Ο Γκέοργκ Μπίχνερ ( Ντάρμστατ 1813 - Ζυρίχη 19 Φεβρουαρίου 1837) ήταν Γερμανός συγγραφέας και δραματουργός. Προς τιμήν του απονέμεται το Βραβείο Γκέοργκ Μπίχνερ που θεωρείται απο τις σπουδαιότερες διακρίσεις. Eίναι ένα από τα αινίγματα του ευρωπαϊκού -συγκεκριμένα του γερμανικού- Ρομαντισμού. Σπουδαίο μυαλό με τεράστια όρεξη για μάθηση, δεν έγραψε πολλά κείμενα, αλλά τα τρία θεατρικά έργα του, αποτελόυν σταθμούς στη γερμανική -και την ευρύτερη ευρωπαϊκή- πνευματική παράδοση.
Από αυτά μόνο το «Λεόντιος και Λένα» (1836) παρουσιάστηκε πριν από τον 20ό αιώνα (το 1895), καθώς στην εποχή του θεωρήθηκε πολύ επαναστατικός και ακατανόητος. Σε αυτό το έργο ο Μπίχνερ χρησιμοποιώντας ευφάνταστα ένα παραμύθι, γράφει μια πικρή «κωμωδία» - απάντηση στον Γερμανικό ρομαντισμό, που καταγγέλλει την κοινωνική παρακμή και την υποκρισία. Τα άλλα δύο, Ο θάνατος του Νταντόν (1835) και ο ημιτελής Βούτσεκ (1836), πρωτοπαίχθηκαν στη Γερμανία στις αρχές του εικοστού αιώνα. Μια εποχή που γίνεται το άλμα από το ρεαλισμό και το ψυχολογικό θέατρο στον εξπρεσιονισμό. Η γραφή κινείται σε αυτό το ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο. Αυτό το παράδοξο κράμα έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και παραμένει πρόκληση για τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς.
Ο Βόυτσεκ γράφτηκε το 1836 στη Γερμανία, αλλά δεν πρόλαβε να τον ολοκληρώσει, γιατί πέθανε. Κι όμως, αυτό το έργο, με τις μικρές αποσπασματικές του σκηνές, των οποίων η σειρά είναι ένα αίνιγμα, επηρέασε όσο λίγα το θεατρικό τοπίο του 20ού αιώνα. Ο Βόυτσεκ βασίστηκε μια ιατρική περίπτωση: Το 1824 ο κουρέας Γιόχαν Κρίστιαν Βόυτσεκ αποκεφαλίστηκε στην κεντρική πλατεία της Λειψίας, κατηγορούμενος για το φόνο της ερωμένης του, χήρας κάποιου χειρούργου. Ο ήρωας του Μπίχνερ οδηγείται στην τρέλα εξαιτίας ενός ασφυκτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που ηθικολογεί και υποβιβάζει τον άνθρωπο. Το κυρίαρχο αίσθημα στην τραγωδία του Βόυτσεκ δεν είναι πεσιμιστικό - μηδενιστικό• είναι το άγχος της ύπαρξης, το οποίο ο σύγχρονός του, ο Δανός φιλόσοφος Κίρκεγκωρ έθεσε ως αφετηρία για κάθε συζήτηση σχετική με την ύπαρξη του ανθρώπου και τη σχέση του με το Θεό
Τα έργα του Μπίχνερ είναι μια πραγματεία στην ουσία για το τι είναι καλό και κακό. Οι ήρωες του είναι πέρα ηθικών χαρακτηρισμών, αν και πολλές φορές υποκύπτουν σε ανήθικες πράξεις. Ο Νταντόν ήταν ο αρχιτέκτονας της Γαλλικής Επανάστασης και αποκεφαλίστηκε από αυτήν, ο Βούτσεκ ένας ασήμαντος και μάλλον καλός άνθρωπος σαν όλους που διαπράττει ένα απεχθές έγκλημα, κι έτσι γίνεται «η πρώτη κλινικά παρατηρημένη περίπτωση ψύχωσης στη λογοτεχνία».
Ο Μπίχνερ συμμετείχε ενεργά σε επαναστατικά κινήματα φιλελευθερισμού και έγραψε διάφορα συγγράμματα διαμαρτυρίας και διεκδικήσεων, όπως «Ο ταχυδρόμος της Έσσης», όπου υποστήριζε τους χωρικούς. Για τη δραστηριότητά του αυτή καταδιώχτηκε από την αστυνομία και κατέφυγε στηΖυρίχη, όπου έγινε καθηγητής φυσικών επιστημών στο πανεπιστήμιο.
Πέθανε στα 23 του χρόνια σε επιδημία τύφου και το μόνο έργο του που είχε δημοσιευθεί όσο ζούσε πέρα από το Θάνατο του Νταντόν, το οποίο οι σύγχρονοί του βρήκαν άξεστο και ανατρεπτικό, ήταν μια επιστημονική εργασία για το νευρικό σύστημα ενός ψαριού του Ρήνου.
.
