Ήταν 25 Φεβρουαρίου 1983 όταν ο Τένεσι Ουίλιαμς βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο που είχε νοικιάσει στο ξενοδοχείο Elysee στη Νέα Υόρκη, έχοντας σφηνωμένο στο λαιμό του ένα φελλό, γράφοντας έτσι τον τραγικό επίλογο μιας ζωής που θύμιζε όλους τους καταραμένους ήρωες του. Ο ίδιος επιθυμούσε να αποτεφρωθεί και να σκορπιστούν οι στάχτες του στον Κόλπο του Μεξικού, ωστόσο θάφτηκε στον οικογενειακό τάφο στο Σαιν Λούις.
Το όνομά του ήταν φιλολογικό ψευδώνυμο του Τόμας Λανιέ Ουίλιαμς. Το όνομα "Τένεσι" το υιοθέτησε από την πόλη καταγωγής του πατέρα του, ενός πατέρα που στοίχειωνε και τον ίδιο αλλά και τις ιστορίες του σαν φάντασμα. Αν και ποτέ δεν έζησε ευτυχισμένος, ο πόνος και οι προσωπικές του τραγωδίες τον έσπρωξαν στη συγγραφή και τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, μαζί με το σύγχρονό του, Άρθουρ Μίλλερ.
Gεννήθηκε το 1911 στο Κολόμπους του Μισισίπι. Η μητέρα του καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, ενώ ο πατέρας του δούλευε ως πλασιέ για μια εταιρεία παπουτσιών. Σε ηλικία p;ente ετών, του διαγνώστηκε παράλυση των κάτω άκρων, ασθένεια που τον καθήλωσε για τα επόμενα δυο χρόνια. Ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε, η μητέρα του τον ενθάρρυνε να φαντάζεται και να γράφει ιστορίες.
Ο πατέρας του υιοθετούσε όλο και πιο βάναυση συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά του με το πέρασμα των χρόνων. Συχνά ευνοούσε τον αδερφό του Τένεσι, ίσως λόγω και της ασθένειας και της αδύναμης γενικότερα φύσης του ίδιου στα παιδικά του χρόνια.
Ο Ουίλιαμς ήταν πολύ κοντά με την αδερφή του, τη Ρόουζ, η ζωή της οποίας τον επηρέασε ίσως περισσότερο από κάθε άλλο. Σε νεαρή ηλικία, έμαθε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της σε ψυχιατρικές κλινικές. Σε μια προσπάθεια καταπολέμησης της ασθένειάς της, οι γονείς του Ουίλιαμς ενέκριναν τη λοβοτομή της το1937 στην Ουάσινγκτον. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα και η Ρόουζ σακατεύτηκε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο Τένεσι υπέστη ισχυρό σοκ από το γεγονός αυτό και δε συγχώρησε ποτέ τους γονείς του. Η ασθένεια της αδερφής του συνέβαλε ίσως στην εξάρτησή του από το αλκοόλ, ωστόσο πιθανώς να υπήρχε γενετική προδιάθεση, καθώς και ο ίδιος υπέφερε από κατάθλιψη.
Στα 16 του κέρδισε το πρώτο του βραβείο για το δοκίμιό του «Can a Good Wife Be a Good Sport?» Σπούδασε δημοσιογραφία το 1929 στο πανεπιστήμιο του Μισούρι, όπου οι συμφοιτητές τού κόλλησαν το παρατσούκλι 'Tennessee λόγω της συρτής νότιας προφοράς του, και θεατρολογία στο πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον στο Σαιν Λούις, όπου παρουσιάστηκαν και τα πρώτα του έργα "Κεριά στον Ήλιο" και "Φυγάς". Τελικά, το 1938 παίρνει το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Το 1939 μετακόμισε στη Λουιζιάνα και έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα στη Γαλλική Συνοικία στη Νέα Ορλεάνη, όπου ξεκίνησε το 1947 να γράφει το έργο "Λεωφορείον ο Πόθος", το οποίο τελείωσε αργότερα στη Φλόριντα. Το έργο γνώρισε τεράστια επιτυχία: πήρε το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης και το βραβείο Πούλιτζερ. Παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με τον Μάρλον Μπράντο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ έγινε και ταινία το 1951, χαρίζοντας το βραβείο Όσκαρ στηΒίβιαν Λι.
