«Δεν έχω επιθυμία θανάτου, κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε. Το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών, όμως, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια».
Ήταν Ιανουάριος του 1995, όταν η Βρετανίδα θεατρική συγγραφέας Σάρα Κέιν, που ήρθε στη ζωή στις 3 Φεβρουαρίου 1971, από την απόλυτη αφάνεια αποκτά διεθνή αναγνωρισιμότητα. Τη χρονιά εκείνη, το Royal Court Theatre Upstairs παρουσιάζει το πρώτο της έργο με τίτλο «Blasted», που παραλλήλιζε τη Βρετανία με τη Βοσνία. Η αντίδραση των κριτικών ήταν καθολική καταδίκη.
Ο Jack Tinker της Daily Mail έκανε λόγο για «αηδιαστική γιορτή βρομιάς», ενώ ο Charles Spencer της Telegraph το αποκάλεσε «δυσάρεστο έργο», σημειώνοντας ότι λανθασμένα πίστευε πως «η ικανότητα να προκαλείς ρίγη αηδίας είναι ό, τι χρειάζεται ένας συγγραφέας». Παρότι οι εφημερίδες βάλθηκαν εναντίον της από την πρώτη στιγμή, υπήρχαν κι εκείνοι που είχαν διαφορετική άποψη. Ένα γράμμα θαυμασμού από τον Harold Pinter, που ανέφερε ότι «αντιμετώπιζε κάτι χειροπιαστό και πραγματικό και άσχημο και οδυνηρό», ήταν το πρώτο σημάδι.
Το 1996, της ανατίθεται από το Gate Theatre να γράψει ένα νέο έργο. Έτσι προέκυψε το «Ο Έρωτας της Φαίδρας», μια προσαρμογή του ελληνικού μύθου για τον έρωτα της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο. Η νέα καταδίκη δεν άργησε να εκδηλωθεί. «Εδώ δεν απαιτείται κριτικός θεάτρου, απαιτείται ψυχίατρος», έγραφε η Telegraph.
Την ίδια απήχηση είχε και το επόμενο έργο της «Cleansed». Όπως και το «Blasted», απέδιδε τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης – ακρωτηριασμένα άκρα, μεταμόσχευση πέους σε γυναίκα, ηρωίνη που χορηγείται από το βολβό του ματιού – μια εξαιρετικά «μαύρη» απεικόνιση της ανθρωπότητας.
«Δε θεωρώ τα έργα μου καταθλιπτικά, ούτε πιστεύω ότι τους λείπει η ελπίδα. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Joy Division, γιατί τα τραγούδια τους με ανεβάζουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο, πιο ελπιδοφόρο από το να δημιουργείς κάτι όμορφο για την απελπισία ή μέσα από απελπισία», έλεγε η ίδια.
Με την έλευση του 4ου έργου της Crave, η κατάσταση αλλάζει. Ο Charles Spencer, που τον Μάιο του 1998 περιέγραψε το «Cleansed» ως έργο «βαρετής, γλωσσικής ανεπάρκειας», ξαφνικά μιλά τον Αύγοστο του ίδιου έτους για ένα «σύντομο, καλογραμμένο θεατρικό έργο που σε στοιχειώνει». Οι κριτική αρχίζουν να μιλούν για τη νέα «ωριμότητα» της Κέιν, γράφοντας: «Οι καλύτεροι συγγραφείς του Royal Court - Mark Ravenhill, Conor McPherson και ακόμη και η Sarah Kane – όλοι μοιάζουν ότι δεν αποτελούν σύντομη μόδα. Έχουν τη δική τους ξεχωριστή φωνή».
Η σύντομη ζωή της Κέιν ήταν εξίσου επεισοδιακή με την επαγγελματική της καριέρα. Στα 28 της χρόνια έδωσε τέλος στη ζωή της, όταν βρέθηκε κρεμασμένη στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της. Παρότι πολλοί τη χαρακτηρίζουν καταθλιπτική και σοκαριστική, εκείνη εξηγεί: «Δεν έχω επιθυμία θανάτου, κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε. Το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών, όμως, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια».
