Στέφανος Στρατηγός. Ο σκληρός και αδίστακτος με το ξεχωριστό ήθος.
Ο Στέφανος Στρατηγός, γιος των ηθοποιών Βασιλείου και Αμαλίας Στρατηγού πέθανε στις 6 Απριλίου 2006, σε ηλικία 83 ετών, από λοίμωξη του αναπνευστικού. Μέχρι τότε κατάφερε να χαράξει μια σημαντική πορεία, αφού υπήρξε από τους πιο διάσημους καρατερίστες και ξεχώρισε για το ήθος του.
Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του τότε Βασιλικού Θεάτρου, ξεκίνησε παίζοντας στο θίασο του πατέρα του και αργότερα στο θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη. Το θεατρικό του ντεμπούτο έγινε με το έργο «Ένας απρόσκλητος μουσαφίρης». Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, όπως με του Βασίλη Αργυρόπουλου, της Χρυσούλας Δόξα, με τους Χορν-Λαμπέτη, το θίασο του Hλιόπουλου, το θίασο Bέμπο, Xατζίσκου και Σαμαρτζή. Με τους Χορν-Λαμπέτη το 1959 θα παίξει στο έργο «Η κυρία με τις καμέλιες», στο ρόλο του Βαρβίλ.
Το1963 έφτιαξε δικό του θίασο με την πρώτη σύζυγό του, Γκέλυ Μαυροπούλου. Ανέβασε τα έργα «Κόκκινα φανάρια» του Αλ. Γαλανού, «Xρυσή μου Pουθ» του Νόρμαν Κράσνα, «Ανυπόμονη καρδιά» του Τζ. Πάτρικ, «Διαζύγιο αλά ρωσικά», «Το υπόγειο της Λέλας» κ.ά. Ο θίασος συνεργάστηκε με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και στεγάστηκε στο θέατρο «Αλάμπρα». Ανέβασετο έργο του Γεράσιμου Σταύρου «Πώς να γίνετε πλούσιοι» και στη συνέχεια έργο του Νίκου Τσιφόρου.
Σε περιοδεία στο εξωτερικό θα συνεργαστεί με τον Νίκο Ξανθόπουλο, την Ελένη Ανουσάκη, τη Βίλμα Κύρου, το Γιώργο Κωνσταντίνου και την Καίτη Παπανίκα, το Γιώργο Φούντα, το Γιάννη Γκιωνάκη, το Θανάση Βέγγο, τη Μάρθα Βούρτση, το Βασίλη Διαμαντόπουλο και τον Πέτρο Φυσσούν. Θα πραγματοποιήσει και περιοδεία στην Αμερική το 1984 μαζί με τον Γιάννη Ευαγγελίδη και τη Σπεράντζα Βρανά με το έργο του Γιάννη Δαλιανίδη «Εγώ ψηφίζω αγάπη». Την τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο θα την πραγματοποιήσει στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Παράλληλα, έπαιξε σε περισσότερες από 85 ταινίες στον κινηματογράφο με πρώτη αυτή του Γ. Τριανταφύλλη, «Κορίτσι της ταβέρνας», κατόπιν στην ταινία «Μπροστά στο Θεό», όπου ο ίδιος και σκηνοθέτησε. Συμμετείχε στο «Φυντανάκι» από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Παντελή Χορν, στο «Κορίτσι με τα μαύρα» του Μιχάλη Κακογιάννη και σε πολλές ακόμη.
