Την πρώτη φορά που είδα το πρόσωπο του Κάρολου Κουν ήμουν 13 χρόνων στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου μεγάλωνα, στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. (Στην Ορέστεια και στον Προμηθέα Δεσμώτη που είχα παρακολουθήσει στο Κηποθέατρο Καζαντζάκη τα έτη 1982-83, δεν θυμάμαι να εμφανίστηκε στο χειροκρότημα της υπόκλισης στη σκηνή).
Ήταν η φωτογραφία του νεκρού Κάρολου Κουν στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου δίπλα στην Μητρόπολη Αθηνών όπου η σωρός του είχε εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.
Όταν πέρασα στη Φιλοσοφική στην Αθήνα, σχεδόν κάθε Κυριακή, επισκεπτόμουν τον τάφο του στο Πρώτο Νεκροταφείο (που πάντα κάποιος είχε αφήσει πάνω του ένα τσιγάρο Marlboro light) και συχνά το καμαρίνι που είχε δημιουργήσει για τον Κουν στο Θεατρικό Μουσείο ο Διονύσης Φωτόπουλος. Και βέβαια δεν έχανα παράσταση για παράσταση στις δυο σκηνές του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ, μερικές από αυτές και δυο φορές.
Όταν γνώρισα τον Λευτέρη Βογιατζή, σταμάτησα να παρακολουθώ το Θέατρο Τέχνης (αλλά και θέατρο γενικότερα). Βέβαια, ο Βογιατζής διέθετε ένα τρομερό ενδιαφέρον για τα παιδιά που έβγαιναν από τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και η Ρένη Πιττακή μαζί με τον μακαρίτη Δημήτρη Οικονόμου υπήρξαν μόνιμοι τροφοδότες ηθοποιών στις ακροάσεις στο θέατρο της οδού Κυκλάδων.
Το 2003 για ένα χρόνο δούλεψα διατηρώντας το μπαρ του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης, περνώντας ώρες με τον ήδη άρρωστο και αυστηρό Γιώργο Λαζάνη.
Μετά όλα πήραν μια σχεδόν μια μεταφυσική υπόσταση.
Στο μυαλό μου πάντα ο Κουν είναι οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του...
"Μόνος φέρω φορτίο βαρύ
ξανοίχτηκα μόνος, μόνος στέκω.
Στράτα ακολουθώ μα πού οδεύω δε… γνωρίζω."
Ο Κάρολος Κουν έφυγε σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια. Στο συρτάρι του δωματίου του στο νοσοκομείο Υγεία, όπου κατέληξε, βρέθηκε η ιδιόχειρη διαθήκη του με την οποία όριζε τους συνεχιστές του Θεάτρου Τέχνης ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ και τους κληρονόμους των προσωπικών του αντικειμένων. Ο Κουν πέθανε φτωχός και δεν διέθετε κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο πλην των βιβλίων, των δίσκων, των λουλουδιών και των έργων τέχνης που του είχε χαρίσει κυρίως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Γιάννης Μόραλης και ο Διονύσης Φωτόπουλος.