Το 1947 γνώρισε και ερωτεύτηκε το Φρανκ Μέρλο, Ιταλό δεύτερης γενιάς, Όσο ήταν μαζί έγραψε το "Τριαντάφυλλο στο Στήθος" (μεταφέρθηκε και σε ταινία με την Άννα Μανιάνι και τον Μπαρτ Λάνκαστερ), το μόνο έργο του με ευτυχή κατάληξη, ενώ ο Μέρλο εξισορροπούσε τις κρίσεις κατάθλιψης του Ουίλιαμς και του φόβου του ότι θα οδηγούνταν στην παράνοια και την τρέλα, όπως η αδερφή του.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '50 και του '60, ο Ουίλιαμς ήρθε αντιμέτωπος με τη σκληρή κριτική, εξαιτίας του τρόπου που ζούσε και τις ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις. Με τον καιρό, το ύφος των έργων του Ουίλιαμς ωρίμαζε και σε κάποια προχωρούσε σε πειραματισμούς, προκαλώντας το μένος των κριτικών
Ο Τένεσι Ουίλιαμς είχε επιρροές από τον Άντον Τσέχωφ, τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ και άλλους συγγραφείς. Συνήθεις φυσιογνωμίες στα έργα του είναι ηρωιδές που βρίσκονται στα όρια της παράνοιας, με καθαρές επιρροές από τη ζωή της αδερφής του, Ρόουζ. Από την αδερφή του και τη μητέρα του φαίνεται ότι εμπνέεται για τους γυναικείους χαρακτήρες (Laura, Amanda) στο "Γυάλινο Κόσμο", ενώ ο χαρακτήρας της Μπλανς Ντυμπουά στο "Λεωφορείο ο Πόθος" φαίνεται βασίστηκε στη Ρόουζ, αλλά και στον ίδιο, καθώς την περίοδο που έγραφε το έργο, πίστευε ότι θα πεθάνει κι ότι θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα του. Στη "Λυσσασμένη Γάτα" διακρίνονται στοιχεία από τη ζωή του Ουίλιαμς, όπως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές.
Είναι γνωστό πως από την αρχή της καριέρας του, αποζητούσε το μεγάλο κοινό. «Όσο μεγαλύτερο το κοινό τόσο το καλύτερο», συνήθιζε να λέει. Κι ίσως γι’ αυτό κατάφερε να επικοινωνήσει τους εντελώς προσωπικούς του εφιάλτες και να γράψει έργα περιπτωσιολογικά , που μπορούν όμως να διαπεράσουν τον όποιο αυτισμό της ιδιαιτερότητας και να μιλήσουν στην ψυχή του θεατή. Τα πρόσωπα που δημιουργεί, ραγισμένα και τσακισμένα, συχνά ατελή, πάντα όμως σπαραξικάρδια, είναι η γέφυρα επικοινωνίας του με τον έξω κόσμο. Έναν κόσμο που ο ίδιος πίστευε ότι ποτέ δεν τον καταλάβαινε, ούτε τον αποδεχόταν όπως είναι.
Ενώ αδιαφορεί παντελώς για τον όποιο κοινωνικό σχολιασμό, τα έργα του καταγράφουν την παρακμή του αμερικάνικου ονείρου μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί η ευτυχία είναι προσόν μόνο των υγιών ανθρώπων. Ο Τένεσι Ουίλιαμς δε φοβάται τον πόνο, αντίθετα βουτάει μέσα σε αυτόν και από εκεί ανασύρει πολύτιμους θησαυρούς για να τους εκθέσει στα μάτια του κοινού του κι έτσι να εξιλεωθεί για την τραγικότητά του.
