ταινία για τη σκηνογραφία της πήγε στον Κάλαχαν. Τελικά η δικαίωση και διεθνής καταξίωση ήρθε με τον «Ζορμπά» του Μιχάλη Κακογιάννη, στα 30 του μόλις χρόνια.
Από το 1964 έως και τη χούντα, μοίρασε τη ζωή του μεταξύ Ελλάδας και Αμερικής ενώ από το 1967 έως τη μεταπολίτευση έμεινε στις ΗΠΑ. Ηρθε στην Ελλάδα μόνο το 1973 για να σκηνοθετήσει την ταινία «Ορέστης».
Πίστευε ότι σκηνικά και ενδύματα στο θέατρο οφείλουν να υπηρετούν το κείμενο και τον συγγραφέα. Απέφευγε τις συμπαγείς κατασκευές, τα έντονα χρώματα και προτιμούσε τα ελαφρά υλικά (κυρίως χαρτί, πανί, ξύλο και πλαστικό). Σε όλη την πορεία του δεν έχασε την επαφή με τη ζωγραφική και αντιμετώπιζε τα σκηνικά ως τρισδιάστατο ζωγραφικό έργο. Από το 1980 αφιερώνεται στον χρωστήρα και περιηγείται σε μοναστήρια. Εργα του υπάρχουν σε διάφορα μουσεία και σε αρκετές ιδιωτικές συλλογές.
Πέθανε στις 14 Ιανουαρίου του 2007.
