Ο Άρθουρ Αντάμοβ 23 Αυγούστου 1908 – 16 Μαρτίου 1970) ήταν θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του Θεάτρου του Παραλόγου.
Γεννήθηκε στην Καύκασο σε μια ευκατάστατη Αρμενική οικογένεια με συμφέροντα στην πετρέλαιο-βιομηχανία, η οποία, ωστόσο έχασε την περιουσία της το 1917. Είχε γαλλική παιδεία, τα γαλλικά ήταν η πρώτη του γλώσσα, και το 1924 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου σε ηλικία δεκαέξι ετών ήρθε σε επαφή με τους υπερρεαλιστές. Αργότερα εξέδωσε το περιοδικό Discontinuité και έγινε φίλος με τον Πωλ Ελουάρ. Μετά πέρασε μια κρίση την οποία περιγράφει στο αυτοβιογραφικό του Η ομολογία (L’Aveu, 1946)..
Τα πρώτα θεατρικά έργα του Αντάμοβ ήταν επηρεασμένα από τον εξπρεσιονισμό. Οι χαρακτήρες κινούνται στο κοινωνικό στερεότυπο, απομακρυσμένοι από τον όποιο ψυχολογισμό. Πολιτικά ο Αντάμοβ, αν και πάντα έδειχνε συμπάθεια στον κομμουνισμό, βαθμιαία στράφηκε στον μαρξισμό και οι ιδέες του συγγένευαν με τις ιδέες του Μπέρτολτ Μπρεχτ για το «επικό θέατρο». Μολονότι σκοπεύει να παρουσιάσει τον Αποξενωμένο Άνθρωπο, παρά αποξενωμένους ανθρώπους, μια ρεαλιστική αίσθηση διαπερνάει τα περισσότερα έργα του. Τον ενδιαφέρουν τα άτομα όσο και οι αφηρημένες ιδέες. Ο Αντάμοβ βλέπει την αποξένωση του ανθρώπου από το Θεό- ό,τι κι αυτό σημαίνει- σαν εφιάλτη. Σ’ ένα από τα έργα μάλιστα του περιγράφει αυτή την κατάσταση κυριολεκτικά σαν ακρωτηριασμό.
Το καλύτερο θεατρικό του έργο και η καλύτερη παραγωγή του θεάτρου του παραλόγου είναι Το πινγκ-πόνγκ ( 1955) όπου μια μηχανή αποκτά τον έλεγχο ανθρωπίνων υποθέσεων (και σημειωτέον μια μηχανή που είναι τυχερό παιχνίδι). Δυο νεαροί που παίζουν φλίπερ σε μια καφετερία φθάνουν να το θεωρούν έργο τέχνης, καθώς και μια καλή επιχειρηματική επένδυση. Γίνονται σκλάβοι του και καταλήγουν δυο ανόητοι γέροντες που παίζουν πινγκ-πόνγκ. Στο τέλος ο ένας πεθαίνει κι ο άλλος μένει μόνος.
Με το επόμενο έργο του, Πάολο Πάολι ( 1957), γύρισε την πλάτη του στο παράλογο και υιοθέτησε το πολιτικό θέατρο του Μπρεχτ. Το Πάολο Πάολι αφορά τα χρόνια 1900-14, όταν υπόβοσκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Πάολο ζει σκοτώνοντας σπάνιες πεταλούδες, ο φίλος του εμπορεύεται φτερά στρουθοκάμηλος: η ομορφιά καταστρέφεται από το κίνητρο οικονομικού οφέλους. Σ’ αυτό το περίπλοκο θεατρικό έργο η επιδεξιότητα του Αντάμοβ είναι σχεδόν ισάξια με του Μπρεχτ.
Ο Αντάμοβ αυτοκτόνησε το 1970, κάνοντας χρήση βαρβιτουρικών, αν και κάποιοι πιστεύουν ότι δεν επρόκειτο για αυτοκτονία.
