Για τον Γιώργο Κοτανίδη, το «Ελεύθερο Θέατρο», που ολοκλήρωσε τον κύκλο του το 1975, ήταν ένας «ομαδικός βηματισμός προς την ουτοπία», ένα «σάλτο μορτάλε» προς το άγνωστο και τη δημιουργική ανασφάλεια, πυροδοτημένο από την επιθυμία «να αλλάξει η μοίρα του ηθοποιού σαν απλού εκτελεστή».
Ηταν μιά «φωτιά με μεγάλες φλόγες» που άλλους έκαψε («τους πιο ευαίσθητους κι ίσως τους πιο ταλαντούχους») κι άλλους εξακολουθεί να θερμαίνει ακόμη («ουδέποτε έκτοτε αφοσιώθηκα σε θεατρική δράση τόσο ολοκληρωτικά»), χωρίς να λείπουν κι εκείνοι που τη χρησιμοποίησαν σαν καύσιμο για τις μετέπειτα «λαμπρές» καριέρες τους, «φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζουν το "Ελεύθερο Θέατρο" στα βιογραφικά τους ως αποκλειστική τους δημιουργία, ενώ εντάχθηκαν στο θίασο πολύ αργότερα»...
Υβόννη Μαλτέζου, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου, Αγγελική Κυριαζάκη, Χριστίνα Σιμοπούλου, Κώστας Αρζόγλου, Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Σκυλοδήμος, Γιώργος Σαμπάνης, Δημήτρης Καμπερίδης, Γιώργος Κοτανίδης συν ο σκηνογράφος Γιάννης Λεκκός. Αυτοί αποτελούσαν τον πυρήνα της ομάδας.
Μια ομάδα νέων παιδιών δημιουργεί έναν πρωτοπόρο θίασο που κερδίζει τη νεολαία και το κοινό από την πρώτη κιόλας παράσταση. Μπαίνει δυναμικά στο θεατρικό προσκήνιο αναζητώντας το καινούργιο, μια άλλη αισθητική στη μορφή και ένα άλλο νόημα στο περιεχόμενο. Αλλάζει τις δομές και τον τρόπο παραγωγής του θεάματος, βάζοντας ως στόχο την απόλυτη ομαδοποίηση, και αποσπά την εκτίμηση και την αγάπη του κόσμου.
Ταυτόχρονα μπαίνει στο μάτι της Ασφάλειας των δικτατόρων, που παρακολουθούν κάθε της βήμα. Τα μέλη του θιάσου, ζώντας σε μια εποχή σκληρή και επικίνδυνη, μπαίνουν στη φωτιά και παίρνουν θέση. Όλοι ανεξαιρέτως είναι πολιτικοποιημένοι και εχθρικοί προς το καθεστώς συμμετέχοντας στο φοιτητικό κίνημα που αναπτύσσεται εναντίον της χούντας. Μερικοί οργανώνονται σε μια επαναστατική οργάνωση, δουλεύουν με πάθος γι’ αυτήν και θέλουν να τους εντάξουν όλους. Αυτό προκαλεί τριβές, συγκρούσεις, διασπάσεις, επανενώσεις, αλλά και διαρκή δημιουργία.
Μετά την παράσταση και τα χειροκροτήματα, ακολουθούν τα κυνηγητά, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια. Από τη σκηνή του θεάτρου στην απομόνωση της Ασφάλειας, από τις φυλακές του Κορυδαλλού σε μια καινούργια πρεμιέρα.Ένα προσωπικό αφήγημα του Γιώργου Κοτανίδη για τη δημιουργία και την πορεία του Ελεύθερου Θεάτρου, καθώς και τη δράση του ΕΚΚΕ και των άλλων επαναστατικών και αντιστασιακών οργανώσεων την περίοδο της χούντας.
(*Φωτογραφία: "Η πτήση του Λίντμπεργκ στο Γκαίτε". Από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Κοτανίδη ©)
